Zeker 24 miljoen werknemers in 25 van de 27 EU-lidstaten gaan over uiterlijk twee jaar een slag meer verdienen. Dat komt omdat heel Europa tegen die tijd een fatsoenlijk minimumloon zal hebben – een mooi socialistisch plan op andermans kosten.

De twee grootste fracties in het EUP de christen- en sociaaldemocraten, hebben daarover een akkoord bereikt dat ze vandaag naar de rest van het Europees Parlement sturen. Ook de lidstaten, onder leiding van de Portugese socialist António Costa, hebben haast. Premier Costa wil de lidstaten op één lijn hebben voor hij op 1 juli zijn voorzitterschap overdraagt aan zijn Sloveense collega. Twee Parlementsrapporteurs, Agnes Jongerius (PvdA) en haar Duitse collega Dennis Radtke (EVP), gaan uit van een minimumloon dat Europabreed aan een dubbele drempel voldoet: minimaal 60 procent van het mediaan (de helft is dan lager, de helft hoger) en 50 procent van het gemiddelde loon. Voor Nederland, aldus Jongerius, komt dat neer op een verhoging van het minimum uurloon naar 14 euro. Nu is dat 9,72 euro (40-urige werkweek) of 10,80 euro (bij 36 uur).

De ingreep moet een einde maken aan een periode van dertig jaar waarin het minimumloon alleen maar achteruit is gegaan. ,,Costa heeft na de bankencrisis al laten zien dat de economie er wel bij vaart als je het minimumloon verhoogt’’, liet Jongerius in het Algemeen Lachblad optekenen. ,,Griekenland bewandelde onder druk van Europa de omgekeerde weg en kreeg alleen maar extra ellende.’’ Ze wil een minimumloon ‘waarvan je normaal je gezin kunt onderhouden met af en toe een extraatje: een laptop voor de kinderen of een vakantie’.

Maar daar zitten we nog ver vandaan. In zeker negen lidstaten zakken minimumloners door de armoededrempel, in nog veel meer lidstaten vallen hele groepen er buiten. Jongerius: ,,Corona heeft dat nog verergerd, zeker in slecht betaalde sectoren als retail en toerisme. De jongeren die in supermarkten voor ons bleven rennen, deden dat zwaar onderbetaald.’’

Leugenachtig
Wat een leugenachtig en eenzijdig larmoyant jankverhaal. De uitgerangeerde vakbondsdinosaurus Jongerius mag dan cum laude afgestudeerd zijn in de sociaaleconomische geschiedenis aan de socialistische Rijksuniversiteit Utrecht, haar plan met het minimumloon verraadt dat zij zich aldaar slechts communistische constructen heeft eigen gemaakt die in vakbondskringen en de PvdA onverminderd populair zijn. Een effectieve ordening in de markteconomie die welvaartsverhogend werkt ontbreekt in haar denkraam, uiteraard ten gevolge van ideologisch activisme. Waar socialisten goed in zijn, is en blijft: andermans geld uitgeven.

Zit er al een vlekje aan de koe, zij kan altijd nog bonter. Zonder blikken of blozen melden de Europarlementariërs in het AD “Dikke studies wijzen uit dat het baanverlies marginaal is (minder dan 0,5 procent) en zeker het MKB (door groeiende koopkracht) er wel bij vaart. De arbeidsmigratie zou licht afnemen.” Zelfs de Wiardi Beckman Stichting (WBS), het wetenschappelijk bureau van Jongerius’ Partij van de Arbeid, concludeerde vorig jaar in een degelijke paper dat “een verhoging van het wettelijk minimumloon ook nadelen kent, waarvan de meest in het oog springende de bijkomende kosten voor de overheidsfinanciën en het verlies aan werkgelegenheid zijn”. Een verlies van ongeveer 5 procent bij het huidige plan!

Veel personeel
De socialistische redenering waarin een hoger minimumloon tot hogere bestedingen leidt is gewoon een dogmatisch gedachtespinsel. Bovendien moeten werkgevers het hogere loon opbrengen, gaan zij hun afzetprijzen verhogen en worden zij huiveriger om medewerkers in te huren. Niet voor niets luidt de oude Chinese verwensing ‘ik wens u veel personeel’. Dan is er nog een dingetje als de koppeling van het minimumloon aan vrijwel alle uitkeringen in de sociale zekerheid. Gaat het loon omhoog dan volgt er dus onmiddellijk een vette rekening voor de overheid (lees: belastingbetalers).

Het WBS-rapport stelt verder klip en klaar: “Verder heeft een hoger wettelijk minimumloon een direct negatief effect op de werkgelegenheid, doordat een verhoging van de loonkosten een directe aanleiding is voor werkgevers om minder werk aan te bieden (en om waar mogelijk arbeid te vervangen door kapitaal). Daarnaast heeft een hoger wettelijk minimumloon een indirect negatief effect op de werkgelegenheid, aangezien het zoeken en aanvaarden van werk financieel minder aantrekkelijk wordt nadat uitkeringshoogtes stijgen via de koppeling.” Waarover wetenschappers spreken, zwijgen politici soms liever.

Politiek onbenul
Vorig jaar – toen de contouren – van de EUP-wens om een Europese minimumloonregeling duidelijk werden betitelde Juvenalis het hier terecht als ‘politiek onbenul’. Volgens ijzeren logica: er ontstaat immers een grotere groep die van sociale uitkeringen afhankelijk wordt, omdat werkgevers minder genereus banen zullen aanbieden. Die moet je via bijstand of iets dergelijks bijstaan, of er ontstaat een onderklasse die niet in staat is voldoende levensbenodigdheden te bekostigen.

Tot de immigratie van nieuwe werknemers een niveau bereikt dat werkzoekenden zullen nemen wat hen aangeboden wordt. Als het evenwicht op de arbeidsmarkt de onderhandelingspositie van aspirant-werknemers ondergraaft zal nooit het niveau van dat minimumloon worden bereikt. Omgekeerd, met een voldoende hoog minimumloon maar weinig aanbod van werknemers zal dat minimumloon ook de dagelijkse werkelijkheid niet worden. Ook dan zitten de wetten van vraag en aanbod in de weg.

Immigratie
En dan krijgen we ook nog de aanzuigende werking die een hoger Nederlands minimumloon zal hebben op bewoners van armere EU-landen, omdat ons land één van de hoogste niveaus in Europa zal kennen. Wanneer de koppeling met de sociale uitkeringen intact blijft zal ook in de landen waar zogenaamde asielmigranten luid gejubel opstijgen. Juvenalis: “Het is vooral iets dat sociaaldemocraten en Eurocraten en ander schorriemorrie niet weten willen. Het bedreigt hun zelfbeeld, en de praktijk heeft uitgewezen dat mensen beter luisteren als ze gratis geld krijgen, dan als ze zelf iets verdienen. Omgekeerd geeft het de Eurocraten en hun verwanten een beter gevoel.”

Dit soort EU-gesleutel aan de economie werpt een onheilspellende slagschaduw vooruit. De huidige arbeidsmarkt is uiterst complex, grotendeels bepaald door duizenden pagina’s met regeltjes van de overheid. Correlaties en causale verbanden zijn boterzacht in dit theoretisch construct, terwijl bovendien het aantal factoren dat van invloed is op de markt richting het oneindige en onvoorspelbare reikt. Daar een beetje aan gaan zitten klungelen om jezelf politiek gunstig en sociaal imago te bezorgen is te allen tijde onverstandig. Blijf er liever met je fikken vanaf.