De Franse president Hollande liet gisteren even zien hoe je dat aanpakt, die zeurende bureaucraten in Brussel. De EU moest niet denken dat het Frankrijk wel eventjes vertellen kan hoe het zijn economie naar de knoppen helpen moet. Wat denkt zo’n ongelikte Fin eigenlijk wel, wiens voorouders nog op sneeuwschoenen achter de rendieren aanzaten toen men in Frankrijk al beschaafd met mes en vork at? Meer respect voor de grandeur van La Douce France, s’íl vous plaît!

Het is altijd weer jammer dat een dergelijke tirade wordt afgestoken door de meest incompetente regeringsleider die de EU rijk is. Die bovendien geacht wordt leiding te geven aan het land, dat de minste rechten op het geven van dergelijke kritiek kan doen gelden.

Dat de EC de moed had om Frankrijk met naam en toenaam te noemen, alsmede aan te geven wat er allemaal gedaan moet worden, was een onverwachte gebeurtenis. Voor de Fransen was het in ieder geval een koude douche zoals ze maar zelden krijgen. Of het helpen zal moet worden betwijfeld, maar Olli Rehn heeft hiermee in de andere hoofdsteden van de EU ongetwijfeld krediet opgebouwd.

Dat Rehn concrete zaken noemde die dienden te worden verbeterd om een ‘social emergency’ te vermijden deed erg veel pijn. Je zou bijna denken dat Hollande woest was, ware het niet dat een dergelijke emotie vanzelfsprekend beneden de waardigheid van een President der Republiek is.

Niet alleen zijn veel regeringsleiders de Fransen meer dan zat, de houding van Hollande die totaal niet past bij zijn onervarenheid en de blunders die hij begaat zijn een affront dat meer en meer weerstand wekt. Dat lijkt dan ook de voornaamste reden waarom Brussel zo uitpakte. Want op de keper genomen heeft Frankrijk veel meer (uitstel) gekregen dan waarop het objectief genomen recht heeft.

Natuurlijk gaat de EU dit niet doorzetten, maar zal een ander EU-land als voorbeeld worden gebruikt om de rest duidelijk te maken wat Brussel van hen wil, en dat het menens is. België is een uitstekende kandidaat, maar de manier waarop Nederland zichzelf in de problemen heeft gebracht stelt ons niet vrij van een kandidatuur vlak achter de Belgische.

Wel vraag je je af waarom eurofielen zich nooit verder in de psyche van de Franse bestuurscultuur verdiepen als het gaat om hun ideaal van een federaal Europa. Er is toch niet veel voor nodig om te beseffen dat de enige manier waarop de Fransen ooit akkoord zullen gaan met enige vorm van politieke unie, zal zijn als we hen de baas laten spelen in het eindproduct. Subsidiair, dat we zullen gaan betalen voor de privileges die nodig zijn om het land over te halen in te stemmen met een dergelijke statusvermindering.

Een afschrikwekkend vooruitzicht, nietwaar?

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.