Gisteren realiseerde ik me gaandeweg mijn stukje dat ik evenementisme nooit eerder netjes omschreven en besproken had. Dat moet vandaag maar even worden rechtgezet.

Precies weet ik het niet meer, het moment dat ik me realiseerde te leven in een hysterische tijd met een enorme behoefte etiketjes te plakken op onze eigen uniciteit. Wel, dat het steeds belangrijker werd gevonden ‘ergens geweest te zijn’. Maar naarmate ik me er meer in verdiepte, zag ik dat het hand in hand was gegaan met de manier waarop we als mens eind jaren zestig begonnen te individualiseren. De behoefte zelf uniek te zijn ging hand in hand met de gelijktijdige conformatie aan de groepen om ons heen. Een modern gevolg is het idiote hipstervolk, compleet met baardjes, café Latte en hun macrobiotische fixaties.

Op de middelbare school was daar de behoefte bij een ‘groepje’ te horen. Punk, metal, alternatief, disco, ska en nog een handvol termen meer die elkaar in een hoogst verwarrend tempo opvolgden Duidelijk was dat trending als verdienmodel via de muziekindustrie de mode had veroverd (of andersom, in de mode gaat het sinds jaar en dag gelijk op met de seizoenen).

In sociaal opzicht was iedereen tegen de neutronenbom, kernenergie, bommen in het algemeen, en de kruisraketten in Woensdrecht. Ik niet – maar mijn hele eindexamenklas was afgereisd naar het Amsterdamse Museumplein om te protesteren voor de vrede. Talloos zijn de leeftijdgenoten die ik later tegenkwam, en die zich hoofdschuddend afvroegen waarom ze zich daar in godsnaam ooit heen begeven hadden. Wat dat betreft vond ik de sfeer op het No Nukes-festival in de Utrechtse jaarbeurs verfrissend afwijken. De mensen kwamen voor de muziek, en een aanal ideologisch bevlogen sprekers werd met bier en rotte appels van het podium gekegeld. Niet beschaafd, maar als statement onbetaalbaar.

Toch was ook dit iets waar ‘je geweest moest zijn’. Net zoals Parkpop (Haags en Rotterdams, op dezelfde dag nog wel), de Rolling Stones in de Kuip, Prince (TAFLivingAP), de Grand Parade in het Amsterdams Stedelijk, The Spiritual in Art (Haags Gemeentemuseum) en een hele streep evenementen waar je geweest MOEST zijn. Als je er bij wilde horen, althans. De trends, erbij horen, het leek allemaal zo belangrijk toen.

Voor de grachtengordel mensen houdt dat proces kennelijk nooit op. Ook als je daar wat ouder wordt blijft het belangrijk eeen vinger aan de pols te hebben, en te weten waar je je macrobiotische Latte haalt – als je er bij wilt horen tenminste. En dan de afschuwelijke gedachte dat je iets zou hebben gemist! Ik herinner me levendig een onlangs overleden presentator van boekenprogramma’s die ooit op een verjaardagsfeestje heel nadrukkelijk vertelde dat hij al zijn platen van Genesis de deur uit gedaan had: “Ik kan me niet meer voorstellen wat ik daar ooit aan gevonden heb!” Toen ik argeloos (naar waarheid) opmerkte dat ik die juist de laatste tijd weer vaker begon te draaien, zag je de verwarring in zijn blik: hij zou toch niet – oh gruwel – een revival hebben gemist?

Het was een exemplarische ervaring, zij het ongeveer twintig jaar geleden. Veel veranderd is er niet sindsdien. Tegenwoordig krijs je wat obligaat over hoe vreselijk racisme tegen de islam is, iets over Zwarte Piet, of je knikt aanmoedigend als je kinderen met een onzinnig schoolproject komem waarvoor je in je eigen tijd publiekelijk was afgemaakt door docenten die kwaliteit belangrijker vonden dean de juiste politieke overtuiging. Verder hoef je gelukkig niets te doen, behalve te doneren aan de Postcodeloterij. De meeste mensen weten al niet beter.

Evenementisme is een vorm van kuddegeest die veel stiekemer werkt dan dat je je formeel moet uitspreken over een bepaalde kwestie. Men laat je weten dat je gewoon geacht wordt een bepaalde mening te hebben. En heb je die niet, dan ben je een groen mannetje dat de buurvrouw zojuist heeft verkracht.