Straks is Nederland, samen met België en Luxemburg, nog het enige land dat in de EU wil blijven. Dan horen we ook weer eens iets van de BLEU, een club die sinds 1958 bestaat, en gedurende het laatste oorlogsjaar (!) in het leven is geroepen als de Benelux.

Nou ja, zover is het nog niet. Maar het aantal EU-lidstaten waar de eurofobie de eurofilie overstijgt, is inmiddels veruit in de meerderheid. En kijk eens naar Duitsland.

De bevolking zou direct geconsulteerd moeten worden over Europese politieke beslissingen die van groot belang zijn

werd drie jaar geleden reeds gesteld in een document van onder andere de sociaal-democratische partij SPD. De CDU, de partij van bondskanselier Angela Merkel, reageerde als door een wesp gestoken. Dergelijke referenda zouden slechts de parlementaire democratie “ondermijnen”. Ik ken de bezwaren tegen referenda — die zijn niet alleen maar onzinnig — maar zo’n kwalificatie is natuurlijk een gotspe vanuit een land dat het Verdrag van Dublin eenzijdig buiten werking stelde en zo de weg vrijmaakte voor een tsunami van immigranten, waarvan tot op de dag van vandaag nog steeds moet worden vastgesteld of het echte vluchtelingen zijn. Dat zijn ze dus lang niet allemaal. En wie eenmaal in Europa is blijven hangen, die gaat meestal niet meer terug – legaliteit of illegaliteit zijn loze begrippen geworden.

Het zoeken naar de nooduitgang van de Unie gaat nog eens heel groot worden. Toegegeven, voor een #Dexit krijg je bij onze Oosterburen de handen nog niet echt op elkaar, maar de minderheid die denkt: ‘vluchten kan nu nog, we gaan ervoor’ groeit wel en is nu grofweg eenderde. Dat is voor Duitse begrippen enorm. Bovendien wil de overgrote meerderheid van de Duitsers dat de EU eindelijk aan het hervormen slaat. Wat dat dan ook precies mag betekenen, het is in ieder geval niet naar de zin van Merkel. Omdat de huidige EU als zodanig ter discussie staat.

Wat hebben we hier nu aan? Voor vandaag, morgen, volgende week of zelfs volgend jaar niet zoveel. Das Merkel-Era loopt echter ten einde. Langzaam maar zeker ontwaakt de Duitse reus uit zijn politiek-correcte winterslaap, een proces dat al een poosje aan de gang is. De gebeurtenissen met Oud en Nieuw in Keulen vormden een belangrijke prikkel, en de doorzettende groei van de neorealitische partij AfD vormt een goede graadmeter.

Wanneer de grootste EEG-founding father Duitsland kantelt, is er geen houden meer aan. Niemand kan precies voorspellen wat er dan gebeurt. Vormen van Europese samenwerking zullen altijd bestaan. Maar het zou zomaar kunnen dat de Duitsers — na uiteraard Frankrijk, founding father 2, onder Marine Le Pen — déze EU liever laten voor wat-ie is. En dat de Fransen dat voortvarender zullen doen dan de angstig tegen elkaar aan schurkende ‘Regentenpartij’ in Nederland (want Wilders) én de baaierd van partijen in België (want DeWinter). De Regentenpartij — van VVD tot GroenLinks, met PvdA, D66 en het CDA daartussen — is zeer ‘religieus’ als het gaat om de overtuiging dat de Lage Landen hun geld in Europa verdienen en verwacht ook van zaken als milieuafspraken alles van Brussel.

In zo’n scenario blijft er er van de EU weinig anders over dan het Benelux-trio, drie van de founding fathers; zij het allicht tijdelijk. Mogen we hopen dat Italië, de derde van de drie grote EEG-oprichters dan inmiddels ook is afgehaakt. Een transferunie tussen de Benelux in het noorden en het zuidelijke Italië is geen prettig vooruitzicht.