Frans Groenendijk heeft zelf zijn modus gevonden hoe om te gaan met een mohammedaanse terreurdreiging. Hieronder legt hij uit hoe er verstandig mee om te gaan.

In een van de meest sarcastische video’s van het hele internet, noemde Andrew Klavan kanker cellen in een vergelijking met islam al eens: ‘happy spots’. Mijn vergelijking is een totaal andere en is niet sarcastisch. Mijn inspiratie voor dit stukje dank ik aan mijn bezoek aan de eerste ‘Nationale Brainstorm’ georganiseerd door De Nederlandse Leeuw.

Acht jaar geleden, nog voor de officiële presentatie ervan in Nieuwspoort, stuurde ik een exemplaar van mijn boek Islamofobie? [1] aan mijn broer. Twee dagen nadat hij het ontvangen had, belde hij me op en zei: “Broer, je hebt een atoombom geschreven”.

Een aantal jaren later zei hij – oppervlakkig gezien – iets heel anders over het boek. Ik moet eigenlijk niet schrijven over ‘het boek’ maar over ‘mijn auteurschap’ ervan. Hij gaf me in overweging dat aan het geringe verkoopsucces toch ook wel een positieve kant zat. Ja, hij is misschien wel nòg meer dan ik, altijd op zoek naar lichtpuntjes. Indien mijn boek zo succesvol was geweest als ik voor mogelijk had gehouden, was ik vast niet meer onder de levenden geweest. Troostende woorden, zou je kunnen zeggen, maar soms is troost schraal.

Het duurde nog een aantal jaren voordat die troostende gedachte voor mij wat minder schraal werd. Eigenlijk totdat ik die link legde met kanker.

Je hoort het vaker van mensen die de diagnose kanker hebben gekregen en daarna nog lang leven, zelfs ‘kankervrij’ worden verklaard: de diagnose werkte als een soort ‘memento mori‘. Maar dan niet als een deprimerend ‘gedenk te sterven‘ maar als een opwekkend ‘carpe diem‘: ‘pluk de dag’.

Sinds ik voor mezelf nuchter heb vastgesteld dat de kans dat ik afgeslacht zal worden door een salafist, beslist boven de nul ligt, maak ik er wat meer werk van om wat bewuster te genieten van prettige dingen in het leven. Dat zou me mogelijk niet gelukt zijn als ik me dertig of veertig jaar geleden al zo stevig verdiept had in de leer van Mohammed en de uitspraken en daden van zijn volgelingen.

Dat brengt me bij een andere tekst die ik schreef over het begrip ‘islamofobie’: mijn bijdrage aan de bundel onder redactie van Wim en Sam van Rooy, De Islam. Kritische essay over een politieke religie. In mijn essay – Islamofobie, een strijdterm [2[ – introduceerde ik, wat ik sindsdien aanduid als de ‘omgekeerde Clausewitz’. Het bekendste citaat van deze generaal is: “Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen“. Mijn omdraaiing daarvan:

Wie weigert politiek en ideologisch de strijd aan te gaan met een vijandig gedachtegoed, verhoogt de kans op (burger)oorlog.

De strijd met de leer van Mohammed is in hoofdzaak een ideologische strijd die wereldwijd gevoerd wordt. Er zijn veel verschillen tussen politiek-ideologische strijd en (hete) oorlog. Het grote aantal dodelijke slachtoffers hoort daar vanzelfsprekend bij, maar in mijn ogen wordt een ander verschil nog te weinig benadrukt: de leeftijd van de doden die vallen in die beide vormen van strijd.

In de oorlog vallen ze met honderdduizenden, of zelfs met miljoenen: die jonge, zelfs piepjonge mannen. Zij worden beroofd van zo ongeveer een heel leven.

Ik wil wel ouder worden dan 100, maar ook niet veel ouder. Dat betekent dat ik misschien sterf voordat al mijn achterkleinkinderen geboren zijn, maar, voor dit verhaal belangrijker: meer dan de helft van mijn leven zit er echt al op. Minder dan de helft van mijn leven kan mij worden afgepakt. Zit ik hier nu een beetje te solliciteren naar een soort martelaarschap?

Niet echt: één ‘schouderklopje’ van een mijn kleinkinderen terwijl ik leef, is me meer waard dan een bezoek van 100 mensen aan mijn uitvaart. En nee: ik sta beslist niet klaar om ‘mijn leven te geven’ om het leven van 1000 jonge mannen te redden. Dat is immers een 100% denkbeeldige keuze. Maar daar staat wat tegenover.

Mijn twitternaam luidt: Loving Granddad.

Ik kan me namelijk niets beschamenders voorstellen dan dat een van mijn kleinkinderen – voor of na mijn dood – ooit deze vraag zou stellen:

---

1. De link gaat naar mijn Engelse vertaling op Academia.
2. Islamofobie? Een nuchter antwoord is nog steeds volop verkrijgbaar. Het bevat ook een 40-puntenplan.