Elite vorming
Elites. Hoe kùn je er vóór zijn? In onze moderne tijd ontkennen de nieuwe elites zelfs dat ze elite zijn. Maar ze laten zich onderwijl subsidiëren voor hun elitaire theater- en concertbezoeken dat het een lieve lust is. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Hebben ze ons niet – ooit – van die vreselijke vorige elite verlost? Nou dan!
Elites zijn een interessant maar ook tamelijk ongrijpbaar fenomeen. Ongrijpbaar, omdat het een relatieve kwestie betreft. Voorbeeldje? Een notaris was vroeger een van de meest elitaire figuren in een wat fors uitgevallen dorp. Maar buiten zijn dorp kon niemand zich voorstellen dat zo’n dorknoper iets voorstelde.
De huidige elite weet het al helemaal niet meer. Ze wil het ook niet weten, want het gaat in tegen hun instincten. Dat is wel interessant, maar toch slechts beperkt interessant. Hun gedrag verraadt hen. Want onmiskenbaar is de beste definitie van een elite: de mensen waarnaar het overgrote deel van de bevolking kijkt om te bepalen wat goed of fout is. Zelfs de term Politiek Correct (PC) impliceert al een ontkenning van dat, wat niet ontkend kan worden: de elite van het land zit (tijdens het seizoen) bij Pauw, en leutert om de zaak heen.
Zo gedefinieerd ziet u ook direct waarom er zo’n nadruk op ontkenning is, en de impliciete angst voor de toekomst. De elite voelt meer en meer dat ze van haar plaats niet veel langer zeker is. Het PC-gezwets wordt herkend voor wat het is: de praatjes van vetbetaalde opinieleiders die de status quo zo lang mogelijk willen handhaven. Want die status quo is in hun persoonlijk belang.
De huidige elites hebben zich tot hun huidige positie opgewerkt door een jaar of veertig terug de revolutie uit te roepen. Niet dat die revolutie zich – tot hun geluk – ooit materialiseerde, want dat had hen de kop gekost. Maar de toenmalige elites glimlachten minzaam, en schikten iets in. De elites van veertig jaar terug hadden een beter beeld van de manier waarop elites elkaar afwisselen. Elites hebben namelijk de natuurlijke neiging te krimpen. En als de elite krimpt ontstaat er ruimte, die moet worden opgevuld. Er vallen ook mensen via natuurlijk verloop weg uit de elites, maar dat is toch een minderheid. Iedere anderhalve tot twee generaties is er eenvoudig grote behoefte aan nieuwe gezichten, en de natuurlijke vervangers zijn zij, die zich er het meest voor geschikt achten.
Kortom, de grote bekken die U uw plek wijzen zijn de logische types om de gaten op te vullen. Waar elites namelijk de grootste behoefte aan hebben zijn nieuwe mensen die de status quo helpen bewaren. Niets beter dan de zelfbenoemde woordvoerders die de nieuwe tijd een stem geven. Mits ze zich maar aan de regels der elite houden: de status quo, altijd de status quo bewaren. Het is een proces van alle tijden. De Cicero’s van deze tijd zijn de journalisten die U vertellen dat U uw bek moet houden, omdat u een racist bent.
De intellectuele elite moet eerlijk de opties voorleggen en het volk weer durven laten kiezen.
Dit is zeker een interessant iets om eens te overpeinzen. Temeer omdat het niet zozeer een manco in onze samenleving benoemt terwijl het artikel daar eigenlijk wel over gaat.
In het artikel word een elite genoemd. Volgens mij word met die elite de mensen bedoeld die leiding geven aan organisaties die onze samenleving vormen. Veel mensen signaleren de onaangename spagaat waarin deze zogenaamde leiders terecht gekomen zijn.
Dat ligt volgens mij aan het maakbaarheidsideaal waar moderne leiders naar handelen. Vraag bijvoorbeeld eens aan kinderen bij het begin van hun middelbare schoolopleiding wat zij zich later als professie wensen. Veel kinderen wensen zich een positie te verwerven waarin zij “leiding kunnen geven”.
Dat is natuurlijk allemaal hartstikke mooi. Leidinggevende posities zijn er zat in de maatschappij anno 2016. Ze zijn te verwerven door opleiding en netwerken.
En dat is nu juist waar volgens mij het manco zit dat onze maatschappij langzaam doch zeker, en zeer grondig aan het slopen is.
Leiderschap is volgens mij namelijk een eigenschap die aangeboren is. Je hebt het, of je hebt het niet. In mijn beleving is het zo dat onze maatschappij de geboren leiders in de knop smoort. Zij krijgen op zeer jonge leeftijd alreeds te verstaan dat zij zich helemaal niets in moeten beelden, en dat zij niets meer zijn dan anderen. Zelfs al geeft hun omgeving hen iets anders in. Deze indoctrinatie is zeer succesvol als u het mij vraagt. Potentiële leiders worden weg genivelleerd ten gunste van een grauwe middelmaat.
Echte leiders doen dingen aan de hand van innerlijke overtuigingen.
De leiders waar we nu mee te maken hebben laten zich vooral leiden door wat andere mensen vinden.
Dat
is de zwakte waar het westen, het avondland, aan ten onder gaat. Als u het mij vraagt.
Heel interessante gedachte Marcel. Vooral deze: ‘Potentiële leiders worden weg genivelleerd ten gunste van een grauwe middelmaat.’. Daar gaan we inderdaad aan ten onder. Dat begint inderdaad al op zeer jonge leeftijd. Maar wat denk je van sollicitatiecommissies (bv. op scholen) die een dikke vinger in de pap hebben bij het benoemen van hun collega’s of zelfs hun directeur! Stroperigheid ten top en elke vernieuwing in de kiem gesmoord… Vervolgens wil de directeur geen gezeik met de mr en danst naar hun pijpen… Zwak, zwak , zwak.
“Maar wat denk je van sollicitatiecommissies (bv. op scholen) die een dikke vinger in de pap hebben bij het benoemen van hun collega’s of zelfs hun directeur! ”
Dat,
mijn beste wim
geeft een kortsluiting in het hoofd die uitwijst dat geweld nog de enige oplossing is.
Dat is een gedachte zo onaangenaam dat ik ook liever in een my little pony roze gedachtenwereld verblijf.
Prachtig betoog!
Prima artikel. Goede anlyse en uitleg.