Voor Savannah wordt vanavond een stille tocht gehouden. Het is een term die ik niet meer horen kan.

Wat is een stille tocht? Het is een eerbewijs, maar stilte is ook een vorm van capitulatie. Het begint meer en meer een teken te worden van niet meer durven protesteren dat je wordt overgelaten aan de heidenen. Dat dat ook de dagelijkse praktijk is, is ernstig genoeg. Dat de ware heidenen de boven-ons-gestelden zijn, is misselijk makend.

Zelf heb ik de neiging het op een schreeuwen te zetten om je gevoelens lucht te geven. Maar een stille tocht verhindert dat, en is daarom eerder een uiting van onderworpenheid dan een eerbewijs an sich. En dat voelt niet goed. Zo lang we bereid zijn stille tochten te houden om onze geliefden die ons ontvallen te herdenken, zal er nooit iets gebeuren. Het is nodig je leed uit te schreeuwen, wraak te zweren, uiting te geven aan het eigen leed, en dat van je familie en naasten.

Een stille tocht is een mooi gebaar, maar de tijd voor dergelijke mooie gebaren is ruim voorbij. Wie dat niet begrijpt is zelf deel van het probleem. Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom overheden zo enthousiast worden van stille tochten? Van deelnemers aan stille tochten hebben ze geen gevaar te duchten.

Nooit zou ik er in toe stemmen om ter nagedachtenis van een mijner naasten noch een stille tocht te organiseren. De overheid denkt daarmee har plicht te hebben gedaan, nadat zij die juist grotelijks verzaakte. Wie er aan meedoet is niet meer dan een offerdier, dat zijn lammeren gedenkt.