We moeten ze vandaag wèl hebben, die emotionele medemens die we zo tekort doen. Maar ik heb vanmiddag zó hard gelachen; ik kan het niet voor me houden.

Soms kom je bij toeval op de meest griezelige plekken, en daar kwam ik dan ook Tammie Schoots tegen, een filosofiestudente. Althans,, niet dat ik haar ontmoette; ik zag een schrijfsel van haar. Op de Joop, die onwelriekende uitwas van het moderne linksbewustzijn. Tammie wilde aandacht voor een probleem. Zij vroeg, nee, eiste: heteroseksuele cis-mannen, geef ons ruimte in debat over sociale veiligheid.

Interessant. Als geile ouwe cis²-aap voelde ik me niet speciaal aangesproken, maar wat de achterneven nu weer hebben misdaan blijft voor een familiezieke als ik altijd leuk om te weten. Dus ik ging het lezen.

Had ik dat nu maar niet gedaan.

Na een verhaal een protest over sociale veiligheid georganiseerd op de Universiteit van Amsterdam begon Tammie te klagen over een reeks opiniestukken van – u raadt het al, want UvA – ‘witte’ universitaire hotemetoten. Nu vind ik die specifieke lokale variant van het mensdom eveneens om te kotsen, zodat mijn sympathie licht groeide. Tot het punt dat het betoog verdwaalde in een argumentatie over wie zijn mond houden moest. Als iemand moet zwijgen omdat je niet in staat blijkt het argument met woorden te winnen heb je verloren. Zo simpel is het nu eenmaal, helaas voor Tammie.

Aangekomen op dit cruciale punt van uiteengaande attitudes dreef ik nog wat alinea’s door, en kwam onder andere dit juweeltje tegen:

Maar mogen witte heteroseksuele cis-gender mannen dan niets meer zeggen? Niet wanneer zij zelf impliciet onderdeel van het probleem zijn. De oorzaak van sociale onveiligheid ligt namelijk bij een onderliggende dynamiek die we in onze maatschappij eigen hebben gemaakt.

En, nog beter:

Wat er moet gebeuren is dat witte heteroseksuele cis-gender mannen, hoe pijnlijk het ook is om ruimte in te leveren, anderen aan het woord moeten laten.

U ruikt het al. Deze verplichting moet een automatisme zijn. Niet gebaseerd op enige kracht van argumenten, maar omdat Tammie ook aan de beurt wil komen. Cursisten opgelet, nu komt Tammie u uitleggen hoe u denken moet. Dat is haar recht, dus attentie in de rangen!! Of zoiets.

Ik stond daarom op het punt af te haken, maar er kwam nog een uitsmijter. Waardoor ik echt gillend van het lachen over de grond ging:

Dit wordt misschien het best geïllustreerd door mijn eigen ervaring. Op het protest van 19 juni mocht ik, als transgender vrouw die studeert aan de UvA, mijn ervaringen delen omtrent sociale veiligheid.

Tammie was een ‘witte’ man, kwam niet aan het woord en denkt nu als ‘witte’ vrouw meer recht van spreken te hebben? En is als dat niet lukt zó beledigd – dat haar nieuwe sekse haar niet alsnog een prominenten plek geeft in het debat – dat het gif er af druipt, en ze zich tot de Joop wendde. De site van hoofdredacteur Witte-Onderbroek-Francisco-van-Jole.

Zielig, toch?

Persoonlijk vind ik de hele hysterie van geslachtsverandering voor 97% een poging de schepping over te doen, maar ik ben een ongelovige ouwe aap en daarmee erg gelukkig. Mag ik dat vinden? Dat zal wel van de kleur van mijn huid afhangen.

Dat Tammie ergens op het pad naar volwassenheid haar verstand en geluk verloren heeft; ik beklaag haar. Echt waar. Maar alleen vanwege haar gebrekkig oordeelsvermogen. Haar emotionele mismaaktheid is niet meer te verhelpen, en ik voel me er niet verantwoordelijk voor. Want dat komt toch nooit meer goed.

---

Meer vriendelijke commentaren van Bokito vindt u hier.