Vroeger waren centrale banken – idealiter – bedaarde organisaties die zich keurig aan hun mandaat hielden. De Europese Centrale Bank laat dit achter zich en bemoeit zich op allerlei beleidsterreinen met politieke aangelegenheden, als een soort vierde macht binnen de EU.

De voorgeschreven rol van een centrale bank ligt vast in haar statuten: de waarde van de valuta te stabiliseren en koopkracht behouden. Daarnaast brengt de centrale bank monetaire middelen in omloop en zorgt voor geld als smeermiddel voor transacties tussen partijen. De bank heeft toezicht op banken, zorgt voor een solide bankwezen en een betrouwbaar betalingssysteem. Dit is een ondersteunende en faciliterende taak..

Dit stadium is de ECB lang gepasseerd, Onder leiding van Mario Draghi werd een ongekend monetaire experiment ingezet na de financiële crisis met extreem ruim monetair beleid en grootschalige aankopen van schulden van overheden en bedrijven. Draghi’s opvolger Christine Lagarde – geen bankier – zet de voet nog fermer op het gaspedaal, zoals ze gewend was bij haar vorige werkgever, het Internationaal Monetair Fonds. De ECB als onafhankelijke, neutrale, monetaire autoriteit is daarmee voorgoed verleden tijd. Zelfs de Duitsers zijn murw gebeukt en hebben het hoofd vrijwel in de schoot gelegd.

Vloeken in de kerk
In een niet zo grijs verleden was het financieren van overheidstekorten door de centrale bank vloeken in de kerk. Inmiddels staat meer dan 30 procent van de Eurozone-overheidsschulden op de balans van de ECB, de EU heeft haar eigen bank. Ook de nationale centrale banken in Europa gedragen zich steeds meer als handlanger van de respectieve regeringen en hun financiële administraties. De rekening van de centrale bank – winst of verlies – belandt per saldo bij de staat en uiteindelijk toch bij de belastingbetaler. En in de huidige constellatie: de zuidelijke rekeningen bij de noordelijke landen, het lijkt België wel.

Het deert Lagarde allemaal niet. De ECB doet er een bulldozerschep bovenop en zet vol in op meer groen en klimaat en andere zaken die op de WEF-agenda staan, zoals de Sustainable Development Goals, waaronder milieu, woke, gendergedoe, inclusiviteit, diversiteit, duurzaamheid en mensenrechten. Ook dat gaat het ECB-mandaat ver te buiten en daarin is zeker niet voorzien in het Verdrag van de Europese Unie. De applaudisserende Europese Raad zal – zo veel is zeker – niet de geringste democratische neiging hebben om het EU-Verdrag te pogen aan te passen via de parlementen in de lidstaten of – bedenk nog eens iets geks – volksraadplegingen.

Wat er verder gaat gebeuren: ECB maakt zich op om voor al deze linkse en woke wanen in te grijpen in het beleid van de commerciële en andere banken. Straks worden obligaties als onderpand van banken mede op grond van dergelijke criteria beoordeeld, opdat er voldoende kapitaal kan worden aangetrokken om The Great Reset financieel mogelijk te maken. Het economisch rendement van dergelijke ‘investeringen’ – het zijn eigenlijk subsidies – in de bodemloze put van verheven bedoelingen is nul komma nul, om niet te zeggen negatief. Zo rekende een slimme econoom onlangs uit dat bij slechts tien procent van groene c.a. investeringen er een reëel rendement te bespeuren viel.

Inflatie omhoog
De gevolgen hiervan zijn in Nederland en andere Europese landen al goed voelbaar. President Knot van De Nederlandsche Bank erkende onlangs dat het ECB-beleid heeft bijgedragen aan lagere rente daarmee aan grotere vermogensongelijkheid: “Wij hebben het laatste zetje gegeven”. Huizenprijzen en aandelenmarkten zijn tot absurde hoogte gestegen, ten koste van spaarders, pensioenfondsdeelnemers, gepensioneerden, starters en lager betaalden. Prijsstijgingen (inflatie) in bijvoorbeeld supermarkten en tal van grondstoffen (benzine) raken de zwakkeren altijd het hardst en de rijken het minst.

De balans van de ECB overtreft inmiddels driekwart van de Eurozone-economie (BBP).

We komen in een complete dictatuur van centrale banken die het marktmechanisme compleet kapot maken. Je kunt er allerhande politieke doelen in onderbrengen. Deze gang van zaken is fataal, zeker op de langere termijn, waar diverse grote zakenbanken inmiddels al meermalen op hebben gewezen. Het is een kwestie van tijd voordat mobiele multinationals de benen nemen naar vestigingslanden waar zij de EU-waanzin kunnen ontlopen. Wanneer het vertrouwen verder afkalft dan loopt de Europese luchtballon ook vanzelf een keer leeg. Benieuwd of mevrouw Lagarde dan ook rap de benen neemt. Of na haar de zondvloed?

---

Meer over de ECB leest u hier.