Het proces in Utrecht tegen Gökmen Tavis, de verdachte die bekend heeft dat hij vier mensen heeft doodgeschoten in een Utrechtse tram, begon vandaag veelbelovend.

Of de aanslag in Utrecht terreur was is volgens de rechters de voorliggende vraag. Of het terreur was? Het was islam.

Het eerste Teletext-berichtje dat de NOS vanmorgen de lucht in stuurde wordt dan ook pas verhelderend als je het tweede dat daarop volgde er naast legt. Nummer één zei:

En nummer twee – 19 minuten later – verried al de eerste ontsteltenis bij de NOS:

De grap zit ‘m natuurlijk in de laatste alinea van deze berichtjes, die men niet wijzigde. Al tijdens de eerste becommentarieerde ik dat met:

Een verwarde man die de van huis uit mee gegeven ideologie honoreerde – maar dàt mag niet worden gezegd.

Want dat de islam een coherent filosofisch systeem is dat is gebaseerd op parasitisme, terreur, moord en doodslag wil er bij de staatsomroep niet in – dat zou maar stigmatiserend zijn. Want er zijn immers ook aardige moslims, die geen vlieg kwaad doen? Dat casuïstiek politiek ooit een doodzonde was – maar steeds normaler lijkt geworden – hangt hier nauw mee samen. Islam is vrede – zoals alle struikrovers vinden mohammedanen het niet fijn als hun slachtoffers teveel tegenspartelen. Dat leidt maar tot moord en doodslag. De staatsomroep bukt liever – uit gewoonte.

Jihad
Dat jihad bedoeld is de ongelovigen zoveel angst aan te jagen dat ze bukken voor de islam is daarentegen een volledig in het systeem geïncorporeerde gedachte. Met Gökmen Tavis is veel mis, maar dàt heeft hij onthouden. En dat is dan ook de reden dat hij de Nederlandse rechtbank die hem nu voor het hekje heeft niet erkend: slechts Allah en mogelijk de islamitische schriftgeleerden mogen – vanuit zijn ideologische verwarring – over hem oordelen. Zoals alle ideologisch verwarden van zijn type overigens eveneens vinden – de meesten zijn echter hypocriet genoeg dit tegenover de rechtbank met veel smoesjes te omzeilen om hun straf verlaagd te krijgen. Als je sorry zegt en er voldoende deemoedig bij kijkt kan er veel in Nederland – en kan er vooral veel van de strafmaat àf.

Gökmen Tavis lijkt nagedacht te hebben, en windt er verder geen doekjes om. Dat zullen zijn geloofsgenoten niet fijn vinden, maar zal door de Nederlandse goegemeente – die de waarheid instinctief aanvoelt en onvoorstelbaar eng vindt – worden geduid als signaal van verwarring. Het is zeker en beslist een vorm van verwarring om in een Nederlandse rechtszaal niet hypocriet te zijn, maar zegt dat niet meer over Nederlandse rechtszalen dan over Gökmen Tavis? Tavis gaat de gebrekkig intellectuele flexibiliteit waarom Nederlandse rechters bekend staan zwaar op de proef stellen. Dat wordt nog heel interessant. Of de rechters hem er tijdens het proces echt steeds bij willen hebben komt zo wel ter discussie vermoed ik, want enige deemoed lijkt van Tavis niet te verwachten.