De creatie van de rassentegenstellingen die men thans propageert is gebaseerd verkeerde aannames en eigen angsten. Gezag is eng en mag niet gerespecteerd worden? Vanuit een bepaald links perspectief!

Het anarchisme is een problematische ideologie, maar eenvoudig naspeurbaar in de overtuigingen van veel progressieve mensen[1]. De basisgedachte van het anarchisme is dat elke vorm van gezag een bedreigende vorm van geweld impliceert. En tegen geweld mag je je met geweld verdedigen, zo redeneert men ook in de linkse kerk. Alleen zijn de definities van geweld binnen de linkse kerk een stuk scherper geformuleerd dan daarbuiten. De rechtvaardiging van tegengeweld is als gevolg daarvan óók ruimer. Dat de overheid in die zin altijd een vorm van geweld impliceert is er een herkenbaar onderdeel van, voor wei de moeite neemt er op die manier naar te kijken.

Dat dat buiten de linkse kerk als een problematische positie wordt gezien is evident, maar lijkt voor een groot deel aan erosie onderhevig te zijn geraakt. Maar de rassenrellen waarin diverse actoren herkenbaar aan het stoken zijn maakt dat je die overtuiging weer naar het oppervlakte ziet komen. De boodschap van de BLM-rellen is in essentie eenvoudig: we worden door de staat altijd met geweld tegemoet getreden, en dat moet anders. Dat al vroeg tijdens de BLM-rellen de eis tot opheffing van politiekorpsen in het spel kwam was een kenmerkend voorbeeld hiervan.

De ironie is dat dit specifiek anarchistische gedachtegoed geen onlosmakelijk onderdeel van het linkse denken is, maar er sterk mee verweven is geraakt. Niettegenstaande dat ligt het in de kern ideologisch niet heel erg ver van het liberalisme af, maar wordt er van gescheiden door die fobische angst dat geweld door gezag onvermijdelijk is [2].

Ook het inherent individuele element van het anarchisme zoals zich dat sinds begin 20e eeuw verder heeft ontwikkeld vertoont problematische mankementen. Zo plachten ook deze ridders van de individuele ontplooiing zich in collectieven te verzamelen om meer tegendruk te kunnen tegenover (inderdaad bestaand) staatsgeweld in die jaren. Hoewel logisch, is dit tevens een schizofreen element, omdat dat mechanisme de ideologie ging domineren. En vrijwel ongemerkt is het onderdeel geworden van de psychische make-up van de linkse kerk zoals die in de nadagen van de revolutie van ’68 vorm kreeg.

Als we dit terug projecteren op de BLM-protesten in zowel de USA als West-Europa, dan zien we het mechanisme dat de schizofrenie van de positie daarin bepaalt. uitstijgen boven het element van achterstelling dat veel mensen van kleur al dan niet terecht voelen. Het is niet zozeer racisme dat hen niet lekker zit, maar het idee dat de politie – als vertegenwoordiger van het gezag – een sta-in-de-weg is voor de vrijheid te doen wat je wilt.

Het idee dat het verdwijnen van bestaande politiekorpsen de oplossing is wil er maar bij weinigen in, maar wel vertegenwoordigt dat juist het meest luidruchtige deel van de protesten. Het protest tegen èlke vorm van gezag hoopt op termijn haar eigen gezag in het groeiende vacuüm te kunnen vestigen, maar wie ver genoeg vooruit kijkt zal zich een opheffing van de politie niet laten welgevallen, en dat blijkt een grote meerderheid van de Amerikaanse bevolking dan ook inderdaad niet te willen.

De identificatie van hèt gezag met de politie is het signaal waarmee linkse actievoerders de semi-criminele elementen uit de zwarte bevolking nu aan zich denken te binden, maar politieke betekenis heeft dit op langere termijn au fond niet. Maar door respect van de politie (taking a knee) te eisen, wordt wel de totale afbraak van alle gezag geïdentificeerd. Dit is iets dat normaal denkende mensen in een rechtsstaat niet toe zouden mogen staan. Maar het is een soort besef dat bij te weinigen aanwezig is.

---

1. Curieus genoeg is het systematisch een buitenbeentje in het linkse denken, aangezien collectivisme de basis van progressieve redenaties is. Maar veel jonge mensen gaan er onuitgesproken vanuit dat een progressieve ideologie hen vrijheid gelijk met meer economische zekerheid schenken zal. Dat blijkt alleen nooit te kloppen – niets kent strakkere regels dan een collectivistische maatschappij.
2. Deze tegenstelling met de bolsjewieken is een belangrijke scheidslijn tussen beide overtuigingen, en de reden dat ze vrijwel altijd in conflict raakten in omgevingen waarin beide floreerden (Russische revolutie, Spaanse Burgeroorlog, etc). Juist door die sterke collectivistische inslag van de bolsjewieken wonnen deze echter altijd het pleit, en worden de pseudo-collectivisten van het anarchisme immer weg gedrukt als er dingen worden geregeld en zaken worden gedaan.