Er zat er weer eentje bij Pauw deze week. Een knuffelmoslim die een bord omhoog hield waarmee hij afstand nam van de aanslagen.

Ook aan de huidige frontlijn met de asielhongerigen werd er eentje op de foto gezet met een vers beschreven bord waarop stond dat hij tegen de aanslagen in Brussel was. Niet alleen wekt dat de terechte hoon dat het niet waarschijnlijk is dat hij wist wat er op stond, en dat hij het vermoedelijk in handen kreeg dankzij het idiotenvolk dat vind dat de grenzen onbeperkt open moeten voor Jan en Alleman. Dat doet allemaal niet ter zake: het principe is rot, zodat uitingen als deze geen betekenis hebben voor het probleem waar West-Europa mee worstelt.

Wel is het hoogst opmerkelijk dat een maatschappij, die zo prat gaat op haar individualiteit als de onze, klakkeloos accepteert dat de enkeling die een dergelijk excuusbord met zich meedraagt representatief zou zijn voor de honderdduizenden die hem voorgingen en nog na draven. Zoals geregeld en heel terecht wordt gezegd dat enkelingen niet verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor de daden van hun geloofsgenoten, zo kunnen zij mutatis mutandis evenmin excuses maken voor die geloofsgenoten. Zoiets werkt nu eenmaal twee kanten op, en de consequentie daarvan is dat dergelijke excuses op hun best obligaat en irrelevant zijn. Of ze gemeend en waarachtig zijn doet dus in het geheel niet ter zake. Iedereen die denkt dat het van belang is moet terug naar school – zowel de propagandisten er van als de mensen die in zo’n geval om het hardst Takyiáá roepen.

Het aantal malen dat iemand roept zich van de aanslagen te distantiëren is evenzeer zinloos, zodat we er goed aan doen hiermee zo snel mogelijk op te houden. Ook omdat mensen die voortdurend te horen krijgen dat ze zich dienen te verontschuldigen, daarvan op een bepaald moment tabak van krijgen en volledig terecht boos worden. Rendement: negatief. Dit betekent dat moslims er ook zelf mee stoppen moeten, want het vertroebelt de kwestie. Wees wijzer, en leg het uit als hierboven.

Het probleem met de islam is ook nog dat er geen mensen zijn die namens haar spreken kunnen. De katholieken hebben de paus, protestanten hebben gevestigde organisaties die voldoende erkend en gefundeerd zijn om namens een gemeenschap te kunnen spreken. De islam ontbeert dit volledig, dus heeft het ook weinig zin om actualiteitenprogramma’s te vullen met knuffelmoslims. Zoals hierboven aangegeven kunnen ze hoe dan ook niet representatief zijn, en dat suggereren is erger dan ontkennen dat er een probleem is. Overigens zijn dat wel degelijk loten aan dezelfde stam, die gesuggereerde representativiteit en ontkenning.

Ontkennen dat er een probleem met islam is is kwaadaardig en dom. Individuen aanspreken op de daden van ‘geloofsgenoten’ is evenzo kwaadaardig en dom. Daarom is een gerichte aanpak van islam ook geen discriminatie, maar een uiting van gezond verstand. Waar het misgaat is met de behandeling van degenen die er tussen zitten: de moslims die in de ogen van salafisten en andere fundamentalisten al bijna ex-moslim zijn. Wie niet mee wil gaan met de orthodoxe uitingen van de islam kan twee dingen doen: er uit stappen of zich een maatschappelijk wantrouwen laten wel gevallen dat onplezierig is maar gerechtvaardigd.

Er bestaat nu eenmaal geen softe plezierige ruimdenkende islam, hoogstens bestaan er mensen die zichzelf als moslim beschouwen, maar die dat volgens de orthodoxie niet zijn. Zolang die zelf niet de moed hebben toe te geven hoe de situatie ligt, kunnen ze weinig anders doen dan accepteren dat hen restricties zullen worden opgelegd, nu of in de toekomst. Al het gegil in praatprogramma’s ten spijt zal in de rest van de maatschappij steeds meer gaan doordringen dat we op de keper genomen geen keus hebben, hoe hard er vanuit de Linkse kerk ook zal worden gegild over mensenrechten en wat al niet. De blessuretijd waarin we nu al zitten zal onmiskenbaar te kort zijn om de effectiviteit van maatregelen nog op een prettige manier af te dwingen.