Ik heb de pest aan Feyenoord. Mijn leven lang al, sinds ik van het bestaan van die club op de hoogte ben tenminste. Dat heeft een geschiedenis, die vanavond op haar kop kwam te staan. Ajax maakte gelijk via een eigen doelpunt

Helaas heb ik een fantastisch goed geheugen. Zodat ik ook nog wéét waarom ik de pest heb aan Feyenoord. De geschiedenis gaat ver terug, naar de tijd dat ik een klein aapje was. Ik woonde met mijn ouders in een stadje langs de Nieuwe Maas, en natuurlijk was iedereen daar voor Feyenoord. Laten we het maar erfelijk belast noemen. En ook voetbalde ik daar met de andere kinderen, tot het plotsklaps donker bleek, en ik veel te laat thuis kwam. Maar van clubs wist ik niets.

Tot de dag dat ik van school op weg naar huis werd tegengehouden door twee grotere jongens van de katholieke (of protestantse, mijn school was de derde van de drie) school, die me beetgrepen en toeblaften: Feyenoord of Ajax? Ik geloof dat ik vijf was, en bovendien verstond ik hen niet goed. Feyenoord verstond ik al helemaal niet, dus in mijn onschuld zei ik Ajax. En kreeg klappen.

Nooit vergeten, ook niet dat de vraag een gevaarlijke is, en dat je altijd ‘Feyenoord’ antwoorden moet. Want die zijn gevaarlijker dan die van Ajax.

Vandaag maakte Ajax helaas gelijk. Ik liep vanmiddag over het Leidseplein naar het huis van mijn vriendin, waar ik ook dit stukje zit te typen. En ik werd onderweg aangesproken door supporters die me bemoedigend toeknikten, en hard riepen: Ajax?

Ook Feyenoord was dus niet het gewenste antwoord. Mijn god, wat haat ik voetbalsupporters.

Ik heb besloten dat ik voortaan ook gewoon een hekel aan voetbal heb, net als ongeveer de helft van de rest van het land. Voetbal maakt meer kapot dan je lief is, al is mijn bril wel reparabel. Maar niemand zal mijn vertrouwen in voetbal weten te repareren.