De haat voor alles wat als anders wordt gevoeld lijkt tegenwoordig te prevaleren boven het gezond verstand, dat boven alles gehaat lijkt te worden.

Die haat manifesteert zich niet alleen in de vorm van uitgesproken afkeer, maar evenzeer in de vorm van afkeer jegens erkende haatwaardige zaken, waaraan men vervolgens objecten van eigen afkeer koppelt en teneinde daarmee het recht te verwerven om op basis daarvan anderen te haten. De plotselinge veenbrand over het Baliedebat van afgelopen maandag is er een prachtig voorbeeld van. Aangestookt door Joop.nl raasde er een vuurstorm van ongefundeerde haat door opinieland, met als voorlopige hoogtepunten een column van het vleesgeworden onbenul Asha ten Broeke in de Volkskrant, en een gluiperige poging tot kakaraktermoord op Bernadette de Wit in Vrij Nederland.

Je zou er van gaan gapen als het niet zo’n teken aan de wand was. Het is maatschappelijke desintegratie, dat is wat het is. De schizofrenie van onze moderne tijd maakt het ons onmogelijk van tijd tot tijd een oogje dicht te knijpen teneinde het eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Dat dit alles verbonden is met het grote gelijk, waaraan door bepaalde politieke richtingen sinds de Val van de Muur steeds krampachtiger wordt vastgehouden lijkt daarbij niet te helpen. Juist omdat de groep die er in geloven wil steeds kleiner wordt – niet alleen electoraal, maar ook sociaal staan de progressieve vooruitgangsgedachte en de bijbehorende snoeverigheid in een steeds kwader reuk.

Ik kwam hierop via een tweetje vanmiddag dat alle elementen uit de titel in zich verenigde: mannenhaat, vrouwenhaat & zelfhaat. Ik geef de foto in twee delen om het onderscheid eenvoudiger te kunnen bespreken. Over de bovenste werd gezegd: deze mevrouw bepleit rassenscheiding! Gezien haar islamitische achtergrond zou dat weinigen mogen verrassen, maar heel belangrijk is dat voor wat ik zeggen wil niet.

Dat van die rassenscheiding is niet zo pregnant vond ik als de gedachte dat het eigene bewaard moet blijven. Daar kan ik enige sympathie voor hebben, maar dat dwingend opleggen is erger dan bespottelijk. Niet dat dat in streng-religieuze islamitische kringen geen gemeengoed is. Van de o zo populaire burgemeester Aboetaleb moeten we dat gewoon vinden (zo leert hij zijn dochters en communiceert dat schaamteloos), maar daarover hoor je vrijwel niemand ooit.

De tweede was een stuk amusanter als je die met de eerste combineert.

Deze tweet is boven aan het account van de verzendster gepind, dus moet ik er van uit gaan dat de gedachte die er in wordt verwoord haar na aan het hart ligt. En aangezien ze een paar dagen na de mars in kwestie is verstuurd zijn er geen verzachtende omstandigheden mogelijk. Sarah Sluimer lijkt erg tevreden met de vrouwenmars afgelopen weekend in Washington DC. Terwijl er alle reden is je daarover als feministisch geïnspireerd journaliste de ogen uit je hoofd te schamen. De foto’s die daarvan de wereld in gingen straalden haat uit, intense haat tegen de blanke witte man.

Dit is haat tegen alles waarvoor het westen staat. Het heeft niets meer te maken met te rechtvaardigen wrokgevoelens, maar het is een nietsontziende haat van mensen die geen wortels hebben, en wanhopig op zoek lijken naar een anker. Maar dat mag hun eigen culturele achtergrond niet zijn, want die is suspect en moet worden bestreden.

Maar haat tegen de eigen cultuur kan niets anders zijn dan zelfhaat.

De vrouwenhaat is in dit stukje nog wat onderbelicht gebleven, maar als u de link over Bernadette de Wit volgt komt u een stukje tegen waarin De Wit in de hoek wordt gedrukt van voorheen zo netjes actieve lesbische mannenhaters – waartoe ze naar mijn beste weten nooit heeft behoord. In die context wordt haar nu een radicalisering verweten die ik niet anders kan kenschetsen dan als vrouwenhaat. Haat voor vrouwen die zichzelf niet willen voegen naar de algemene cultuurhaat die vanuit het progressieve gedachtegoed wordt gepropageerd.

Er zijn dagen dat je doodmoe wordt van al die zelfhaters. Wat een dom volk.