De (schijn)bewegingen rond EP2019 – de verkiezingen voor het EUparlement – laten onloochenbaar zien dat VVD en D66 weinig meer met liberalisme hebben. De echte waarden herkent men aan de gemaakte keuzes.

VVD en D66, met momenteel 7 zetels in het 751 leden tellende EUparlement, hebben met een aantal andere partijtjes zoals de Belgische MR, de Spaanse Ciudadamos en de Duitse Liberalen besloten om de ALDE-fractie, op te heffen en samen te gaan met de zogeheten Renaissance Beweging (die heten echt zo) van de Franse President Emmanuel Macron.

De Franse Renaissance-beweging bestaat vooral uit La République en Marche, van de sociaaldemocraat Macron. Macron was een naaste medewerker van de socialistische president François Hollande, en later ook minister. Het wekt dan ook geen verbazing dat Macron gesteund werd en wordt door links en uiterst links Frankrijk, zoals de communistische ex-studentenleider Daniel Cohn-Bendit. Verder participeren er nog drie kleinere partijtjes/conglomeraatjes waarvan er een van liberale en twee van radicaal-socialistische huize zijn.

De Franse Renaissance-beweging is dus een bont gezelschap en het zou een mirakel zijn als ze het vijf jaar met elkaar zouden rooien.

Maar zondag weten we of de Franse kiezer überhaupt wel wil stemmen op een club die zich schaart achter het meedogenloze politie-optreden tegen de tienduizenden Gele Hesjes, die al een half jaar overal in Frankrijk aandacht vragen voor de sociaaleconomische problemen waar ze mee worden geconfronteerd. Inmiddels heeft de Franse politie 2.000 man op de eerste hulp c.q. op een ziekenhuisbed doen belanden, en 12 doden op haar geweten.

Wie er onder deze omstandigheden voor kiest om met Macron samen te werken, is moreel medeplichtig aan het verkwanselen van de principes van de Franse Revolutie en de Verlichting. Maar ook ziet de kiezer in Frankrijk variatie genoeg op het stembiljet; het is geen binaire keuze zoals de presidentsverkiezing. Verrassingen zijn daardoor niet uitgesloten.

ALDE hangt het liberalisme dus aan de kapstok en heft zich op, omdat de ‘liberalen’ net zo als de meeste fracties in het EU-parlement drie wensen hebben die bepaaldelijk niet in elkaars verlengde liggen: zowel de verwachte toestroom van zogenaamde populisten (dat zijn leden en hun fracties die net als hun miljoenen kiezers kritisch staan tegenover het ‘Europees project’, of die liefst meteen de hele tent willen sluiten) de komende vijf jaar aan de zijlijn parkeren; als tegelijkertijd de twee grootste fracties, namelijk de EVP (CDA) en S&D (PvdA) na veertig jaar eindelijk buiten spel te zetten en last but not least willen ze zelf meer macht te krijgen.

Overigens was ALDE met 69 zetels van de 751 zetels in het EUparlement lange tijd qua grootte de derde partij. Inmiddels echter is zij ingehaald door de ECR (thans met CU en SGP, binnenkort wellicht ook FvD). Men hoopt nu in samenwerking met de Franse Renaissance-beweging op 100 zetels om die derde plek te heroveren.

Een ding is echter zeker: VVD en D66 hebben met hun keuze voor Macron laten zien dat het liberalisme voor deze partijen geen enkele betekenis meer heeft.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op Polderland.

---

Nicolette Geveke is correspondent EU/Brussel voor Veren of Lood.