In Frankrijk is door president Hollande de economische noodtoestand uitgeroepen. Het mocht wat. Dat hij zich tegenover een gezelschap zakenlieden probeerde te verantwoorden, soit. De vraag of hij wat doet beantwoorden was echter eenvoudig genoeg.

Het klonk wel leuk, zo’n licht hysterisch berichtje in De Telegraaf vanmorgen. Maar toen ik mijn archief even doorkeek, zag ik weinig dat drie a vier jaar gelden werkelijk anders was. Ook drie jaar terug was de werkloosheid in Frankrijk de 10,6% aan het naderen. Drieëneenhalf jaar geleden gooide Hollande er 2 miljard tegenaan, toen om de jeugdwerkloosheid te bestrijden. Effect lijkt het niet gehad te hebben.

Volgens Hollande moet Frankrijk zich met de snel veranderende wereldeconomie aanpassen en moderniseren. , schrijft De Telegraaf. Zeker, geheel waar. Maar Frankrijk wil niet, en het zal een krachtiger hand dan die van het weekdier Hollande vereisen wil er ooit schot in de zaak komen. Vier jaar terug noemde ik dat de Blije-Aardbei-aanpak. De omstandigheden zijn iets verslechterd, Hollande zit er bijna vier jaar in het Elysée, maar anders dan blij aardbeien aanpakken lijkt hij niet te doen. Al jaren niet.

Frankrijk houdt iedereen al jaren voor het lapje. Er is weinig veranderd, en de terugval in de Europese rente houdt het land behoorlijk op de been. Eens moet daar een einde aan komen, en dan gaat Frankrijk kopje-onder, en neemt de euro mee in haar economisch graf. Maar voor een overzicht van de ellende in Frankrijk heeft u de laatste cijfers niet nodig. Alles (zie bovenstaande links) wat ik daar de afgelopen jaren over schreef, is gewoon nog steeds geldig. Want zolang je Hollande niet letterlijk met de zweep geeft, zal hij niet reageren – en dat hoopt in 2017 dan nog herkozen te worden ook.

Zucht.

Zucht.

Hele diepe zucht.