Euthanasie – wetgeving heeft schizofreen karakter
Dat de wetgeving aangaande Euthanasie een ietwat schizofreen karakter heeft vond ik al. De praktijk bewijst dat.
Dat er een wachtlijst van een jaar is om in aanmerking te komen voor wettelijk begeleide euthanasie is op zichzelf al een bewijs dat er iets schort aan deze wetgeving.
De NOS meldt:
De wachtlijst voor psychiatrisch patiënten met een euthanasiewens is bij het Expertisecentrum Euthanasie opgelopen tot een jaar, schrijft dagblad Trouw. Er staan bij het centrum inmiddels honderd mensen op de wachtlijst, die op basis van een eerste beoordeling in aanmerking komen voor een euthanasieproject.
Want:
Een psychiater van het expertisecentrum (voorheen de Levenseindekliniek) zegt dat het lastig is om psychiaters te vinden. Volgens Gerty Casteelen werken er bij het centrum zeven psychiaters, maar is er plek voor 27.
Buiten het expertisecentrum zouden ook steeds minder psychiaters willen helpen bij euthanasie. Trouw haalt een onderzoek uit 2016 waaruit blijkt dat het aantal psychiaters dat daartoe bereid is in twintig jaar is gedaald van 47 naar 37 procent.
Je krijgt de indruk dat de beroepsgroep eveneens van mening is dat de mogelijkheid mede de vraag schept. En dat men daar niet aan mee wil werken lijkt me begrijpelijk, want dit is niet waarvoor mensen het medisch beroep zouden moeten kiezen. De gedachte achter de medische professie blijft dat je mensen genezen wilt.
Het klinkt ietwat cru, maar je krijgt ook de indruk dat het een te makkelijke uitweg lijkt voor mensen die het niet meer zien zitten:
Het Expertisecentrum voor Euthanasie heeft volgens Trouw dit jaar al zo’n 800 aanmeldingen gehad van psychiatrische patiënten. Na een eerste gesprek blijkt 90 procent van hen niet in aanmerking te komen voor euthanasie. Vorig jaar waren er 692 aanmeldingen en kregen 56 patiënten euthanasie. Buiten het expertisecentrum gebeurde dat elf keer.
Als 90% al bij het eerste gesprek af valt, komt de gedachte op dat deze eerste zeef beter met enige sociaal werkers kan worden bemenst. Aan de andere kant: is een medische begeleiding richting de dood echt een gewenst pad?
Juist het succes stelt de vraag aan de orde of een overheid zich hieraan committeren moet. Er zullen altijd grensgevallen zijn, en de kliniek zoals die nu bestaat lijkt vooral bedoeld die er uit te vissen en de rest alsnog doorgang te verlenen of naar elders te verwijzen.
Moreel is hier sprake van een onoplosbaar probleem, en dat zien we hier in volle glorie om de hoek komen: er is geen eenduidig antwoord op het Leven, Het Heelal, en de Rest. De moeite die nu nodig is er op een nette bureaucratische wijze uit te stappen verhelpt daar weinig of niets aan. Bovendien: of je mensen met een groot psychisch lijden helpt door ze eerst die bureaucratie in te sturen betwijfel ik eveneens sterk.
Er zijn feitelijk maar twee dingen die zouden kunnen werken: help alle aanmelders zonder voortraject, of schaf dit systeem volledig af. De gedachte dat overheidsbemoeienis iets toevoegt is hiermee in ieder geval ontzenuwd.
De vraag zou zijn: wel of geen overheidsbemoeienis bij psychiatrische patiënten met een euthanasiewens. Het gaat dus om mensen die al in een psychiatrisch-medische molen zitten. Dergelijke patienten kunnen nu dus worden doorgestuurd naar het expertisecentrum. Dat is onderbemand, want ‘diezelfde’ psychyiaters die patienten doorverwijzen willen niet in dat centrum werken. Waarom niet? Dat is de vraag. Er is een waaier aan behangelingsmethoden bij een euthanisiewens. Maar mensen met een euthanasiewens willen in eerste instantie veelal geen behandeling. Dat maakt het lastig en tijdrovend. Dan is doorsturen wel weer een makkelijke oplossing. De euthanasiepercentages genoemd in Trouw suggereren dat het expertisecentrum toch aardig werkt. Veel patienten kunnen toch vrij snel op andere gedachten gebracht worden. Of dat met of zonder therapie of medicatie is staat er niet bij. Ik vraag me af of er afgezien van de onderbemanning een probleem is. Wel of geen overheidsbemoeienis lijkt me geen issue.
@BegrensEuropa
‘Dat is onderbemand, want ‘diezelfde’ psychiaters die patiënten doorverwijzen willen niet in dat centrum werken. Waarom niet?’
Het waarom in het kort: De mensen wel de kans geven een einde aan hun leven te maken, maar zelf niet de verantwoording hiervoor te hoeven dragen (omdat dit niet samengaat met hun eigen stelling of opleiding).
Andere voorbeelden:
*Homohuwelijk: Het doorverwijzen naar collega’s die hier geen moeite mee hebben maar dit zelf niet doet vanwege het geloof.
*Weigering Doop: Het weigeren omdat bijvoorbeeld de ouders van de baby niet naar de kerk gaan. Dan is het netjes van de Kerkgemeenschap voor een doorverwijzing te zorgen.
Doorverwijzen is in principe meewerken, maar zelf buiten schot blijven.
Euthansie , en abortus, moet je NOOIT aan de wetgever toevertrouwen. Dat lokt alleen maar dictatoriale en moorddadige toestanden uit.
Het zijn beide, stikt medische aangelegenheden; en moeten dus gewoon aan de normale, goede artsen overgelaten worden.
Men kan beter PRO LIFE zijn.
@Karina Tussen “in principe meewerken” en (al dan niet in een specifiek geval) euthanasie goedkeuren zit nog wel wat ruimte. De beoordeling van een euthanasiewens is niet eenvoudig, zeker ook gezien het taboe (of wat daar van over is) dat erop rust. Het lijkt mij niet vreemd als euthanasiewensen van psychatrische patienten in al hun complexiteit beter binnen een daarop toegerust expertisecentrum kunnen worden beoordeeld, al was het alleen maar door de feedback van collega psychiaters die ook dagelijks met dat bijltje hakken. Dus uw “Doorverwijzen is in principe meewerken, maar zelf buiten schot blijven” is mij net iets te kort door de bocht.
@ BegrensEuropa
Haha…. je hebt mij niet teleurgesteld.
De verwachtte tegenreactie is gekomen.
@Karina 19 december 2019 om 11:40 Haha. De vraag is nu of de ‘waarheid’ ligt in de nuance of in de heldere uitspraak. Bijv. uw “Doorverwijzen is in principe meewerken, maar zelf buiten schot blijven” levert immers wel een mooi dilemma op voor de doorverwijzende psychiater.
Persoonlijk heb ik een probleem met het hele idee dat dit van overheidswege moet worden geregeld. Dat houdt namelijk in dat de overheid blijkbaar bepaalt of een mens mag leven of sterven, oftewel dat burgers niets anders dan een bezit van de staat zijn.
Het leven is wat mij betreft het meest persoonlijke bezit dat men heeft en het is aan de mens zelf om te bepalen wanneer het genoeg is geweest. Dat er eerst eens wordt gekeken of het niet een zaak is van een tijdelijke dip is prima, het hoeft niet direct zo te zijn dat iedereen die er om vraagt meteen een spuitje krijgt. Maar aan de andere kant lijkt zowel de medische als de psychologische sector ervan overtuigd dat het hun taak is ieders leven zo lang mogelijk te rekken, ongeacht wat die persoon er zelf van vindt.
Daar komt nog wat anders bij. De afwijzing van een groot deel van mensen, zowel als de lange duur van het traject of zelfs maar voordat men het traject in kan gaan, heeft een direct gevolg voor dergelijke patienten. Hoewel onaangenaam zal het een deel van hen aanzetten een zelfmoordpoging te doen. En ongeacht of die nu wel of niet slaagt is dat voor familie en kennissen toch altijd nog een stuk onaangenamer dan een waardig einde. Om nog maar even niet te spreken van de psyschische ellende voor bv treinmachinisten als er weer eens iemand voor de trein springt.
Het is de taak van de medische en psychologische sector om de beste behandeling te geven. Maar soms is dat om toe te geven aan de wens van de patient om te sterven, ook als dat niet de wens van de arts of psychiater is.
“Je krijgt de indruk dat de beroepsgroep eveneens van mening is dat de mogelijkheid mede de vraag schept.”
Die indruk heb ik ook. De opening bieden maakt het lijden en de last voor patiënt en omgeving dragelijker of ondragelijker? Ik heb daar geen eenduidig, of eenvoudig antwoord op. Ik heb wel mijn zware bedenkingen.
Het lijkt me dat er genoeg gevallen zijn waarbij de behandelend arts of psychiater ‘buiten schot’ kan blijven. Namelijk in alle gevallen waarbij de ‘patient’ zelf een drankje kan innemen. Wat is ertegen om dat te geven aan mensen die er om vragen, zodat ze gerustgesteld zijn, dat er geen akelige bijkomstigheden zullen zijn, wat wel de angst is bij zelf clandestien aangeschafte middelen?