25 miljoen wordt er opgehaald door de goedbedoelende vrijwilligers die zich lieten sponsoren om Alpe d’Huez per fiets te beklimmen. Ongevéér 25 miljoen, want het uiteindelijke bedrag heeft de organisatie pas in oktober helemaal precies.

Het gaat om het inzamelen van geld ten behoeve van de kankerbestrijding begreep ik. Prachtig, prachtig, prachtig. Prachtig dat zoveel mensen zich geroepen voelen een bijdrage te willen leveren. De kudde steunt de kudde. Klinkt negatief nietwaar? Ik ben dan ook min of meer allergisch voor initiatieven als deze. Dat zit zo.

De officiële kankerbestrijding wordt in Nederland gefinancierd door het Koningin Wilhelmina Fonds, dat net zoals alle officiële goede doelen van een bepaalde statuur één week per jaar toegewezen gekregen heeft om te proberen zoveel mogelijk geld binnen te harken om haar doelstellingen te verwezenlijken. Net zoals de Nierstichting, Jantje Beton en noem ze maar op allemaal. Zeer lofwaardige en eerbiedwaardige organisaties, daar niet van, maar wel dusdanig geformaliseerd dat de goededoelenbranche ondertussen zelfs een eigen CAO heeft. Want de medewerkers zelf doen het niet voor niets. Over de directies past in dit verband zwijgen zelfs beter.

Maar Alpe d’HuZes is een onafhankelijke actie. Die dus buiten die afgebakende periode van het Koningin Wilhelmina Fonds actief is. En helaas ook steeds meer een egotrip van de organisatie lijkt te worden. Ik kom daar op terug. Hoe ontstaat zo iets? Je hebt bijvoorbeeld een geweldige wielrenner die zonder doping de wielrennerij jarenlang naar zijn hand zet, kanker krijgt, en zijn strijd daartegen weet te winnen. Een rolmodel van de bovenste plank. Als zo iemand oproept in te gaan zamelen voor onderzoek naar de bestrijding van kanker, dan is het moeilijk daaraan te weerstaan.

Woensdag fietsten en liepen ongeveer 2800 mensen de ‘Nederlandse wielerberg’ op ten behoeve van de sponsoractie, donderdag deden ruim 5000 deelnemers dat. Ook dit jaar hebben onze deelnemers in grote saamhorigheid een enorm bedrag bijeengehaald. Dit stelt ons in staat projectvoorstellen van ambitieuze wetenschappers te honoreren waar de patiënt binnen afzienbare tijd baat bij heeft.

Alleen, als het geld eenmaal binnen is, moet je het daarna bij de juiste onderzoeksgroepen weten te krijgen. Anders is het niet anders dan een moderne aflaat geweest. Mensen hebben zich vooral ingespannen om het gevoel te hebben iets te hebben gedaan. Zinvol of niet komt niet ter sprake eigenlijk. Dat bijna niemand achteraf nog eens informeert wat er met het geld gebeurd is, vind ik heel omineus.

Voor een groot deel staat dat geld dus nog gewoon op de bank.

Over een club als het Koningin Wilhelmina Fonds kun je veel zeggen, maar ze keren elke cent die ze uitkeren om, houden bij wat er voor resultaten worden geboekt, en bewaken de continuïteit van het onderzoek. Alpe d’HuZes heeft een bankrekening. En sinds de gebeurtenissen met de bankensanering op Cyprus zouden we de toegevoegde waarde daarvan moeten begrijpen.

Het is een mooi initiatief, maar dat private karakter er van bevalt me niet. Wildgroei is er op dit gebied al teveel. Ergo, stel verplicht dat bij de opmaak van de resultaten, desnoods pas in oktober, dat geld voor 90% wordt overgemaakt naar een gespecialiseerde stichting zoals het Koningin Wilhelmina Kankerfonds.

Ik wil niet twijfelen aan de goede bedoelingen van organisatoren, en daarom moet dat geld zo vlot mogelijk naar het bestemde doel. Ik suggereer geenszins dat de organisatie het in eigen zak steekt, maar ook egotrippen als voorzitter van een grote landelijke actie waarvoor al een officiële parallel bestaat, is een ongezonde vorm die niet zozeer corrupt als wel ongewenst is.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.