Eliminatie is een onvriendelijk klinkend woord. In het dagelijks taalgebruik wordt het vaak toegepast om onplezierige zaken weg te redeneren.

Neem nu eens het voorbeeld van een man, die van de motorkap van een Mercedes omlaag roetsjte en daarbij eventjes hangen bleef achter het bekende symbool van het automerk, daarbij zijn mannelijke delen verliezend. Treurig, treurig, maar is zo iemand nog steeds een man? Het zou toch wel als een extra pijnlijke amputatie voelen als hij een paar weken daarna van de gemeente te horen zou krijgen, dat men zijn status in het bevolkingsregister had gewijzigd in iets als ‘het’ – of wat tegenwoordig ook beschikbaar mag zijn aan kwalificaties die de burgerlijke stand bieden kan.

Het is dit wat me door het hoofd schoot bij het lezen van de hier rechts afgebeelde tweet van het SP-Kamerlid Karabulut. Aanranders en verkrachters zijn mannen, slachtoffers vrouwen. Punt. De man uit het hierboven gegeven voorbeeld zou zich hierdoor niet aangesproken hoeven voelen. Maar nog steeds wordt hij op één hoop geveegd met mannen die verkrachten.

Pijnlijk geval, nietwaar? Zó bedoelde ze het vast ook weer niet.

Het probleem van Karabulut is duidelijk: hoe houd je na ‘Keulen’ het straatje van de asielmigranten schoon? Door het over een andere boeg te gooien, en die discussie te sluiten voor zij begonnen is. Op het plein voor het Keulse station stonden ruim duizend mannen. En minstens 106 vrouwen, getuige het aantal ingediende aangiftes van aanranding en verkrachting bij de Keulse politie. Op dat plein werden die vrouwen aangerand, en sommigen zelfs verkracht. De schuld lag bij die mannen, en meer hoef je daarvan niet te weten. Als ze geen man waren geweest, was er geen probleem geweest ook.

Alle mannen doodschieten zorgt er voor dat er geen verkrachting mogelijk is. Min of meer in ieder geval. Het is net zo kort door de bocht, maar dát heeft ze natuurlijk niet gezegd. Vandaar ook die punt. Want verder elimineren is ongewenst. Omdat er dan groepen in beeld komen die Karabulut nu juist zo graag uit beeld houden wil. Het is niet alleen doorzichtig, maar bovendien tamelijk pathetisch. Je moet namelijk wel heel dom en kwaadwillend zijn – of wanhopig op zoek naar een excuus – om in een dergelijke redenatie te trappen. Weinigen doen dat (zie rechts, lezen van onder naar boven). Het is een beschamend voorbeeld van wensdenkpolitiek. Aangezien asielmigranten per definitie onschuldige bloedjes zijn, moet je je in de vreemdste bochten wringen om ze buiten schot te houden. Dat je ondertussen het gezond verstand overboord gooit en zelfs verdacht verklaart is dan blijkbaar slechts een geringe prijs.

Laten we daarentegen het proces van eliminatie eens voortzetten. Als er op dat plein 1000 niet-asielmigranten hadden gestaan, benevens datzelfde aantal vrouwen – zouden die aanrandingen en verkrachtingen dan ook plaatsgevonden hebben? Theoretisch mogelijk wel, maar niemand gelooft het.

Het zou fijn zijn als mevrouw Karabulut haar excuses aanbood. Niet alleen aan autochtone mannen, maar ook aan alle allochtone mannen die al langer dan pakweg vijf jaar in het westen verblijven. Alle mannen kortom, die weten dat je zoiets gewoon niet doet. Dit soort zaken is niet alleen van een schandalige domheid, maar ook bijzonder onfris. Als ze dat niet beseft, begrijp ik niet goed waarom welke partij dan ook het nodig zou vinden iemand als mevrouw Karabulut in de volksvertegenwoordiging te handhaven. Dat je in paniek domme dingen zeggen kan – soit. Maar wees dan ook een vent vrouw, en zet het recht.