In Frankrijk staan alle politieke signalen op rood. Het land is verdeelder dan ooit, maar heeft geen coherente politiek beweging die die naam waardig is en een oplossing meent te hebben voor haar problemen.. Maar Marine Le Pen moet eerst kapot.

President Macron is internationaal heel actief, en lijkt binnen de EU voor de argeloze toeschouwer veel te bereiken. Alleen voor de argeloze toeschouwers echter, want zijn eisen zijn in het rijkere noorden der EU onverkoopbaar. En aangezien hij voor een zeer belangrijk deel afhankelijk blijft van de steun van Angela Merkel, die zelf niet al te vast meer in het zadel zit, is de relevantie van die EU/politiek voorlopig beperkt. De populariteit van de president schommelt tussen de 25 en 30%. Wat inhoudt dat hij bijna de cijfers van voorganger François Hollande bereikt – tijdens diens laatste maanden.

De Franse rechterlijke macht is intussen begonnen het Front National – of minder bekend onder haar nieuwe naam Rassemblement National – te ontmantelen. Er is voor twee miljoen euro beslag gelegd op subsidies, en de partij komt in augustus in ernstige geldnood.

Een Franse rechter heeft 2 miljoen euro in beslag genomen die maandag als subsidie zou worden verstrekt aan het Rassemblement National, de nieuwe naam van het Front National van Marine Le Pen. Zij beschuldigt justitie er daarom van om politieke redenen de partij de nek om te draaien. De ‘Rassemblement’ (samenwerkingsverbond) zou eind augustus door zijn geld heen zijn.
Het geld is in beslag genomen in het kader van een langslepend onderzoek naar misbruik van publieke fondsen. Europarlementariërs van het Front National worden ervan verdacht toelages bestemd voor werk in het EP oneigenlijk te hebben gebruikt.

Het moment is opvallend, en kan in een democratie niet anders worden geduid dan als poging het RN de nek om te draaien. Het is moeilijk dit anders te zien, aangezien zowel de nadruk waarmee vanuit EU-instituties als vanuit Frankrijk op Le Pen wordt gejaagd. Elk argument blijkt te worden ingezet.

Dat ze de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen bereikte vorig jaar heeft de angst voor een toekomstige overwinning er in Brussel diep in geramd. Wellicht is dat nog versterkt door de problemen waarin Frankrijk nu verkeert. Macron is de controle kwijt over een groot aantal gebieden die eufemistisch worden aangeduid als ‘sensitive areas’, maar die gewoon nogo-gebieden zijn waar de politie of de Franse staat niets meer te vertellen heeft.

In a speech for 600 business and political guests in May, Macron called on the local mayors themselves – together with the population – to find suitable solutions, for the problems in France’s 1,500 no-go areas or ‘sensitive areas’ as France calls them.
Many mayors were struck by Macron’s speech. They had expected concrete political guidelines. Macron’s proposals are a long way from the ambitious strategy for the sensitive zones that former minister Jean-Louis Borloo had previously developed and published on behalf of Macron.

Wie dacht dat bovenstaande analyse rammelt kwam afgelopen week van een koude kermis thuis. In Nantes sloeg de vlam in de pan nadat een politieman een man doodschoot die zich bij zijn arrestatie verzette. De burgemeester kondigde een streng onderzoek aan, maar het was al te laat.  Het gehele verloop van de gebeurtenissen doet sterk denken aan de opstand in de banlieus tijdens het presidentschap van Jacques Chirac, die door toenmalig minister van Binnenlandse Zaken slechts kon worden onderdrukt door het Franse leger in te zetten. Nog vorig jaar verlengde Macron de noodtoestand.

Sindsdien is de situatie slechts optisch onder controle. Grote confrontaties werden vermeden, maar het is een publiek geheim dat veel banlieus van grote Franse steden. Dat is veel ernstiger dan het klinkt want heel veel echt grote steden bezit Frankrijk niet. Nantes is een relatief grote stad, maar heeft niet veel meer inwoners dan Utrecht. Slechts Parijs, Marseille, en Lyon zijn veel groter. Dat houdt in, dat als de politie in relatief kleine steden al geen gezag meer heeft, dat de situatie in de echt grote steden dramatisch moet zijn. En dat klopt.

Macron praat intussen met iedereen, en spreekt als zijn mening uit dat iedereen de islam mag belijden, mits de gelovigen zich netjes aan de Franse normen en waarden aanpassen. Klinkt goed, maar is inhoudsloos. Voor zover hij al de middelen heeft dat af te dwingen worden die niet ingezet. De laïcité, de Franse scheiding tussen kerk en staat wordt nu geciteerd als probleem waarom de staat niet kan ingrijpen, en moeite heeft contact te leggen met de gemeenschap der gelovigen. Alsof de – illegale – overheidshulp aan moslims in Amsterdam tot enige gematigdheid heeft geleid. Waar grote groepen ongeveer gelijkgestemden bij elkaar zijn verliest gematigdheid het altijd van meer extreme meningen – het is een sociale wet die keer op keer door laffe bestuurders wordt ontkend. Macron roept in zijn defaitisme nu dat er iets:gebeuren moet, maar weigert er de consequenties van te nemen:

“Die moeten garanderen dat deze godsdienst overal wordt beleden op een manier die conform is met de wetgeving”, zei Macron in een toespraak voor beide parlementaire kamers. “De republiek heeft geen reden om problemen te hebben met de islam, niet meer dan met een andere godsdienst. Maar er is een radicale, agressieve strekking die tot doel heeft onze regels en wetten in vraag te stellen.”

Nog iets dat Macron weigert te accepteren; bij suprematistisch ingestelde groepen is het niet de meerderheid die de richting bepaalt, maar dat wat extremisten nog net haalbaar lijkt:

“Iedereen moet beseffen dat in Frankrijk vrijheid van denken, vrijheid van kritiek en gelijkheid tussen vrouwen en mannen onschendbare principes zijn”, aldus Macron. “En ik weet dat de overgrote meerderheid van onze islamitische landgenoten dat beseft, deelt en ondersteunt.”

Een aardig voorbeeld van hoe dat werkt, en hoe ‘de groep’ wordt klaargestoomd voor een overwinningsroes is de public opinion die door de islamistische extremisten wordt voorbereid. Op de plek waar volgens de Europese geschiedenis 1300 jaar geleden (Tours 732) een mosliminvasie werd gestopt door de grootvader van Karel de Grote, hebben moslims een overwinningsmoskee gebouwd, die de ‘gesneuvelde martelaren‘ herdenkt.

De geschiedenis wordt herschreven waar je bij staat. Het doet er ook niet toe of de plek klopt (daarover valt uitgebreid te twisten), waar het om gaat is de blatante aanpak en de weigering van de Franse autoriteiten ter zien wat er onder hun neus gebeurd. En dat in een land dat altijd zo alert is geweest op Duits revanchisme.

Als het jouw auto is die in naam van La Republique moest worden geofferd ga je er wellicht anders naar kijken, maar de lafheid van mensen die het ongeluk aan hun deur voorbij zagen gaan is als immer wanstaltig. Door te zwijgen hopen ze dat het noodlot hen negeren zal.

Niet veel kans op, en steeds minder. Zeker niet nu de groengekkies bezig zijn het autobezit terug te brengen is de kans dat ook jouw autootje aan de beurt komt weer een stuk groter geworden.

De Franse steden zijn niet langer veilig, ingewikkelde ris het niet:

Already in 2011, a ground breaking 2,200-page report titled “Suburbs of the Republic”, concluded that many French suburbs are becoming “separate Islamic societies” cut off from the French state and where Islamic law is rapidly displacing French civil law.
The authors showed that France – where there are now 6.5 million Muslims (the largest Muslim population in the EU) – faces a major social explosion as a result of the lack of integration of Muslims into French society.

Maar Macron blijft het ontkennen tot hij er bij neer valt.

Instead, Macron passed the buck: not he, but his predecessors have caused today’s problems. All solutions designed from above have failed, so they must come from below. He called for a “general mobilisation” of the population, organising itself to save the nation.

Niemand wil de geschiedenis in gaan als de man die de laatste president was, die moest erkennen dat alles verloren is. Dat Macron niet begrijpt dat er na een islamitische machtsovername voor een Franse geschiedenis geen toekomst meer zal zijn is al even duidelijk.