Evert Mouw verbaasde zich nogal over de opiniebijdrage over het FvD die van student Sonny Spek verscheen op Geen Stijl afgelopen zaterdag. Hij zet in dit stuk wat puntjes op de i.

In zijn opiniestukje van 11 april jl. op GeenStijl vertelde Sonny enorm geschrokken te zijn. Dat kan. Sommige mensen schrikken snel. Zeker als Thierry stevige uitspraken doet. Tijdens een informele YouTube live-sessie met GeenStijl had Thierry het volgende gezegd:

We zitten gewoon in een bepaalde situatie waarin de cultuurmarxistische linkse mainstream, van VVD en CDA tot en met D66, GroenLinks, PvdA en SP … Allemaal min of meer allemaal hetzelfde willen, namelijk de vernietiging van Nederland. Massa-immigratie, klimaat, EU en al die andere dingen. Ze hebben alle dagbladen, ze hebben de NPO, ze hebben alle subsidiecircuits, alle musea, alle universiteiten, de hele ambtenarij, de hele rechterlijke macht… Dat is de situatie.

Eerder al had Sonny zijn lidmaatschap van het FvD opgezegd, vanwege eerdere gewaagde uitspraken van Thierry. Oppositie voeren is leuk, maar het moet natuurlijk wel netjes blijven. Je moet – zeg maar – een beetje deugen. En Thierry is soms een deugniet.

Neem nou die “vernietiging van Nederland”. Dat gaat natuurlijk niet over een atoombom die op ons landje valt, maar om de teloorgang van het concept Nederland als onafhankelijk land. Als land dat zelfstandig over de eigen pensioenpotten gaat, zelfstandig besluiten neemt over de eigen natuurinrichting, eigen visserij, grenzen aan immigratie stelt, klimaatbeleid, enzovoorts. Dat de meeste partijen meegaan in het EU-verhaal is de afgelopen twintig jaar wel gebleken. De uitkomst van de referenda over Oekraïne en de Europese grondwet werden in feite genegeerd. Zelfs nu de EU aantoonbaar niet in staat is serieus te reageren nu een virus ten tonele verschijnt lijkt dat niet te stoppen.

Sonny onderkent ook wel dat er problemen zijn. Volgens hem kan het FvD oplossingen bieden, maar vervreemdt het andere partijen van zich door soms heftige uitspraken. Daardoor is de partij niet acceptabel, in de ogen van veel burgers zelfs “onfatsoenlijk”. Innerlijk heeft Sonny daarmee geaccepteerd dat links het alleenrecht heeft op de definitie van “fatsoen”. Oppositie voeren moet – in de beleving van Sonny – volgens de regels van de tegenpartij verlopen. Problemen benoemen mag, maar echt schuren zou mensen afschrikken. Met andere woorden: Sonny is bang voor het conflict en zwaait al met de witte vlag nog voordat het politieke conflict echt is begonnen.

En, mind you, met die witte vlag zwaait hij zelfs al voor de ogen van het GeenStijl-publiek op YouTube, waar het normaal is om ’t een beetje dik aan te zetten.

Sonny studeert politicologie en zou dus moeten weten dat je zonder wrijving niet tot verandering komt. Normaal krijgt een student ook niet zoveel publieke aandacht, maar behalve zijn stuk op GeenStijl kreeg hij drie dagen terug ook een hele pagina op De Telegraaf. We zien hier dus een opkomende stem in de publieke ruimte, die mogelijk ook wat steun in de rug krijgt van personen die graag een beetje knagen aan het FvD.

In de hoek van Sonny wordt de serieuze ideologische kloof niet onderkend. Zo heeft hij het spottend over het “befaamde ‘cultuurmarxisme’”. Anderen, zoals Cliteur en Lukkassen, formuleren daarover juist een duidelijk verhaal.

Sinds Sonny de partij verliet is het aantal FvD-leden nog flink gegroeid. Dat weglopen van kiezers en leden is dus meer projectie dan realiteit. Waar Sonny symptomen wil bestrijden, zien veel leden meer in het bestrijden van oorzaken. Een deel van de leden verwacht van de partij dat het in staat is – en bereid – om de politiek-culturele “oorlog” aan te gaan. En ja, dat is wel degelijk te combineren met resultaten in de polder. FvD is altijd bereid om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten. Om zakelijk compromissen te sluiten. Maar voorafgaand wordt niet in de houding gesprongen als het journaille of de heersende cultuurmarxistische fatsoensheren wat roepen. Af en toe moeten problemen stevig benoemd worden. Dat gaat niet altijd subtiel; want dan komt de boodschap niet over.

Sonny zelf zou voor zijn kiezers niets bereiken. In de nationale politiek wordt het spel hard gespeeld. Hij wil zo graag de goedkeuring van de tegenpartij dat hij al verloren heeft voordat de onderhandeling begonnen is. Thierry wil resultaten en speelt het daarom soms net een tikkie harder. Dan heb je aan tafel ook wisselgeld. Kiezers mogen erop vertrouwen dat stevige stellingnames gevolgd worden door een zakelijke en constructieve houding aan de onderhandelingstafel.