Je blijft je verbazen over het gebruik van het woord ‘gematigd’. Want als het over moslims gaat, betekent gematigd weinig anders dan dat het nog erger kan èn bestaat.

Het hele idee van gematigd berust op een idée-fixe. Dat de mensen die minder extreem zijn dichterbij ons staat in opvattingen dan de extremisten, de scherpslijpers. Wellicht was dat waar voor de linkse babyterroristen die ons in de jaren zeventig lastig vielen met hun waanzin, maar voor de islam geldt dat niet. Een gematigde mohammedaan is iemand die niet alle oude regels van de islam zo nauwlettend volgt als de mensen die terug willen naar de essentie er van, de salafisten. Dat betekent niet, dat zij die regels van de islam niet erkennen. Zoals al veel vaker gesteld, zijn het mensen die wellicht niet direct andersdenkende de keel afsnijden, maar in essentie wijzen zij de er achter liggende redenatie niet af. Daarmee zullen zij voor eeuwig evenzo een voedingsbodem voor toekomstig extremisme zijn als degenen die we nu als extremist betitelen.

Mutatis mutandis, als gematigdheid niet bestaat, bestaat extremisme evenmin. Dat klopt dan ook: je hebt actieve moslims en minder actieve moslims als strijders voor hun geloof. En omdat het activeren van een moslim tot ‘extremist’ inhoudt dat er een grote kans is dat hij actief en acuut op zoek gaat naar het paradijs is onmiskenbaar dat hij gevaarlijk wordt. Maar dat betekent niet, dat de verlangens van een nog niet geactiveerde moslims fundamenteel anders zijn. Het enige verschil is vaak dat deze het reeds gevonden paradijs op aarde nog niet wil inruilen voor het hemelse paradijs. Dat verklaart bijvoorbeeld wel waarom sociaal-economische redenen een factor kunnen zijn bij het ‘gematigd’ houden van moslims, maar niet waarom dat zo blijven zou. Want sociaal-economische welvaart is een relatief begrip. En aangezien moslims vinden dat zij de sociaal-economische bovenlaag dienen te vormen, komt de dag dat het niet langer voldoende is dat het kostje is gekocht automatisch nader.

De beste omschrijving van een mohammedaan is het woord tijdbom. Niemand weet wanneer hij af zal gaan, en zelfs niet hoe eenvoudig het zal blijken om hem op scherp te zetten. Maar een bom is een bom. En net als echte explosieven, is een schok vaak al voldoende om hem af te doen gaan. De schok, dat meer en meer moslims in de eigen omgeving bijvoorbeeld de weg van het martelaarschap nemen. De schok, dat de maatschappij je als moslim niet wil, en zeker niet als leidend element. De schok, dat anderen niet op dezelfde manier de leerstellingen van de profeet onderschrijven zoals jij, en dat ook nooit zullen doen. Kortom: de schok, dat de kafirs hun plek niet kennen. Het is een gewaarwording om uit je vel te springen.

München, Wurzburg, Nice en al die andere plekken waar afgelopen maanden moslims berserk gingen zijn plaatsen die daden markeren, bedreven door verwarde mannen. Verward? Alleen in de zin waarin hun godsdienst verward is. Maar dat willen we niet weten, want dan zou iedereen beseffen dat de tijdbommen onder ons zijn. En dat niemand kan voorspellen wanneer ze op scherp gaan – maar wèl, dat het nooit kan worden uitgesloten.

Er bestaat geen gematigde islam. Dat feit constateren zou de les moeten zijn die we uit de aanslagen van afgelopen maanden moeten trekken.