Gisteravond was bij Pauw even te zien dat Nederland direct (regering) en indirect (Postcodeloterij) bijdraagt aan het financieren van de verkiezingscampagne van Hillary Clinton om Amerikaans president te worden. Dat is vrij bizar.

Dat er bij Pauw verder geen woord aan werd gewijd dat dit toch een ietwat vreemde zaak is, is kenmerkend voor de geest van het programma: een propagandauiting ten behoeve van een specifiek deel van het politieke spectrum. Dat dat politieke spectrum zich op dit moment kenmerkt door een uitpuilen met babyboomers die zich in de riolen van de macht binnengewrongen hebben, is dan nog slechts bijna een voetnoot. Hier gaat het me om het principe.

Van oudsher wordt bemoeienis met de interne zaken van andere landen beschouwd als een vorm van stoken, en aanzetten tot verraad. Terecht. Als elites over de grenzen van hun natie met elkaar zaken doen omdat die onderling zo eenvoudger te bedisselen zijn, is duidelijk dat degenen die omzeild dan wel benadeeld worden, de andere belanghebbers binnen hun eigen natie zijn. Het sponsoren van specifieke partijen is daarom altijd bedoeld om de eigen positie te versterken. Je koopt invloed, en dus macht. En, met welke humane argumenten je ook komt, altijd is de onderliggende redenatie dat de kant die niet wordt gesponsord in een of andere vorm Het Kwaad vertegenwoordigt.

Een aardig voorbeeld van die redenatie is de manier waarop tijdens het GeenPeil-referendum door het JA-kamp gebruikt werd gemaakt van buitenlandse financiering. Niet alleen haalde men daar een (ten opzichte van de officiël toegekende campagnebudgetten onevenredig) groot bedrag binnen van bijvoorbeeld de Amerikaanse miljardair Soros, maar tevens maakte men om dit te excuseren al op voorhand een storm van verdachtmakingen los, dat het NEE-kamp zou worden gefinancierd door Rusland.

Daarmee werd dus niet alleen de eigen faux pas met terugwerkende kracht ‘gerechtvaardigd’ (van enig Russisch geld is nooit een greintje bewijs gekomen), maar tevens werd de bazuin van de Koude Oorlog en de strijd tegen het expansionistische Russische communisme uit het vet gehaald. Heel handig, maar op langere termijn niet erg slim. Dit soort zaken heeft de neiging zich in een klein land als Nederland uiteindelijk tegen jezelf te keren.

Maar enfin, gelijk de Hellenistische potentaten die ten tijde van Julius Caesar probeerden Romeinse senatoren om te kopen, staan Nederlandse clubs (plus de regering!) nu dus in de rij om geld te geven aan de persoon van wie zij denken dat die de grootste kans maakt de volgende Amerikanse president te worden. Een meetbaar resultaat zal het geven van dergelijke subsidies niet bereiken, en alleen daarom al zou het beter zijn geweest dat geld in eigen zak te houden, maar anders dan bovengenoemde potentaten gaat het hier niet om zelf gestolen geld, maar om geld dat zij onder beheer kregen om namens anderen zo goed mogelijk te besteden.

Of je het sponsoren van Hillary Clinton daar toe rekenen kunt? Dat is op zijn best dubieus. Uiteindelijk zal Clinton als president altijd het Amerikaanse belang laten prevaleren. Of er werkelijk een situatie zal ontstaan waarin we graag zien dat ze ons standpunt delen zou, maar dat zo strak in de balans ligt dat het gegeven geld de doorslag zou kunnen geven? Als zulke kleine kansjes geregeld realiteit zouden worden, zou de Postcodeloterij helemaal geen geld hebben gehad om aan Clinton te kunnen geven.