Nu was het Nederlandse emancipatiebeleid systematisch nooit heel consequent, maar het huidige gedram is eerder een startpunt voor ellende dan dat het wat oplost.

Dat zien we dan ook prompt terug in de resultaten van de wet om meer vrouwen in de top van bedrijven te krijgen. Daar zat een element van vrijwilligheid in, en gewerkt heeft het niet tot nauwelijks. De conclusie die daaruit getrokken wordt is niet alleen een kromme, maar negeert bovendien de nieuwste inzichten en eisen die men stellen gaat.

In feite is vrouwenemancipatie al door het minstens zo modieuze woke op de schroothoop gedeponeerd, zoals we eerder lieten zien. Dat er derhalve nog over wordt doorgedramd betekent eenvoudig dat het de dames die er van hopen te profiteren zelf zijn, die er het hardst voor pushen. En dat niemand hen de waarheid durft te zeggen. Die waarheid is hard, maar simpel: het emancipatiebeleid voor vrouwen is voor de modern-modieuze woke mens een gepasseerd station. Gelijkheid is het nieuwe toverwoord, en een gelijkheid die elk onderscheid afwijst is in directe tegenspraak met een eis van dertig procent vrouwen in de besturen van beursfondsen.

Terzijde – te goed herinner ik me nog de pathetische conrextrix van de middelbare school, die de medezeggenschapsraad aansprak op háár gelijkheidsideaal: “Kom op mannenbroeders, we gaan vergaderen!” Wij jeugdige mannenbroeders wisten niet beter dan schaapachtig te grinniken.

Dan krijg je dus statements als dit:

Te weinig bedrijven voelen de noodzaak om meer vrouwen tot de boardrooms toe te laten. Een quotum is volgens de Bedrijvenmonitor Topvrouwen de enige oplossing.

Sleutelfrase: boardrooms toe te laten. Alsof ze er met geweld buiten worden gehouden. Een pure misconceptie. En, o gruwel, gruwel:

Vorig jaar had nog bijna 67 procent van de bedrijven een bestuur zonder vrouwen en meer dan 43 procent van de raden van commissarissen telden geen vrouwen. En 90 procent van de bedrijven heeft nog altijd geen bedrijfstop die bestaat uit 30 procent vrouwen.

Wat wil de overheid nu, als we de staatsomroep moeten geloven? Dat we denken dat het essentieel is dat bedrijven vrouwen in de top opnemen!

De besturen en raden van commissarissen van bedrijven moeten sinds het ingaan van de wettelijke streefcijferregeling in 2013 minimaal uit 30 procent vrouwen bestaan en ook minstens uit 30 procent mannen. Bedrijven die dat niet haalden, moesten er een verklaring voor geven in hun bestuursverslag. Sinds die tijd is het gemiddelde aantal vrouwen in besturen gestegen van 7 procent naar 12 procent. De raden van commissarissen deden het beter: het aandeel vrouwen steeg daar van 10 naar 20 procent.
Omdat de streefwet vorig jaar afliep, komt er ook een einde aan de Bedrijvenmonitor Topvrouwen. De wet was namelijk bedoeld om te kijken of een streefcijfer effectief genoeg zou zijn. Nu blijkt dat dat niet zo is, komt een wettelijk quotum heel dichtbij.

Afgezien van veel ideologisch getetter heb ik nog nooit een onderzoek gezien dat vrouwen in de top bedrijven beter laten functioneren. Het bedrijfsleven is een competitieve omgeving, waarin maar zelden het soort competitie wordt toegepast waar vrouwen goed in zijn. Dat er aardig wat vrouwen in de top van bedrijven zitten is een prettig voorbeeld dat het kan, maar voorbeelden dat het zonder niet zou kunnen bestaan eenvoudig niet. Dat is pijnlijk voor de ideologie, maar het is niet anders. Als er noodzaak was voor vrouwen in bedrijfstoppen was, hadden ze er al lang in veel groter getale gezeten. Net zo min als er grote behoefte is aan de specifieke kenmerken van het LHBT-enzovoort spectrum. Want reken er op dat ook andere gelijkheidsspeerpunten klaar staan hun ‘gerechte plekje’ op te eisen. Wat wordt het dan? Dertig procent gemengde gelijkheid? Een onzalige gedachte.

Deze dwang moet de overheid eerst maar eens op haar eigen organisatiestructuren toepassen. Wie weet of dat het doorsijpelt naar het bedrijfsleven? De kracht van een goed functionerend bedrijfsleven is dat het de noodzaak van hervormingen herkent op straffe van verlies aan eigen marktaandeel en winstgevendheid. Zolang politiek en ideologie dat niet begrijpen zouden zij beter van dergelijk ideologisch geknutsel weg blijven. Dat maakbaarheid heel wat ingewikkelder is dan een percentage in een bedrijfstop verplicht stellen zou zo langzamerhand wel eens door mogen dringen bij de politieke voorstanders van een bemoeizieke overheid.