Dat Macron gisteren in de tweede ronde van Fr2017 tot volgende Franse president gekozen werd was geen verrassing. Dat hij het vrij substantieel beter deed dan de peilingen verdient wel enige aandacht.

Le Pen haalde minder dan 34%, en dat moet haar pijn hebben gedaan. Indien ze in de buurt van de 45% was gekomen, of zelfs maar substantieel boven de gepeilde 40%, dan was ze nu al een serieuze en sterke kanshebber geweest voor Fr2022.

Macron heeft in de twee weken sinds de eerste ronde de positie gekozen dat niet alleen Frankrijk, maar ook de EU hervormd dient te worden. Waarom moet niet gelijk de hele wereld zich beter gedragen gaan? Het zijn van die voornemens die gedoemd zijn te stranden op de realiteit, maar veel kiezers vreten het in hun angst voor de toekomst. Niet dat er voor die angst geen rechtvaardiging is, maar Macron zal aan mogelijke oplossingen niets bijdragen. Daarvoor is hij teveel een technocraat, al kan hij zijn verhaal prettig aan de man/vrouw brengen. Dat hij zijn aanhangers gisteravond toe ging spreken en opkwam met de tune die de EU tot de hare heeft gemaakt, zal gisteravond veel Fransen hun stem al hebben doen betreuren. Sneller duidelijk maken dat je de mensen die je op je woord geloofden bedrogen hebt was niet mogelijk

Emmanuel Macron walks out to address supporters in Paris to the EU anthem ‘Ode to Joy’ #presidentielle2017https://t.co/MVFsTGfjO9 pic.twitter.com/5DJacPTECT

— BBC Breaking News (@BBCBreaking) May 7, 2017

‘

De toespraak van Marine Le Pen over haar voornemen het FN een fundamenteel andere partij te maken sluit aan bij haar eerdere stap tijdens de periode tussen beide kiesrondes het voorzitterschap van het FN neer te leggen. Le Pen wil duidelijk maken dat haar hart in het centrum van de Franse cultuur ligt, en ondanks alles is het FN daarbij eerder een struikelblok dan een onmisbare steun in de rug.

Het was een aankondiging die men vooral bij Les Republicains met angst en vrezen moet hebben aangehoord, omdat het de belofte in hield te pogen beide partijen op termijn samen te doen smelten. Realistisch gezien de staat waarin die klassieke rechtse partij zich thans bevindt, maar onrealistisch aangezien een aantal van de standpunten die de ex-gaullisten tot hun kernwaarden rekenen strijdig zijn met wat Le Pen wil.

Veel zal daarbij afhangen in hoeverre de Republicains het in juli bij de parlementsverkiezingen af legt tegen het FN, en of er enige samenwerking mogelijk blijkt. Dat deze partij bij de tweede ronde van gisteren adviseerde op Macron te stemmen is daarbij geen argument: voor de benodigde koerswijziging zijn wel enige maanden van reflectie en overleg noodzakelijk – alsmede het uitrangeren van een kudde partijolifanten wier tijd nu echt voorbij is. Een gezamenlijke strategie bij de tweede ronde van de parlementsverkiezingen (die het zelfde systeem hebben als de presidentsverkiezingen) is vroeg genoeg, om niet te zeggen dat het een essentieel moment kan blijken. Vooral met het oog op de komende vijf jaar.

Macron heeft namelijk het probleem dat hij nu een parlementaire meerderheid achter zich krijgen moet. Zijn eigen nieuw-opgerichte partij zal geen wonderen tot stand brengen, zodat veel zal afhangen van welke gevestigde partij Macron zich afhankelijk maken moet. Als extreem-links het buiten verwachting goed doet in juli, dan is de versplintering op links compleet – een wegvagen van de Parti Socialiste is een reële optie. Daarmee zou Macron worden veroordeeld tot samenwerken met Les Republicains.

In het Franse systeem benoemt de president de ministers, waarmee Macron dus een veto krijgt als het parlement een samenstelling krijgt waarmee hij niet werken wil. Resteert de vraag met welke meerderheid hij wèl werken wil. Dat zal in het geheel niet meevallen daaruit een homogeen èn effectief beleid samen te stellen. Maar als Macron hierin faalt resteert opnieuw een periode van vijf jaar waarin de nieuwe president steeds impopulairder wordt, eindigend in een besluit niet op te gaan voor herverkiezing. Eigenlijk kan Frankrijk zich dat de komende jaren niet veroorloven.