Essentieel bij de oplossing van de Eurocrisis is het besef van de verantwoordelijkheid voor die oplossing. En daarmee bedoel ik primair WIE die beslissingen voor hun rekening dienen te nemen, om daarvan ook de verdere consequenties te aanvaarden.

In Duitsland woedt het Eurodebat als nergens anders in Europa. Dat heeft ongetwijfeld ook alles te maken met het besef wie de rekening betalen moet, dat ook tot Otto Normalverbraucher – de Duitse Jan Modaal – is doorgedrongen. Maar het debat wordt er gevoérd, en de Duitse media zijn er prominent in aanwezig. Dat kan van de Nederlandse media niet gezegd worden. De algemene gedachte hier lijkt te zijn dat je toch door de hond of de kat gebeten wordt, dan wel dat het allemaal voor ons eigen bestwil is. Hoe het besluit over een toekomstige koers ook uitvalt in Brussel.

Dat je dan over de uitkomst nooit meer recht van klagen hebt, schijnt niet door te dringen tot de Nederlandse hoofdredacties, toch in de eerste plaats de mensen die het debat in Nederland zouden moeten faciliteren. Zelfs de verkiezingen over 5 weken maken nog weinig meer los dan een los (uit België gekopieerd) idee voor het strafbaar stellen van lastig vallen van vrouwen op straat van PvdA’er Ahmed Marcouch.

Hèt vraagstuk van wat wij willen met de EU wordt doodgezwegen, want nu Geert Wilders het onderwerp tot zijn belangrijkste strijdpunt voor die verkiezingen heeft gemaakt, lijken de MSM collectief te hebben besloten dat zij hem daarin niet ter wille zullen zijn. Zodat men er wel mondjesmaat en met distantie over bericht, zodat er maar geen overzichtelijk debat op gang wil komen. Zou de bevolking eigenlijk wel beseffen dat het ons allemaal aangaat, oh MSM?

In Duitsland daarentegen berichtte men over de volle breedte van het politieke spectrum over de consequenties van de speech van ECB-president Draghi afgelopen donderdag. Het realisme dat in de Duitse kranten de boventoon voert is een opwekkend doch daardoor ook pijnlijk verschil met de matheid van Nederlandse berichtgeving. Zowel voorstanders van de Eurozone zoals de linksliberale Süddeutsche Zeitung:

“The ECB Governing Council enjoys even less democratic legitimization than the European Council, which is why the ECB really should only offer temporary help. But it must offer help nonetheless as long as the euro zone is unfinished.

de kritische centrumrechtse Frankfurter Algemeine:

“The actual mandate of the ECB, price stability, has faded into the background during the crisis. So far, the ECB has taken its duty of combating inflation seriously. Now, though, dangers are growing on the mid- and long-term.

als het conservatieve Die Welt, dat zich in toenemende mate verzet tegen de heersende eurofilie:

Draghi and his colleagues are responsible for the euro, but they are not democratically elected officials. Within their constraints, they can certainly help save the currency union. But the decision is a political one. … Fresh billions alone, regardless of their form, won’t solve the problem.”

(citaten zijn in het Engels omdat ik ze aan een Amerikaanse bron ontleen)

denken erover na, en debatteren. Wat een verademing!

In ieder geval lijkt me dat de laatste zin van het citaat uit Die Welt de spijker onbarmhartig op de kop slaat. Het besluit over de toekomst van de Eurozone dient door politici te worden genomen, want dat is waarvoor ze worden betaald. Dat ze niet lijken te durven is treurig, maar dan wordt het tijd dat ze opkrassen. Veel zaken lossen zichzelf op, zo is een klassieke politieke wetmatigheid, maar dat de Eurocrisis in dit verband de uitzondering is die de regel bevestigt kan een kind u ondertussen vertellen. Politici die niets anders doen dan jeremiëren, zonder al te opzichtig de belangen van de staat die zij behoren te dienen, dienen bestreken met pek en veren op een houtvlot de Rijn te worden afgeduwd. Gezagsdragers die het landsbelang ondergeschikt achten aan de redding van de euro zijn dom en gevaarlijk, omdat zij een visioen najagen met ontoereikende middelen.

Nu ligt de verantwoordelijkheid om gezagsdragers aan te sporen tot besluitvaardigheid bij de Tweede Kamer, en wie één van de debatten tijdens het reces heeft bekeken, kan niet anders dan concluderen dat de incompetentie die dáár ten toon werd gespreid een stevige opschudding van de politieke verhoudingen zou rechtvaardigen. Doch doordat de aanwezige verslaggevers van de MSM sonoor doorsnurken, weet een daardoor slecht geïnformeerde bevolking nauwelijks wat te kiezen in september, of waaróm.

Als we ons dan toch een economische bijwagen van Duitsland voelen, en we ons wat betreft onze toekomst hoe dan ook laten leiden door de uitkomsten van het politieke debat in Duitsland, lijkt het verstandigste dat we kunnen doen onze zelfstandigheid per direct op te heffen, en ons aan te sluiten bij de Bondsrepubliek. Om na ruim 350 jaar weer terug te gaan in de moederschoot van het Duitse Rijk.

Hoe serieus ik dat meen? Toch iets meer dan een beetje. Als we ons gewicht toevoegen aan het Duitse, wordt de stem van dat land in Europa evenredig sterker. Belangrijker wellicht is de principiële kant van de zaak: het signaal dat we in de Duitsers meer vertrouwen hebben dan in de Brusselse Eurocraten. Het is een rottaal om zo laat in je leven nog te moeten leren, maar wat het zwaarste is moet het zwaarste wegen.

 

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.