Soms zie je iets voorbij komen en denk je direct: geen goed voorbeeld. Dat iedereen daar dan anders over denkt deert me maar zelden.

Het pronkstuk daarvan van vanmorgen is dit:

De vraag waarom de Chinezen ooit van de reuzenpanda hun nationale motto hebben gemaakt vereist weinig fantasie: de één-kind politiek mag dan officieel zijn beëindigd, de gevolgen er van zijn overal in China nog merkbaar.

Daarom heeft het mij altijd verbaasd dat deze dieren zo graag worden geïmporteerd in landen als het onze. Zien we zo graag een voorbeeld dat met nog meer goesting poogt zichzelf uit het leven weg te werken door te weigeren zich voort te planten dan wijzelf? Of zijn we benieuwd naar een diersoort die er even weinig van bakt als de witte blanke man? Niet dat ik me aangesproken voel, dat begrijpt u.

Ook geen goed voorbeeld is de hijgerigheid waarmee we de verrichtingen van de dieren volgen. Als die dieren al spelend uit willen sterven, waarom zouden we ze daarvan willen weerhouden? Zij hebben geen X-box, Playstation – of zoiets – om de schuld te geven. Ze hebben er gewoon geen zin in. Maar nee, voortplanten moet als je een bedreigde reuzenpanda bent.

Ik zou daar ook depressief van worden.

En recalcitrant.

Als de panda symbool is voor ons natuurbehoud en de bijbehorende politiek, dan had de keus niet beter geweest kunnen zijn. Onvermoeibaar moedigen we hen onvervaard aan kinderen te krijgen en volwassen te worden, maar zijn zelf evenmin bereid die stap te zetten. Laat die beesten toch eens, en kijk naar uzelf. Alle reden voor leedvermaak.