De elite van Frankrijk neemt het er goed van als je haar ongebreideld de kans geeft. Op staatskosten, dat spreekt voor zich. Verantwoording is voor paupers.

‘Leven als God in Frankrijk’ is een uitdrukking die de Fransen zelf niet kennen. Voordat iemand bijdehand gaat doen, ze kennen wel de uitdrukking ‘gelukkig zijn als God in Frankrijk’, maar dat betekent niet hetzelfde. Goed, het zal niemand verbazen dat de Franse taal meer dan genoeg goede alternatieven kent voor eerstgenoemd gezegde.

Eén daarvan hoor je opvallend vaak dezer dagen: ‘Une vie de Château’, een kasteel-leven.

Dan gaat het steeds over de man die wel de belangrijkste minister van Macron’s kabinet wordt genoemd: die van Milieu. Dat ministerie werd door Macron omgedoopt tot het Ministerie van ‘Transition Écologique’, en heeft nu als enige taak het verkopen van zijn milieuplannen. Ik spreek over François de Rugy, tot voor kort nog voorzitter van de Assemblée. Dat kasteel-leven wordt geleid door hem en zijn flamboyante tweede vrouw, Séverine de Rugy. Zij is de ‘journaliste peuple’ – zoals dat hier heet – van het Franse roddelblad Gala.

François de Rugy is een typische carrière politicus: iemand die nooit een echte baan heeft gehad, als ik me even oneerbiedig mag uitdrukken. Wat van president Macron zeker niet gezegd kan worden, maar wel bijvoorbeeld van François Hollande, zijn voorganger als president. De Rugy maakte altijd deel uit van de Franse Groenen, maar zoals veel politici in Frankrijk heeft hij zich bij de partij van Macron laten inlijven, de Republique en Marche. Anders wil het niet meer opschieten met je carrière.

Hij (links) heeft het hoofd van een koorknaap, en een gladde babbel. Die hebben hem ongetwijfeld enorm geholpen om op deze plek terecht te komen. “François, jij gaat voor mij verkopen dat die boerenkinkels niet meer in hun stinkende diesels kunnen rijden,” zal Macron gezegd hebben, “en dat de snelwegen worden gereserveerd voor nette mensen die de benzine en de tol wel kunnen betalen… Oh ja, en dat de kachel lager moet, omdat stookolie de boel vervuilt. Die maken we dubbel zo duur.”

Helaas voor Macron dreigt er een kink in deze kabel te komen.

De nieuwssite Mediapart is de plaag van politici met lijken in de kast -in Frankrijk de meeste, denk ik zomaar. Ze kwam met onthullingen over het ‘Vie de Château’ van De Rugy en zijn conjointe Séverine de Rugy. Deze affaire gaat al als #HomardGate door het leven, omdat er enorme hoeveelheden kreeft mee gemoeid waren, overgoten met grands crus van tussen de 500 en 1000 euro de fles. Gisteren verklaarde De Rugy op TV nog dat hij helemaal niet van kreeft hield, en allergisch was voor kaviaar. Oh ja, en dat hij hoofdpijn krijgt van champagne.

Maar er zijn foto’s. Zo ziet een echt Frans relletje eruit, heerlijk.

Het echtpaar De Rugy schijnt als gekken met overheidsgeld gesmeten te hebben, vooral in de tijd dat ze de ambtswoning van de voorzitter van de Assemblée (onder dit artikel) bewoonden. Dat is het Hôtel de Lassay in het 7e arrondissement van Parijs, naast het parlementsgebouw. Iedere dag duiken er weer voorbeelden op van verspilling. De meest amusante was dat mevrouw De Rugy voor het luttele bedrag van 500 euro belastinggeld een met bladgoud bewerkte haardroger van Dyson had aangeschaft – ja, die bestaat en wordt geleverd in een kistje met rode zijde (rechts). Zij tweette dat ze de betreffende haardroger had achtergelaten in de ambtswoning. Wat nog maar zeer de vraag is.

Hoe dan ook, er schijnt in die ongelofelijk schitterende ambtswoning voor het kortstondige verblijf van het echtpaar voor 65.000 euro vertimmerd te zijn -ik zeg er niet meer bij dat dit nooit hun eigen geld is. Volgens mevrouw De Rugy kon het niet anders, omdat ze in ‘een oude zooi’ waren terechtgekomen.

Fransen zouden geen Fransen zijn als ze niet het meest smulden van verhalen over de diners die het stel gaf in de ambtswoning, voor hun vrienden. Of gezellig voor met z’n tweetjes, zoals te zien op een foto overal op internet, waarop De Rugy schaapachtig glimlacht aan een enorme gedekte tafel, met rode rozen, gouden bestek, enzovoort. Buiten is de reusachtige tuin van Hôtel de Lassay zichtbaar, verlicht voor de gelegenheid. We spreken over centrum Parijs… Ecologische politici in Frankrijk staan niet bekend om een energiebewust leven, vooral deze niet. Volgens bijschrift was dit diner ter gelegenheid van Valentijnsdag…

Als er vrienden werden uitgenodigd, konden de kosten oplopen tot 30.000 euro per diner. Volgens De Rugy en zijn vrouw hoorden zulke diners bij zijn werk, en werden ze gegeven om ‘in het leven te blijven staan’. Gezien een andere foto die op internet circuleert, waarop een aangeschoten mevrouw De Rugy (links) in feeststemming verkeert met in iedere hand een kostbare fles champagne, hebben ze deze taak zeer serieus genomen. Hoe dan ook, volgens de minister werden er ‘vertegenwoordigers van het bedrijfsleven en de cultuur’ uitgenodigd, volgens Mediapart waren het gewoon de vrienden van het stel. Wie zo met geld smijt, heeft veel vrienden, dat is zeker. Er bleken trouwens ook allerlei journalisten te zijn uitgenodigd op de diners, die daar natuurlijk helemaal niet horen te zitten, en zich nu allemaal muisstil houden.

Wie Mediapart een beetje kent, weet dat ze nog flink wat onthullingen over het echtpaar De Rugy achter de hand hebben, die ze met beleid zullen doseren. Iedere keer als een en ander in het vergeetboek dreigt te raken, komt er weer iets nieuws, net zolang tot de man echt weg moet.

We weten al dat de De Rugy’tjes persoonlijk maar liefst over drie chauffeurs kunnen beschikken. Je moet toch wat als minister van ecologie… Een kabinetchef van De Rugy werd door hem ontslagen omdat bleek dat zij een sociale huurwoning had die al 12 jaar leeg stond. Maar De Rugy beschikt zelf ook nog altijd over een sociale huurwoning in de buurt van Nantes -een HLM in het Frans.

Regeringswoordvoerder Sibeth Ndiaye heeft al laten weten dat de president honderd procent achter De Rugy blijft staan, en dat al die rijke diners niet alleen bij zijn werk hoorden, maar ook bij ‘de Franse cultuur’, en daarom geheel en al op hun plaats waren. Hier en daar herinneren zuurpruimen het publiek eraan dat het juist Macron was, die meer dan eens heeft gezegd dat ‘de Franse cultuur’ niet bestaat…

‘Moeten onze politici dan als monniken leven?’ hoorde ik ook alweer een vriend van Macron op TV vragen. Ze mogen leven zoals ze willen, als ze het maar zelf betalen, is het simpele antwoord.

Tenslotte het woord aan een Franse journalist: François de Rugy, réaffirme qu’il ne démissionnera pas! Il aurait pu ajouter: “la soupe est trop bonne et les Français trop cons! Ce serait crétin de ne pas continuer à en profiter!”

Het zal niet lang meer duren voor dit soort teksten geclassificeerd worden als ‘hatespeech’, en van internet geweerd zullen worden: de partij van Macron heeft daar as we speak een wet voor aan laten nemen in de Assemblée. Daarover de volgende keer.

---

Alexander van der Meer is correspondent van onder andere Veren of Lood in Frankrijk.