Komend weekend zal het Franse Front National (FN) op een intern seminar de strategie tegen het licht houden met het oog op de presidentsverkiezingen van 2017. Zoals ik eerder schreef zal ook het euro-exit standpunt van de partij ter sprake komen.

Inmiddels heeft vicepresident en verantwoordelijke bij FN voor strategie en communicatie, Florian Philippot, zijn piketpalen neergezet en laten weten dat hij helemaal niets voelt voor een wijziging van het euro-exit standpunt van de partij.

Vanuit electoraal perspectief gezien kan ik de visie van Philippot begrijpen. Het huidige standpunt van de partij is helder: unilateraal uit de eurozone stappen, Franse franc herinvoeren en daarna kijken of er misschien landen zijn die mee willen doen aan een gemeenschappelijke euro (parallel aan de nationale munten).

Dat standpunt laat zich beter “vermarkten” dan allerlei ingewikkelde monetaire modellen die bijna niemand begrijpt en waar je voor de implementatie ook nog eens afhankelijk bent van 19 eurolanden, met ieder hun eigen standpunten en belangen.

Toch zou het jammer zijn als de discussie daarmee wordt afgedaan. Dat zou betekenen dat de anti-euro partijen net zo rigide zijn als de pro-euro partijen in hun weigering alternatieve modellen te bestuderen en in overweging te nemen. Dat er nogal wat opties zijn, zien we in de The Euro Solution Matrix van Drs. Harry Geels die ik al eerder aangehaald heb. Overigens zien we in deze matrix dat aanmodderen zoals we nu doen met een eenheidsmunt zonder politieke unie, de slechtste is van alle denkbare opties. Iets zal er dus wel moeten gebeuren.

Het euro-exit standpunt van partijen als FN en PVV mag dan helder zijn, in de praktijk is dat heel moeilijk door te voeren aangezien deze partijen niet beschikken over de absolute meerderheid in hun respectievelijke parlementen en het er niet naar uit ziet dat dit de komende vijf jaar het geval zijn. Tegen die tijd is de eurozone waarschijnlijk al een spontane dood gestorven of zullen er landen uit zijn gevallen door politieke radicalisering (zie Griekenland, Spanje, Portugal) welke het onvermijdbare gevolg is van de rigide eenheidsmunt. De grote monetarist wijlen Milton Friedman heeft dat feilloos voorspeld in 1997 in zijn artikel: The Euro, monetary unity to political disunity.

In het voorjaar van 2017 vinden de Franse presidentsverkiezingen plaats. De president wordt rechtstreeks gekozen in twee ronden. Juni dat jaar vinden er parlementsverkiezingen plaats volgens het districtensysteem. Door het “cordon sanitaire” van gevestigde partijen is FN kwetsbaar voor dit laatste type verkiezingen. De kans is dus levensgroot dat president Marine Le Pen, indien gekozen, bij gebrek aan parlementaire meerderheid zal moeten regeren in een cohabitation met hetzij traditioneel rechts, hetzij links.

De vraag is wat er dan over blijft van het euro-exit standpunt van FN, want de Franse president heeft niet de bevoegdheid zulks te beslissen zonder parlementaire meerderheid. Hooguit kan zij er een referendum over uitschrijven, maar dat is een exercitie met een hoog risico: een president die een referendum verliest is zijn of haar gezag kwijt en kan beter aftreden, zoals De Gaulle deed in 1969.

Zo bezien, heeft Marine le Pen wel degelijk belang bij een goed Plan B voor de eurozone, desnoods als alternatief naast de eigen partijvoorkeur voor een nationale munt. Waarom daar niet een wetenschappelijke conferentie over organiseren?

Als er een monetair Plan B ligt dat sterk genoeg is om eventuele coalitiepartners en andere EU-staten te overtuigen kan dat ook helpen gematigde kiezers over de streep te trekken, precies de 10-15% kiezers die nu ontbreken om het presidentschap binnen te halen voor Marine Le Pen. Een Plan B, dat misschien niet voorziet in een terugkeer naar de nationale munt welke mogelijk zou uitmonden in een zware financiële crisis, maar wél in het terugbrengen van monetaire flexibiliteit binnen het europact. Zoals bijvoorbeeld het geval is bij The Matheo Solution 

Een eurozone met een gemeenschappelijke munt maar ook met de mogelijkheid voor natiestaten om indien nodig te devalueren, revalueren of de rente aan te passen zou ideaal zijn voor meer economische groei, beter sociale omstandigheden, meer perspectief voor jongeren én ouderen en zou ook een garantie vormen voor behoud van de nationale soevereiniteit, zonder welke democratie niet mogelijk is. Daarmee kan een hoop ellende op ons continent voorkomen worden.