Gisteravond bekeek ik behalve een stukje Pauw ook nog een restantje DWDD. Eveneens welbesteed, want anders dan we gewoon zijn zat daar Twan Huys. Deze was niet in zijn bekende Nieuwsuurrol van zekere duider van de toekomst aanwezig. Een opvallend contrast.

Wat het zo interessant maakte, was dat Huys in die samenspraak met Mathijs van Nieuwskerk (er zat nog ’n meisje bij dat vooral stoorde door soms ook wat te willen zeggen) een heel andere toon aansloeg dan we van hem gewend zijn in Nieuwsuur. Het onderwerp was Het Tweede Debat, die nu al infame confrontatie tussen twee van de minst gewenste Amerikaanse presidentskandidaten ooit. Infaam, omdat de door het Goedvolk zo gewenste knock out van Trump door Hillary Clinton uitbleef.

Daar werd in vrijwel alle besprekende media gisteren aan toegevoegd, dat Trump zijn geschonden statuur (?) onverwacht goed wist te herstellen – maar Clinton won, want CNN zei dat ook. Mij is onduidelijk hoe je een debat niet gewonnen kunt hebben, als je je campagne van ‘de rand van volledige ineenstorting’ weghaalt naar een min of meer gelijk opgaand gevecht. Maar de omwegen van de progressieve media zijn nu eenmaal duister en zelden aangenaam.

Edoch, de manier waarop Huys het debat besprak gaf een veel betere insteek dan we gewend zijn bij Nieuwsuur te zien. Objectiever. Niet dat hij Clinton niet langer als zijn favoriete winnaar heeft op 8 november, maar hij blijkt minder blind voor haar fouten, gebreken en moeilijkheden dan de manier waarop dat in Nieuwsuur geëtaleerd wordt. Het zou als verbijsterend moeten worden gekenschetst als we niet al zo gewend zouden zijn aan de wijze waarop de Nederlandse staatsmedia hun zelfingenomen vooroordelen als waarheid plegen uit te zenden.

Eigenlijk was het gisteren De Omgekeerde Wereld die door bleek te draaien. Want dat een journalist een eigen mening heeft is niet vreemd, maar dat die eigen mening veel journalistieker blijkt te zijn dan de bagger die hij dagelijks over ons uitstort is toch een bijzondere constatering. Dat Twan Huys geen voorspelling aandurfde over wie de winnaar zal worden op 8 november was een eveneens sterke afsluiter, al suggereert dat voor mijn gevoel dat hij serieus van mening is dat Clinton niet winnen zal.

Daarvoor zijn overigens goede argumenten, want wat nog in het vat zit voor beiden is van een verschillend kaliber. Van Trump zweven nog wat onaangename momenten van hem als bullebak in The Apprentice boven de markt. Erger dan meer van hetzelfde zal dat niet zijn. Voor Hillary is er nog de dreiging die Julian Assange (WikiLeaks) heeft uitgesproken, en is het doorspitten van een grote hoeveelheid potentieel beschadigende mails pas halverwege. Politiek zullen die mails veel beschadigender blijken, en bij de huidige peilingen (min of meer in evenwicht, als je alle ruis wegfiltert) lijkt het dat voor Trump de onderzeese klippen zijn gepasseerd, terwijl die voor Hillary nu pas echt komen gaan.

Maar wat het meest leerzaam bleek van deze uitzending van DWDD die ik vannacht herhaald zag, is de wetenschap dat Nieuwsuur zorgvuldig geregisseerde agitprop is. Het contrast met Pauw, die gisteravond full force ging zoals altijd, was opvallend. Natuurlijk, je weet het. Maar het bewezen zien is altijd toch nèt iets schokkender dan het voelen in je onderbuik.