Effectiviteit van binding homohuwelijk?
Economen zijn de sociologen van het heden. Het hier besproken onderzoek naar de bindende kracht van het homohuwelijk toont dat.
De uitkomsten gaan – zoals zo vaak – i tegen de logica die de voorstanders altijd hebben bepleit. Waarlijk stabiele relaties hebben minder behoefte aan de factor van een symbolische binding dan stabiele.Er worden in dit interview meer bekende aannames onderuit geschoffeld, die daarmee tot tegeltjeswijsheden worden gedegradeerd.
When the law changed to allow same-sex partners to get married, did the symbolism of marriage have any effect on the stability of relationships? Shuai Chen tells Tim Phillips about a surprising result from The Netherlands.
Publicatie 1 november
Jaren geleden was de tijd gekomen om aan kinderen te beginnen.
Zuchtend en steunend, mijn man en ik “We moeten eraan geloven, we moeten trouwen, de biologische klok tikt door”. Allebei zagen wij het nut van trouwen niet want samenwonen beviel ons prima.
Maar ja…..dat hoorde zo.
Gelukkig is trouwen in deze tijd helemaal geen must ook al zijn er kindertjes.
Daarom snap ik niet waarom sommige homo’s en progressievelingen een huwelijk zo nodig vinden. Een samenlevingscontract is toch prima?
Volgens mij is dit eerder een principekwestie en als daar huwelijksgeloften op gebaseerd moeten zijn……..
Ik ben principieel tegen het homohuwelijk. Niet tegen homoseksuele relaties, maar wel tegen de formalisering die dat inhoudt en de -onder andere- fiscale gevolgen die het heeft.
Het huwelijk is ontwikkeld als een instituut om de samenleving als geheel op een stabiele wijze te laten voortbestaan. De westerse versie, het monogame huwelijk, zorgde er ook voor dat de man over het algemeen minder energie hoefde te steken in het najagen van vrouwen en minder hoefde te concurreren met andere mannen om nageslacht te verwekken, waardoor die energie aangewend kon worden voor andere zaken. In feite is dat een van de redenen waarom de westerse wereld op zoveel vlakken beter presteert dan samenlevingen waar polygamie de norm is.
Het gezin als hoeksteen van de samenleving is niet alleen een uitdrukking, het is een letterlijke waarheid. Homoseksuele paren kunnen geen nageslacht verwekken. Dat is in principe geen probleem zolang dat slechts een nominaal deel van de samenleving betreft. Maar zoals voorzien bij de invoering werd het kort daarna de bedoeling dat homoseksuele koppels ook kinderen zouden gaan adopteren. Die kinderen groeien op met een beeld dat een dergelijke relatie normaal is. En inderdaad, zoals was te verwachten moest de rest van de samenleving het weer wat later gaan accepteren als normaal. Laten we wel zijn, dat is het niet.
Wat 2 (of meer voor mijn part) volwassenen uit vrije wil met elkaar doen en wat voor seksuele aard men heeft gaat verder niemand aan en is ook geen reden om te worden uitgesloten. Maar dat wil niet zeggen dat dat altijd moet worden gezien als normaal, of zelfs tot het nieuwe wenselijk moet worden verheven. Zoals men nu steeds meer afglijdt en drag-queens en transgenders uitnodigt op basisscholen om kinderen te leren dat dat normaal is. Zoals men steeds meer ziet dat het trendy is om kinderen op steeds jongere leeftijd de ‘keuze’ te bieden om van geslacht te veranderen.
Heel cru gezegd” er IS geen homoseksuele ‘community’ want een dergelijke samenleving sterft uit. Ook binnen de dierenwereld komt hmoseksualiteit voor, maar laten we het zien als wat het is: een afwijking van de norm. Geen afwijking die schadelijk is voor de soort als geheel, of zelfs maar voor de betrokken individuen. Net zoals een klompvoet een afwijking is die verder niet schadelijk is. Maar dat is heel wat anders dan dat het normaal is.
@ Johan P. Met dit betoog eens. Wat de essentie betreft en ook wat de schets van de consequenties betreft.