Je kunt het EP en de EC veel verwijten, maar niet dat ze niet volharden in hun stijfkoppigheid om het UK een lesje te leren nadat Brexit via een referendum werd vastgelegd.

Waar de EC na enige onverstandige uitspraken besloot dat een rustige onderhandeling een beter begin leek dan er direct met de botte bijl in te vliegen, benoemde het EP de Belgische oud-premier Guy Verhofstadt tot haar primaire onderhandelaar. Wie die gek ooit hoorde praten weet wel hoe laat met met die benoeming worden gaat.

En al voor het UK Artikel 50 zelfs maar heeft geactiveerd barst gekke Guy al los. Hij mag dan eerste onderhandelaar namens het EP zijn, zou hij een afgewogen gemiddelde van de wensen van het EP willen bereiken? Hij zegt dat min of meer (eerder min), maar de manier waarop dit interview wordt gevoerd laat geen misverstanden bestaan over wat Verhofstadt uiteindelijk zal laten prevaleren: de gelegenheid om toekomstige vertrekkers duidelijk te maken dat de prijs die voor de eigen vrijheid moet worden betaalt hoog zal zijn.

Of dat verstandig is in een tijd dat Turkije steeds duidelijker maakt dat het een dikke hoop draait op de wensen en eisen van het EP? De geluiden die Verhofstadt voortbrengt lijken eerder te wijzen op een poging het eigen prestige te herstellen. Wie eenmaal binnen is geweest krijgt geen lokkertjes meer. Toch is dat verhelderend, want wat Verhofstadt nieuwe leden glashelder vertelt is dat wat men als lokkertje krijgt, niets anders is dan de kaas in de rattenval. Wie binnen is, zal de klos zijn op straffe van een pak dat de EU in haar wijsheid denkt te mogen toemeten. Wijzen als Verhofstadt menen daar dus op te moeten toezien.

Wat zich hier wreekt is de gewoonte binnen Europese politieke partijen hun overmatig eurofiele afval aan een vet baantje in Brussel te helpen zonder zich ooit te realiseren wat men daarmee aanricht. Want hoewel het EP maar weinig formele macht heeft, en beter te karakteriseren valt als een applausmachine van extreem laag allooi, is het wel datgene wat de strapatsen van de EC legitimeert. Alleen daarom is de komende Brexit-cyclus iets om scherp in de gaten te houden, en een versterkt pleidooi voor ene opheffing van de hele EP-idioterie te bepleiten.

Delenda Carthago en zo. Als men niet luistert dient het dagelijks herhaald te worden tot het eindelijk doordringt.