En als je zoiets leest over asielmigranten uit Libië, dan vraag je je af wat de EU van mening veranderen deed? Laten we het houden op EP2019.

Met enige regelmaat zien we in de media dappere pogingen staande te houden dat niet alle asielmigranten gelukszoekers zijn. Best mogelijk, maar bij de plaatjes die we nu zien, de beelden achter de beelden van activistische ‘journalisten’ en ‘hulpverleners’ denk ik al snel terug aan de Bijlmerramp.

Aan het moment dat de gepatenteerde dwaas die toentertijd burgemeester van Amsterdam was (i.c. Van Thijn) verkondigde dat bewoners van die ongeluksflat zich konden aanmelden voor een verblijfsvergunning zonder verdere voorwaarden – als pleister op de wonde van het hen overkomen leed. En dat journalisten berichtten over mensen die om de hoek van die lange rijd door auto’s met Duitse nummerborden werden afgezet voor een poging hun geluk te beproeven.

Oh, en dat ik bij de bakker – waar in de rij op uiterst Nederlandse wijze schande gesproken werd van dit bizarre feit – voor mezelf uit opmerkte dat het maar goed was dat ze niet allemaal thuis waren. Na een geschokte stilte van 3 seconden kreeg ik de lachers op mijn hand. We waren menselijk, en ook daar konden we om lachen.

De lol is er wel af, intussen.

We worden belazerd waar we bij staan, en het politieke gezag heeft niet begrepen dat medelijden niet betekent dat de poorten zonder restricties wijd open gegooid kunnen worden. Zie bijvoorbeeld hoe de NOS hierover bericht:

In België is de berichtgeving in ieder geval een stuk realistischer. Formeel wordt de huidige stop veroorzaakt door bureaucratische beslommeringen – dat de EU zich nergens meer voor schaamt begin je ook gewoon te worden:

De lidstaten raken het niet eens over een nieuw verdeelsysteem voor de opvarenden. Operatie Sophia zal tot nader order enkel nog mensensmokkelnetwerken via de lucht monitoren. Dat zegden Europese bronnen gisterenavond. De opleiding van de Libische kustwacht gaat wel voort.

Maar het journaille heeft het – overal – alleen over die dwarsliggers in Italië:

Het is Italië dat zich ertegen verzet dat de schepen nog langer worden ingezet. Sinds de populistische regering in Rome aan de macht is, vaart Italië een harde antimigratiekoers. Meermaals liet Italië schepen met geredde vluchtelingen en migranten blokkeren op de Middellandse Zee.

Zonder ook maar een moment te willen begrijpen dat een ‘harde antimigratiekoers’ zou zijn, dat gevulde schepen minstens zo hard richting Libië voeren als ze deze kant op komen. En dan eindigt zo’n bericht, – waarin alleen maar over bureaucratie wordt gerept en waar door de woorden heen schemert dat de EU alleen maar dóór wil met volk verhuizen – met dit blote feit:

Sinds het begin van Operatie Sophia in 2015 zijn bijna 50.000 vluchtelingen en migranten naar Italië gebracht.

Moet iemand daar blij van worden dan? Italië wil ze niet, en eigenlijk wil niemand ze, maar alleen landen als Polen en Hongarije zijn niet te laf om dat gewoon uit te spreken.

Het moet maar eens gedaan zijn. Desnoods geven we ze een zakje geld mee, maar deze mensen moeten terug en liefst zo snel mogelijk. Als hun landen van herkomst hen niet hebben willen gaan ze terug naar hun Afrikaanse vertrekpunt, en dan lossen de Libiërs het wel op. Die benadering zal het traceren van hun herkomst sterk vereenvoudigen, kan ik u garanderen.

Zijn wij als westen verantwoordelijk voor het redden van de wereld? Daar zou ik dan graag enige dankbaarheid voor terug zien, in plaats van de rovende en verkrachtende meute die nu door de EU trekt.

Wie twijfelt aan het realiteitsgehalte van wat ik hier zeg moet zich maar anoniem proberen te mengen onder deze mensen – ik zal voor u bidden, al moet ik het er speciaal voor leren. Want U zult dat nodig hebben.

Het is over tijd voor een echte harde antimigratiekoers. Laat de schepen varen.