Bob Dylan, de bard die de NobelPrijs voor Literatuur toegekend gekregen heeft, heeft nog steeds niet gereageerd op zijn uitverkiezing. Een man die de ultieme consequentie van zijn eigen denken neemt, ik bewonder dat.

Op het moment dat ik dit schrijf heeft Dylan nog steeds niets gezegd over de NobelPrijs voor literatuur. Niet binnen gehoorsafstand van mensen die het konden doorgeven, in ieder geval. In een tijd dat journalisten je bijna vermoorden om een werkbare quote te bemachtigen is dat geen prestatie die je onderschatten moet.

Van Dylan is bekend dat hij niet graag met anderen zijn werk analyseert. Ook, dat hij niet zo´n prater is over muziek. Zijn muziek is zijn opinie, en die moet iedereen kennelijk maar op eigen wijze interpreteren. Of dit een intellectuele keuze is, of een instinctmatige aanpak doet er weinig toe: wat het uitstraalt is respect voor zowel zijn luisteraars als voor mensen die het niet horen willen. Voor fans en tegenstanders. Dylan maakt wat hij maakt, en daarmee moeten we het doen.

Natuurlijk is dat een Olympisch verheven staat van zijn, die houding. Want natuurlijk kunnen alleen de weinigen die echt succes hebben èn houden zich dit veroorloven. De kachel moet ook de volgende dag weer roken en je eigen bekendheid gaande houden is daarvoor een essentieel middel. Self-marketing is een woord dat de tweede helft van de 20e eeuw beschrijft als geen ander.

Dylan moet er niets van hebben. Vrijwel geen interviews, ik zou niet weten waar hij woont en hoe groot, en zo is er meer dat je alleen te weten komt als je graven gaat. Dylan zal je geen schep lenen om die put te graven waarin hij zelf zou kunnen vallen. Het interesseert hem niet.

Dat is allemaal een lesje dat ze in Zweden geleerd moesten krijgen, klaarblijkelijk. Ook, dat popsterren het geld van de NobelPrijs niet nodig hebben, en daarom minder met zich zullen laten sollen dan de gemiddelde auteur die er een kans in ziet de rest van zijn leven goed verkocht te blijven. Van Mick Jagger is bekend dat toen hij geridderd zou worden door de Britse koningin, hij daarvoor wel eerst een afspraak moest maken. Mick kwam na iets van anderhalf jaar eindelijk eens een keer aankakken – interessant vond hij het niet werkelijk. Auteurs hebben dat meestal wel nodig; de enige auteur die werkelijk rijk geworden is van haar product is die van Harry Potter – en waarschijnlijk het meest van de verfilming van haar boeken. Dat is veelzeggend.

Als Dylan helemaal niets meer van zich horen laat is het NobelComité heel nauwkeurig haar plek gewezen: een stel irrelevante labelplakkers die te weinig inhoud hebben en voor echt succesvolle mensen onnodige ballast creëren.

Hulde!