Onze samenleving vertoont steeds meer breuklijnen. Geen wonder dus eigenlijk dat het marxisme weer opgeld doet, dat immers al redeneerde dat maatschappelijke structuren gebroken moest worden aleer zij kon worden hervormd. Onze huidige maatschappij heeft dat tussenstadium nu bereikt; we leven in een gebroken samenleving.

De marxisten kunnen tevreden zijn: de ideologie van de multikul heeft de samenleving waarin we ooit opgroeiden de rug gebroken. Daar kunnen we lang en kort over praten, maar we zullen het als feit moeten accepteren. Niet dat het die marxistisch geïnspireerden helpen zal: hun tijd is voorbij.

Maar niet alleen de westerse maatschappij zoals die dertig jaar terug nog herkenbaar was is gebroken, ook in de geïmporteerde cultuur van de zich sneller voortplantende Marokkanen (waarmee de getalsmatige ongelijkheid werd verminderd) is iets gebeurd. Neem drie minuten de tijd deze magnifieke gesproken column van Nazmiye Oral te bekijken.

'U heeft bij de geboorte eigen benen gekregen waarmee u kon weglopen. Mijn benen zijn niet van mij.' Actrice Nazmiye Oral legt in haar column voor @DeNieuweMaanNTR uit hoe dwingend haar gemeenschap is: pic.twitter.com/8YPN0Cncoj

— de Volkskrant (@volkskrant) April 10, 2018

Een jaar of acht terug schreef ik (toen op DDS) over het integratieprobleem:

Ik ben er van overtuigd, dat elke sociale groep door langdurige en dagelijkse blootstelling aan een andere cultuur langzamerhand zal opgaan in de gastheercultuur. Alleen, dat kost tijd. En hoe meer de afwijkende groep zich in zichzelf heeft teruggetrokken, des te meer tijd heeft de groep nodig om het proces van aanpassing op gang te kunnen brengen.
Ten eerste valt te betwijfelen of er voldoende tijd is om dat proces op natuurlijke wijze te laten verlopen. Maar er is nog een tweede factor die contraproductief werkt, namelijk de snelle groei van de oorspronkelijke groep. Als die voldoende omvang bereikt, ontstaat een subcultuur van voldoende gewicht om zich succesvol te kunnen verzetten tegen de culturele overheersing van de gastheercultuur. Daarmee ontstaat het risico van een patsituatie qua aanpassingsproces, en gaan tussen beide culturen botsingen ontstaan die alleen in heftigheid toe kunnen nemen. Het is precies dit probleem, deze fase, waar we nu mee te maken hebben.

Dat was een adequate analyse toen, die bewaarheid werd nietwaar? Ook, doordat de daaropvolgende vermaning nooit meer werd dan dat:

Dit kan alleen opgelost worden door op meerdere fronten tegelijkertijd dwingende maatregelen te nemen om het verzet tegen de mores van de gastheercultuur te breken. Je kunt mensen niet dwingen om anders te gaan denken door die gedachten op te leggen, maar wat vereist is, is dat men gedwongen wordt te accepteren, dat men niet anders kan. Dat is een pijnlijk proces, dat veel geestelijk leed tot gevolg zal hebben, en heel veel frustratie. Maar ik zie geen alternatief, omdat het bestrijden en onderdrukken van de botsingen slechts symptoombestrijding zijn. Alleen door de cultuur van de geïsoleerd geraakte groep te kráken, is er kans op succes.

Dat was toen, in maart 2010. Het vroeg een onbevooroordeelde blik op de toekomst zonder al te veel angst op zere tenen te gaan staan. De heersende elites, met een horizon die reikt tot de volgende verkiezingen bewezen het niet aan te kunnen. Toen had het nog een goede kans, als je dit nu zou pogen door te voeren zitten we binnen de kortste keren in die zo gevreesde burgeroorlog waarvan de elites ’s nachts zo slecht slapen. Desondanks zullen we die weg zeker deels moeten gaan, omdat er geen alternatief is.

Een echte multiculturele samenleving is Nederland nooit geworden (behalve wellicht in Amsterdam ZuidOost), wel een biculturele. Maar op lange termijn zal ook die niet houdbaar blijken – er zijn geen historische voorbeelden van beschikbaar, en het gaat tegen alle beschikbare logica in. Waar meerdere culturen samenkomen zal er uiteindelijk niets anders op zitten dan versmelting. Het zijn de voorwaarden waarop dat gebeurt waarop invloed kan worden uitgeoefend, maar dat moet men dan wel willen.

Wat Nazmiye Oral voor zichzelf probeert is koorddansen op een fijne lijn, en haar problemen zijn een indicatie van wat we eisen van de mensen die de lijnen tussen de gemeenschappen oversteken. Honderd jaar eenzaamheid ligt voor die overstekers in het verschiet, en dan moet de echte versmelting nog beginnen.

Dat we daar de fundamentalistische islam niet bij kunnen gebruiken is evenzeer duidelijk. Niet alleen streeft zij een teruggrijpen naar de tijd van Mohammed na, maar zij blijft ook fanatiek vasthouden aan gebruiken die in onze maatschappij geen kans zouden mogen krijgen. Om rust en vrede een kans te geven moet die fundamentalistische islam daarom worden uitgeroeid. Liefst door haar volledig uit het land te verwijderen – wortel en tak. Dat wordt uiterst pijnlijk, maar het is niet anders.