Zaterdag deed de Belgische opiniewebsite Sceptr verslag van het wegstemmen van een zeer controversiële reeks auteurswetten in het EP. Die wetten zouden volgens tegenstanders neerkomen op een feitelijk verbod op memes. Dat klinkt beter dan het is, dat wegstemmen. Want het EU referendumprincipe geldt ook voor het EP: over een paar maanden – en veel masseren – komt men er weer mee.

Dat wist de auteur van het artikel overigens haarfijn uit te leggen, maar wat mij interesseerde was dat niemand binnen het EP dit principe vreemd lijkt te vinden. Het benul van democratie is niet aan iedereen besteed, maar dat een heel ‘parlement’ er immuun voor blijkt is toch tenminste opmerkenswaardig.

De wet zal nu ter heroverweging in het Parlement in bedebatteerd worden. Activisten kondigden aan dat ze van dat debat gebruik zullen maken om de controversiële artikels 11 en 13 uit de wetten te halen.
(..)
De stemming zal in de praktijk enkel het definitieve besluit over de wetteksten uitstellen en het Europees Parlement meer tijd geven om erover te debatteren. In september zal een nieuw besluit worden genomen.

Dus: je stemt een wet weg, en dan ga je er alsnog over praten hoe je het aanvaardbaar kunt krijgen voor een beschaafde meerderheid? Mij lijkt dat de omgekeerde wereld. En dat het sterk doet denken aan het door de EU al vaker gehanteerde principe dat als een referendum in een lidstaat niet het gewenste resultaat levert, men een nieuw referendum organiseert om alsnog het door de EU gewenste resultaat te bereiken. Persoonlijk acht ik dit een diepe minachting van alle democratische principes die ik me voor kan stellen, maar het is wel in lijn met de hele wijze van opereren van de Brusselse moloch. Men doet wat men wil doen. Mocht per ongeluk blijkt dat er harde tegenstand bestaat tegen een voorstel, pas dan gaat men masseren en overleggen. Alle overleg tot dat moment is geweest met ongekozen bureaucraten, en die worden geacht een bevolking voldoende te vertegenwoordigen.

Dat dit ook wel kan worden gezien als een aanpak van ‘geen slapende honden wakker maken’ is evident, maar zal men niet snel toegeven.

Dat tegen deze wetten nu wordt geageerd is goed nieuws, maar de gehele gang van zaken is dus danig exemplarisch voor de werkwijze van de EU, dat ik het te deprimerend voor veel meer woorden vindt. Op het moment dat je als bevolking voortdurend op je qui vive moet zijn om te voorkomen dat achter je rug om fnuikende wetgeving wordt doorgevoerd, signaleert dat de democratische gedachte nog slechts ondanks de EU bestaat, niet dankzij.

Intussen moet je maar weer hopen dat de gewraakte passages inderdaad het deze wetgeving zullen verdwijnen alvorens diverse fracties zich zullen hebben laten paaien. Dat Guy Verhofstadt als enige van zijn fractie voor stemde is wat dat betref teen veeg teken.