Elektrische Zorg?
De Minister van Zorg (!?!) vindt dat de marktwerking in de zorg is doorgeschoten. En dan weetje: dat wordt bezuinigen.
En dat klopt. Dat is precies waar de minister op mikt
.. wil nieuwe zorgaanbieders strenger controleren, één team van verpleegkundigen per wijk en zorg niet meer per uur vergoeden. In een interview met het AD zegt de minister van Volksgezondheid dat het anders moet: “De marktwerking in de zorg is doorgeschoten.”
Het geeft me het gevoel dat hij in stilte denkt aan stukwerk in plaats van betaling per uur. Alsof dat deels niet al zo werkt. Maar voorlopig gaat het de minister om het reorganiseren van het aanbod:
Volgens De Jonge is de keuzevrijheid in de zorg doorgeslagen. “Als ik ’s ochtends in Rotterdam langs seniorenflats rijd, zie ik allemaal auto’s van verschillende aanbieders van wijkverpleging staan. Waarom is dat? Dat komt omdat we het veel te gemakkelijk hebben gemaakt om als thuiszorgaanbieder aan de slag te gaan. Jaarlijks zijn er honderden nieuwe toetreders.”
Alsof gespecialiseerde behoeften en een gespecialiseerd aanbod niet hetzelfde effect zouden kunnen hebben. De Jonge doet nu net alsof de eenvoud van het betreden van de markt het probleem is. Als je het hebt over seniorenflats kan ik me daar iets bij voorstellen. Maar er zijn ook andere verhalen. Buiten de grote steden, waar de zorgbehoeftigen maar zelden op elkaar gestapeld zitten, is het veel lastiger. Dat de minister impliciet al begint dat van overweging uit te sluiten is een veeg teken.
De ministeriële insteek zoals we die nu kennen stelt echter verre van gerust:
De Jonge wil ook nieuwe zorgaanbieders wettelijk verplichten om zich te melden bij de inspectie en grotere aanbieders moeten een vergunning aanvragen. Volgens hem moeten zorgverzekeraars, zorgverleners en gemeenten de zorg regionaal organiseren. “Ik wil weten wie ik in die regio kan aanspreken”.
Dat klinkt beter dan dat het deugt. Wie de tijd neemt er even over na te denken in plaats van zijn spraakorgaan een slinger te geven, komt tot de conclusie dat wat de minister nu wil angstwekkende overeenkomsten vertoont met de manier waarop de zorgverzekeringen georganiseerd zijn: tussen een zich terugtrekkende overheid en de vraag om zorg wordt een laag van semivrije onderneminkjes van enige omvang geposteerd. Die zouden eficiënter en goedkoper moeten zijn. In de praktijk blijken deze echter juist vaak de euvels van grote organisatie met de gebreken van kleinere in zich te verenigen. Niet alleen worden ze bureaucratisch, maar ze opereren ook op een te kleine, ongecoördineerde schaal. Vaak juist door de vraag om gespecialiseerde zorg, die niet voldoende efficiënt kan worden aangeboden (zie ook de tegenstelling stad/platteland die weer een rol gaat spelen). Geen win-win derhalve, maar een lose-lose.
De coalitie brengt het intussen terug tot een conflict van ideologische tegenstellingen. VVD en D66 vinden dat de keuzevrijheid in de zorg gewaarborgd moet zijn, en noemen het een stap terug. Was het maar waar – wat De Jonge wil is een halve stap terug, en daarmee een garantie op ellende.
Dat er best wat gebeuren mag in de zorg kwam gisteren nog even in het nieuws, door een hoogbejaarde vrouw die 4 dagen op de grond gelegen had na te zijn gevallen. Zou elektronische surveillance via internet kunnen helpen? Aan de andere kant is het recht op privacy ook een groot goed. Of ik zelf zou meewerken aan de verplichting me iedere ochtend bij een robot op internet te melden, op straffe van een politie-inval om me te helpen, als ik het eens een paar dagen vergeet? Privacy en zorg staan van nature al op gespannen voet.
Het echte probleem is dat de overheid weigert er voldoende geld voor vrij te maken, maar wel miljarden wegsmijt aan een voorbeeldfunctie van hoe het niet moet met energie. Dat mag je politiek misschien niet aan elkaar verbinden, maar het is wel zo.
Het gesmijt met geld geeft aan dat de overheid de grip op getallen is kwijtgeraakt, het feit dat elke euro moet worden verdient voordat hij kan worden uitgegeven is totaal verdwenen .
En laten we wel wezen de overheid zelf verdient niets en ze hebben alleen erg veel schuld.
Ik blijf me een deuk lachen over mensen die denkt dat er marktwerking in de zorg is… De overheid bepaald de dekking, de overheid bepaald de hoogte van de vergoeding, de overheid bepaald het eigen risico, de overheid bepaald dat het eigen risico niet verzekerd mag worden,aar de overheid bepaald dat initiatieven vanuit de markt waarbij een betaling van 5000Euro een levens lange dekking en zorg geeft bij de tandarts garandeert niet mag. De overheid bepaald van vele publieke aanbieders De budgetten, de overheid heeft de winst per verzekerde gemaximaliseers op iets van 5.25%, de overheid bepaald alles tot in de puntjes oh en de lamp op de vuur pijl het is een verplichte verzekering en dus een staatsproduct. Er is werkelijk niets vrije markt aan dit product, het enige dat dit idee geeft is dat ze premie-inning en administratie van dit ziekenfonds product wordt uitgevoerd door private bedrijven die dit efficiënter en goedkoper doen dan de overheid.
Marktwerking in de zorg zal altijd ’n spanningsveld geven tussen kosten en baten.
De toenmalige staatssecretaris Hans Hoogervorst sprak met overtuiging dat zijn marktwerkingssysteem van zorg, minder wachtlijsten zou geven én goedkoper zou zijn, hij sprak met grote mond;”men mag mij ter verantwoording roepen indien het niet zo is”.
Na de daaropvolgende verkiezingen hebben we nooit meer iets vernomen van de ‘beste man’.
Vóór de marktwerking van de zorg sprak menigeen hun zorg uit over de mogelijke gevolgen, helaas.
We zien nu reeds jarenlang het winstmodel onder het mom van stijgende kosten.
Het is begrijpelijk, gezien de techniek in de zorg en de ouder wordende mens dat deze kosten stijgen.
Maar aan de andere kant zijn er enorm veel instellingen waarvan de directeuren, raden van bestuur, aandeelhouders die inkomsten een hogere prioriteit geven dan de menselijke zorg..
Zorgkosten zullen altijd blijven én stijgen of dat nu onder de paraplu van ’n ziekenfonds is, of onder het geprivatiseerde systeem wat we nu hebben.
In het huidige systeem verdwijnt er echter veel geld naar ‘belanghebbenden’. De zorg voor wie het eigenlijk bedoeld is komt daarmee onder druk te staan mede door de ieder jaar stijgende eigen bijdrage wat bij steeds meer mensen het water tot de lippen doet stijgen.
Dat er steeds meer mensen met gezondheidsklachten niet meer naar de dokter gaan uit vrees dat ze de eigen bijdrage niet kunnen ophoesten, is eigenlijk schandalig te noemen. Dat dat gezien wordt door de bedenkers en voorstanders van het huidige systeem als minder zorgvraag en dus minder kosten, is eigenlijk is eigenlijk ’n visie, bekeken door ’n commerciële bril met ’n korte termijn visie.
In de basis was het oude ‘ziekenfondssysteem’ niet zo verkeerd. Er was immers geen winstbejag zoals in het huidige systeem.
De zorg van vandaag de dag bestaat uit twee sporen; de ‘zorg’ om winst te maken en de zorg voor de patiënt.
Wat zegt deze minister: “Als ik ’s ochtends in Rotterdam langs seniorenflats rijd, zie ik allemaal auto’s van verschillende aanbieders van wijkverpleging staan. Waarom is dat? Dat komt omdat we het veel te gemakkelijk hebben gemaakt om als thuiszorgaanbieder aan de slag te gaan. Jaarlijks zijn er honderden nieuwe toetreders.”
Zo weet ik er nog wel een paar:
Als ik ’s morgens langs het winkelcentrum rijdt zie ik van de drie supermarkten allemaal andere vrachtwagens staan, en drie keer winkelwagenrijtjes. Dat komt omdat supermarkten veel te gemakkelijk de markt en de winkelcentra betreden. Eén per winkelcentrum is wel genoeg. We moeten iedereen die een supermarkt wil beginnen zich verplicht laten aanmelden bij de inspectie op de supermarkten. En die beoordeeld of die supermarkt wel (daar) mag beginnen. Eén supermarkt per wijk is wel genoeg. De caissières kennen dan al hun klanten en ik (overheid, burger?) wil weten wie ik op de levering van de boodschappen moet aanspreken.
Dit verhaal kunnen we ook houden voor één benzine station per plaats, één taxi, één bioscoop, één televisezender, één krant, één führer. Want de marktwerking is doorgeschoten.
Waar kennen we deze maatschappelijke opvattingen toch van?