Het is om te huilen. Je broek zakt er van af. De wijze waarop de internationale media bovenop het lijkje van de 3 jarige Aylan zijn gedoken tart elke beschrijving. Nooit werd duidelijker gemaakt dat schuldgevoel niet meer dan een subjectief ruilmiddel is.

Geen journalist die die betiteling waardig is, zou zo vol pathos mogen spreken over het arme kind dat eerder deze week aanspoelde op Kos. Dat is namelijk niet alleen een projectie van wat gaande is – het is denigrerend. Je machteloosheid uit willen drukken kan ik me voorstellen, maar dat in de internationale pers breed uitmeten? Dan ben je een hoer van de persmagnaten die goed verdienen aan de huilmaffia – die zelf op dit punt verre van onschuldig is. In HP de Tijd stond vanmorgen een cartoon die het helemaal goed had:

Keihard de waarheid.

En dat is feitelijk nog maar het begin van dit verhaal, waarin de MSM werkelijk op alle punten fout zitten – behalve dat het vreselijk is dat een kind van 3 zo omkomt. En daar zal men zich komende dagen dan ook ongetwijfeld krampachtig aan vastklampen, teneinde iets van geloofwaardigheid te bewaren. Het verhaal van Barbertje moet hangen in omgekeerde vertelling: vergeet de feiten, behoudt de gedachte dat het zielig is, allemaal. Aanstaande woensdag gooit de hele MSM zijn hele gewicht in tranen er achter, want er wordt een themadag uitgezonden over de migratie. Als het ware verhaal rond die arme Aylan dan zover is uitgelekt dat het niet langer te ontkennen valt, zullen we over hem niet veel meer horen – woensdag is het kijkersvolk het al wel vergeten, zo hopen de MSM.

Voor de volledigheid: wat is trouwens het ware verhaal achter de dood van Aylan?

.

Kort samengevat, de familie woonde al 4 jaar (!!!) veilig in het Turkse Bodrum, maar Aylans vader wilde een nieuw gebit. En de familie van zijn vrouw wilde hem financieel best helpen, maar wel in Canada (waar zij wonen). Zonder papieren is het niet makkelijk vanuit Turkije naar Canada te komen, zodat de man bedacht zich als vluchteling te melden bij reisbureau EU. En als familiehoofd preste hij vervolgens zijn vrouw om met hun beide zoontjes mee te komen. De rest is geschiedenis.

En precies waar de geschiedenis van Aylan eindigt , begint die van de fappende journalistiek. Op het strand bij het aangespoelde lijkje van de verdronken peuter.

Is het onrealistisch te veronderstellen dat de vader van Aylan een uitzondering is? Wellicht, in zijn naïviteit te denken dat een rubberbootje voldoende is voor de oversteek. Niet in de gedachte, dat de EU een handig reisbureau is, waar verder geen vragen worden gesteld zolang je maar als een natte zeehond uit zee wordt gevist. En ook die houding is een belangrijke oorzaak van dit drama.