Het boek “Feminisme op de werkvloer” van Frits Bosch komt binnenkort op de markt. Hij geeft hieronder alvast een voorproefje.

“Vrouwen zijn óf veel beter, óf veel slechter dan mannen”

Napoleon

Radicaal feministen gaan er van uit dat de historische arbeidsverdeling het resultaat is van een tirannieke mannelijke dominantie, het patriarchaat. Dat is een abjecte gedachte, want ze verwarren competentie, verantwoordelijkheid nemen, ambitie en inzet van mannen met de zucht naar macht. Vrouwen hebben zich op de werkvloeren kunnen manifesteren vooral dankzij de inspanning van mannen: de pil, de technologische ontwikkelingen en de welvaartsstaat.

Radicaal feministen erkennen dit niet. Integendeel. Ze menen dat vrouwen collectief door mannen onderdrukt en achtergesteld worden in “het mannenbolwerk en het glazen plafond”. Ze willen dat corrigeren door vrouwen meer macht te geven. De gedachte dat mannen vrouwen onderdrukken en achterstellen is niet alleen onjuist, maar ook walgelijk, want het kweekt haat naar mannen.

Bovendien is de visie dat de bestaande hiërarchie enkel het resultaat is van een tirannieke sociale constructie die gedomineerd wordt door mannen, te weerzinwekkend om aan kinderen door te geven. De volgende generaties worden geïnfecteerd door mannenhaat.

Radicaal feministen worden aangestuurd door de marxistische ideologie (Karl Marx c.s., nurture). Ze hebben een bloedhekel aan de evolutieleer (Charles Darwin c.s., nature). Door deze belangrijke tak van wetenschap niet in beschouwing te willen nemen zijn ze als een intellectueel achtergebleven bevolkingsgroep te beschouwen. Het marxistische paradigma maakt hun visie voorspelbaar. Alles past bij hen in het marxistische raamwerk, zodat er geen sprake is van eigen gedachtegoed. Daardoor is het oninteressant om met een radicaal feminist te spreken. Men praat immers niet tegen een individueel denkend mens, maar tegen een ideologie. Het maakt radicaal feministen inwisselbaar.

Radicaal feministen vormen weliswaar een vrij bescheiden groep, maar vanuit hun fanatisme krijgen ze veel gedaan, ‘the tail wags the dog’. Ze menen nu aan de winnende hand te zijn en dat het tijd is om door te pakken met de houding “we zijn boos op mannen, onze onderdrukkers, we gaan met de vuist op tafel slaan, we gaan nu afrekenen”.

Mannenhaters krijgen een kans en slaan hun slag. Dogmatici ontberen zelfspot, humor en relativeringsvermogen, zoals bij dictators. Radicaal feministen zijn gevaarlijk voor onze samenleving. Ze streven immers niet naar een betere maatschappij, maar naar macht, waarbij het doel de middelen heiligt. Ze zijn koppig, kortzichtig, eenzijdig, hypocriet, onoprecht en onbuigzaam. Deze eigenschappen gelden niet als een pluspunt, misschien nog wel om de top van een bedrijf te behalen, maar niet om daar succesvol te blijven.

Radicaal feministen triggeren een contragroep vrouwen. Anders dan de eerste en tweede golf feminisme is er in de derde golf niet alleen een strijd van vrouwen contra mannen gaande, maar vooral ook een strijd van vrouwen onderling. De contragroep neemt niet alleen het voortouw in de discussie rond feminisme, maar laat zich ook uit over het immigratie, integratie en identiteitspolitiek. Deze vrouwen worden rechts genoemd en door links als abject weggezet, conform rechts al decennia wordt gedemoniseerd, bedreigd, vervolgd, buitengesloten, valselijk beschuldigd, verdacht gemaakt, uitgescholden of zelfs vermoord. Mogelijk lukt het de contragroep om daaraan een eind te maken. Mogelijk lukt het de contragroep een einde te maken aan het verval van onze democratie door een dwangmatig vrouwenquotum. Mogelijk lukt het hen een einde te maken aan het intimideren van mannen. Vrouwen ontwaakt! You can do it!

Mannen leggen radicaal feministen geen strobreed in de weg, mede afgedwongen door ‘naming & shaming’. Media gijzelen het bedrijfsleven om radicaal feminisme af te dwingen. De stilte bij mannen maakt het ‘gemakkelijk praten’ voor radicaal feministen. Ze ondervinden amper weerstand van mannen. Mannen worden gemarginaliseerd en laten zich marginaliseren. Mannen houden zich afzijdig, bevreesd als ze zijn dat ze hun baan kwijtraken als ze zich bijvoorbeeld negatief uitlaten over het vrouwenquotum of publiek en privé met de nek worden aangezien. “Noem vooral mijn naam niet, Frits!” Mannen zijn dus afhankelijk van de contragroep vrouwen.

Geëmancipeerde moslima’s stellen zich te weer tegen het geweld dat hen door hun mannelijke geloofsgenoten wordt aangedaan. Ze zijn het zat. De positie van vrouwen buiten de westerse landsgrenzen is een geheel ander verhaal. Deze geëmancipeerde moslima’s vormen een hoopgevende ontwikkeling. Ze verdienen onze ondersteuning, maar radicaal feministen zien er niet naar om. Dat is geen vorm van onverschilligheid, maar een welbegrepen besef dat het niet in hun voordeel is. Radicaal feministen zijn immers uitsluitend op zoek naar hun eigen belang en ze handelen daar doelgericht naar.

---

Frits Bosch is ook auteur van ‘Schaft ook Nederland zich af?’

Over feminisme wordt op Veren of Lood geregeld geschreven. Dat vindt u hier.