Er is een tekort aan pillen. Alweer. Tenminste, als we af mogen gaan op de bureaucratische definities die men in Nederland hanteert.

Problemen? M’n zetpil! Twee weken geleden was er eenzelfde verhaal, maar toen vanwege een bedrog dat door de EU werd aangestuurd. Paniek om niks, allemaal. En eigenlijk alleen maar bureaucratie. Ditmaal is het niet anders: verkiezingen nietwaar?

Op de NOS-site wordt een ontzaglijk kletsverhaal opgehangen vol mitsen en maren, om dan ruim over de helft van die kletskoek te komen met deze alinea:

Als er een tekort dreigt, vragen de betrokken instanties fabrikanten om extra medicijnen te leveren om het tekort op te vangen. Ook kan een medicijn uit het buitenland worden gehaald.

Conclusie: echte tekorten zijn er maar zelden. Maar met al dat gehengel van partijen die willen laten zien dat ze onmisbaar zijn voor het landsbestuur (volgende week verkiezingen, toch?) moest ook Minister Bruins iets verzinnen. Het goede nieuws is dat hij daar heel slecht in is. Het slechte nieuws is dat u het gevolg er van nu zit te lezen. Nog erger is dat ook hij werkt aan een wetsvoorstel:

Minister Bruins van Volksgezondheid wil maatregelen nemen om tekorten in de toekomst te voorkomen. Hij werkt aan een wetsvoorstel dat groothandelaren en apothekers moet dwingen een voorraad aan te leggen waar patiënten minimaal vier maanden mee vooruit kunnen.
Begin dit jaar zei Bruins dat een voorraad van vier maanden 60 procent van de tekorten kan oplossen. “De meeste tekorten duren enkele weken. Het probleem moet worden aangepakt en opgelost”, zei hij.

Nog meer bureaucratie. Net wat we NIET nodig hadden. Dat Just-in-tine-management niet geschikt is voor medicijnenproducenten weet iedereen in die sector echt wel. En van verzekeringen dat de overheid erg goed voor me probeert te zorgen krijg ik ook maagzuur.

Zuster, snel. Mijn pillen!!