De Amerikaanse presidentsrace USA2016 wordt vanuit Europa met prefab oogkleppen bekeken. Ik heb dat al eerder geschreven, maar het valt me telkens opnieuw op welk een bizarre effecten dat heeft, en welk een vreemde conclusies er uit logische feiten worden getrokken.

Een mooi voorbeeld ook gisteravond in De Telegraaf op. Rijke Republikeinen steunen Hillary schreeuwde de kop. Hier zien we een fraai voorbeeld van projectie van oud-Europese politieke waarden. In de eerste plaats is de verdeling rijk/arm als illustratie van rechts/links uit de tijd. Helemaal representatief was het al nooit, maar inkomen en bezit hebben tegenwoordig nog maar weinig voorspellende waarde als het gaat over politieke voorkeur.

Dat illustreert niet alleen dat inkomen nooit meer dan een hefboompje is geweest in het links/rechts debat, maar ook dat linkse voorlieden zich zo snel ze konden uitgebreid tegoed zijn gaan doen aan de staatsruif. Hetgeen ze als onvervreemdbaar recht beschouwen na het roepen van een paar slogans ten bate van arbeiders tijdens hun studententijd.

Dat neemt niet weg dat politieke bewustheid ook bij de hogere inkomens een grotere fixatie op belastingen oplevert. Wie denkt dat linkse mensen hun inkomen gemakkelijker laten afromen door de wetgever dan rechtse, moet zich maar eens verdiepen in het stelsel van aftrekposten waarmee de moderne Nederlandse elite zichzelf financieel heeft beschermd.

Het tweede punt van deze projectie is dat de Democraten meer overeen zouden komen met wat wij in West-Europa zouden verstaan onder sociaaldemocraten. Weinig kan er meer naast zijn dan die gedachte. Republikeinen zowel als Democraten moeten van de daarbij behorende onderliggende gedachte weinig hebben. Dat die rijke Republikeinen juist nu overlopen naar de Democraten is dan ook geen kwestie van gedeelde waarden, maar van een scherp oog voor de hoek van de wind die de Amerikaanse belastingdienst zal doen waaien.

De financiële staat waarin de USA verkeert is deplorabel. Dat heeft niet alleen te maken met de veel te hoge uitgaven op een aantal posten, maar evenzeer met wie er voor worden aangeslagen dat te financieren. Met andere woorden: wie betaalt welke belastingen, en hoeveel. Hier komt een in de Europese verslaggeving van de presidentsrace tot nog toe onderbelicht punt bovendrijven: Trump heeft al in een vroeg stadium aangekondigd dat hij de belastingen voor de topinkomens verhogen zal.

Dit is in tegenspraak met het beeld dat de projectie van Europese politieke obsessies op de Amerikaanse verhoudingen geeft, dus werd het goeddeels genegeerd als verkiezingsretoriek. Dat de rijke Republikeinen het niet vergeten zijn, komt dan dus een paar maanden later via een omweg weer terug als illustratie dat zelfs de meest logische supporters van Trump (i.c. rijke Republikeinen) geneigd zijn zich achter Hillary te scharen.

Het is weer een mooi voorbeeld van de verdraaiing die onkunde en obsessies van correspondenten opleveren. De meeste rapportages door correspondenten uit de USA zijn er mee doordrenkt. Ik voorspel U nu al, dat de berichtgeving naarmate we oktober (verkiezingen zijn 8 november) naderen licht paniekerig worden zal, omdat Donald Trump het in de ‘battle states’ veel beter doet dan Hillary. En hoe vreemd het toch is, dat Trump veel meer van Bernie Sanders’ supporters lijkt mee te krijgen dan de ‘natuurlijke keus’ Hillary.

Allemaal projectie van bevooroordeeld onbenul. Maar ja, iets anders sturen we nu eenmaal niet. Met de ingeprogrammeerde Europese politieke verhoudingen kunnen je de verkiezingen in de USA nu eenmaal niet begrijpen.

Soms geeft het je het gevoel dat er van iets heel anders verslag wordt gedaan.