Gedragscode
Psycholoog René Diekstra zegt dat hij ongeveer 2000 meldingen heeft gekregen van diefstal van bewoners van verpleeg- en verzorgingshuizen. Hij heeft de meldingen gebundeld in een zwartboek.Diekstra begon een meldpunt toen een familielid in een verzorgingshuis een paar keer door dezelfde medewerker werd bestolen, voor in totaal zo’n 9000 euro. Volgens Diekstra worden ook vaak sieraden gestolen en soms zelfs voorwerpen zoals waterkokers.
Diekstra pleit voor een invoering van een gedragscode bij zorginstellingen. Als er verdenkingen zijn, moet de directie van de instelling zelfs camera’s plaatsen om zo bewijs te verzamelen, vindt hij. Bij diefstal moet er volgens hem altijd aangifte worden gedaan bij de politie, die de beroving van ouderen een hogere prioriteit moet geven.
De koepelorganisatie van zorgondernemers Actiz hoopt dat het zwartboek bijdraagt aan meer veiligheid in de verzorgings- en verpleeghuizen.
Ik ben met Diekstra eens, dat dit schandalig is. Ook, dat er iets gebeuren moet. Waar ik van kots, is het woord gedragscode.
Een gedragscode impliceert een extra inspanning, bovenop algemeen vastgestelde regels. Een gedragscode is iets dat verder gaat, dan de wet voorschrijft. Een gedragscode kortom, regelt iets, dat bij wet moeilijker in keiharde regels te vatten is, maar desalniettemin zeer beslist volkomen ongewenst.
Van alles wat als hierboven een reden is voor een gedragscode, is alleen het volkomen ongewenste van toepassing. Maar niet in het kader dat het niet in wettelijke regels te vatten zou zijn. Jatten mag niet, punt. Jatten is diefstal. Waarbij het jatten van (vrijwel) weerloze mensen eerder als een verzwarende omstandigheid dient te worden aangemerkt, dan als iets dat in aanmerking komt voor een vermanende toespraak, met een gedragscode in de ene hand, en een gummetje om de jaarlijkse Kerstgratificatie te halveren in de andere (mijn visualisatie).
Het is het verschil tussen een overtreding en een misdaad. Het begrip, dat voor diefstal spreekt uit het invoeren van een gedragscode, stelt het gelijk aan een overtreding, te bestraffen met een kleine boete, of iets van dien aard. Zoiets als zonder licht rijden. Voor een misdaad moet je voorkomen, en na veroordeling, zitten.
Hier speelt voor alles een principekwestie: bij welke gestolen waarde trek je een grens waarboven het strafrecht wel prompt moet worden toegepast? Want als het voor alle vormen van diefstal geldt, dat alleen de gedragscode ons in toom dient te houden, gaan de banken het moeilijk krijgen met hun personeel. Het is nu al erg genoeg, dat het personeel door bonussen geïnspireerd zich indirect aan de klanten vergrijpt.
Dat herhaling mogelijk is, heeft naar ik vrees ook te maken met het personeelstekort op plekken waar het soort jatwerk waarover Diekstra nu aan de bel trekt het meest plaatsvindt. Weinig subtiel als mijn foto hierboven al deed vermoeden, heb ik daarvoor een simpele oplossing: lijfstraffen, stevig en royaal. Alsmede een verplichting de eerstvolgende vijf jaar in functie te blijven ter demonstratie van een verbeterde omgang met de klanten. Tegen herhaling is een nog simpeler oplossing: verdubbeling van de straf. Medische ongeschiktheid de straf te ondergaan wordt niet in de toediening mede overwogen.
Nederland heeft de laatste decennia voldoende immigranten van een hoogst dubieuze achtergrond mogen begroeten, zodat deze ploerten hun expertise voor de verandering eens ten goede mogen aanwenden. De eerstvolgende tien opgepakte ‘kleine’ oorlogsmisdadigers bieden we aldus een vaste baan.
Ongetwijfeld heeft het koninklijk huis nog een beschermheer beschikbaar voor ons nieuwe nationale keurkorps. Liep er ergens in Wassenaar tegenwoordig niet nog een schoonvader met ervaring rond? Doet ie ook wat voor zijn kost en inwoning.
Eerder verschenen op Artikel7.nu