Zonder zelf gelovig te zijn doet het gedoe rond de ontmanning van de christelijke God me onverwacht meer pijn dan ik zou willen toegeven. Zodat de vragen: God ontmand? En waarom dan? voor mij thans actueel zijn.

Het heeft te maken met een nieuwe bijbelvertaling, en daarin wordt vast nog wel meer op de korrel genomen als ik zo dit tussendebatje eens bekijk:

De verslaggeving is niet helemaal invoelend, of wil geen slapende honden wakker maken, maar dat God van Hij naar hij degradeert heeft vanzelfsprekend alles met het patriarchaat van doen. Het is er een zeer expliciete exponent van. Niet voor niets definiëren antropologen een patriarchaal of matriarchaal systeem aan de hand van het geslacht van het pantheon van een beschaving, en wie daarin de leidende functies hebben.

Wat mij het meest verbaast, is dat ik geen pleidooi hoor voor HET. Dat “Onze vader die in de hemelen is” zal sneuvelen lijkt me gezien alles hierboven onvermijdelijk. Maar waarom dat dan niet eenvoudig omgezet in “HET, dat in de hemelen zetelt”. Of zou dat te confronterend zijn, en te veel bewust maken van wat hier feitelijk gebeurt? Dat men bezig is ook de franje van het patriarchaat om te zetten in een maternale variant? Al verwacht ik niet nog tijdens mijn leven de overstap te zullen meemaken naar “ZIJ, die alles vanuit de hemel bestiert“. (Al is het maar vanwege dat ‘bestiert’).

De ontmanning van God middels een geslachtsverandering doet me onwillekeurig teveel denken aan de manier waarop men in de Oudheid priester van de Moedergodin Cybele werd. Je sneed je eigen ballen af, en droeg die netjes naar het altaar in de tempel van Cybele om ze aldaar te deponeren als bewijs van je godsvrucht. Vervolgens mocht je de rest van je leven in een soort jurkje de Cybele-tempel rondhuppelen en de lof van de Moedergodin zingen (al is de precieze ritus niet overgeleverd, ontmanden schreven in de Oudheid blijkbaar niets dat het overleveren waard werd geacht). Voor wie de ontmanning niet zelf durfde uitvoeren was een afschrikwekkend apparaat beschikbaar (rechts), waarvan er enige door archeologen zijn terug gevonden.:

Ik neem aan dat u begint te begrijpen waar zowel mijn associatie als afgrijzen vandaan komen? Meest verbazingwekkend is dat de cultus van Cybele bepaald wijdverbreid was. Waartoe mensen allemaal  niet bereid zijn als ze zich genoeg laten opjutten!

Het blijft hopen dat we als maatschappij niet zullen slippen in ons eigen bloed dat ons uit het kruis druipt, op weg naar het altaar van diversiteit en inclusie. Het is geen offer waar ik zelf toe bereid ben, moet ik u zeggen. Wie schrijft die blijft, en: een man, een man, een woord, een woord. En zo meer. Je hoopt altijd  een God in het diepst van je gedachten te blijven, en dat niet ontkend te zien door je eigen verbeelding va het tegendeel.

---

In de meeste artikelen o Veren of Lood waarin god ter sprake komt is dat als onderdeel van godsdienst. Zie hier.