Doodschieten of levenslang opsluiten? De titel is cru, en het plaatje eveneens. Het hele onderwerp Islamitische Staat is dat eigenlijk al evenzeer, en nu zelfs de weekdieren van het komende het kabinet een voor eigen doen stevig standpunt hebben ingenomen wordt het hoog tijd eens te bezien wat het meest redelijk en wenselijk gedaan kan worden met de overlevenden van dat grote IS-avontuur.

Voorlopig heeft de Nederlandse rechterlijke macht al laten zien wat haar eigen attitude is, en dat je op haar niet rekenen kunt als het er om gaat de islamitische gemeenschap duidelijk te maken dat de overlevenden van IS niet terug mogen keren in onze westerse maatschappij. Je kunt er lang en kort over praten, en met gierende uithalen wijzen op ook hun menselijkheid, maar wie zijn menselijkheid te grabbel heeft gegooid kan die niet met een pennenstreek weer oppakken en verder leven alsof er niets is gebeurd. Niet alleen dient er een straf te worden toegemeten, maar belangrijker wellicht is het voorkomen van herhaling. Dat duidelijk is dat de tocht naar het kalifaat – dat van IS en èlke toekomstige militante heilstaat – een éénrichtingsbesluit is. Als je gaat, dan is terugkeer niet langer een optie: door het vergooien van je recht op menselijkheid verlies je ook het recht op een menselijke behandeling. Het wordt tijd dat vast te leggen.

De Nederlandse regering heeft het er over terugkerende jihadi´s levenslang op te sluiten. Dat is een politiek signaal zegt Geert-jan Knoops: de rechter beslist dat uiteindelijk. Juist vanwege de enormiteit die die waarheid impliceert schrijf ik dit artikeltje. En om te wijzen op hoe zowel Nederland als andere westerse bondgenoten al lijken te hebben gehandeld tijdens de laatste dagen van Raqqa als hoofdstad van het IS-kalifaat.

Volgens de Syrische Strijdkrachten – het laatste overblijfsel van de ‘gematigde’ krachten in Syrië, zijn de Nederlandse jihadi’s die nog in Raqqa verbleven allen omgekomen tijdens de herovering.’Het AD berichtte daar eerder al ietwat opgelucht over. En niemand vroeg verder.

In Frankrijk is men daar een stuk minder subtiel over geweest: de laatste jihadi’s zag men liever doodgeschoten dan dat ze terug konden keren naar Frankrijk. Een duidelijk en uitvoerbaar plan, dat ook daadwerkelijk werd volvoerd. De gesneuvelde jihadi’s die uit Nederland afkomstig waren zijn als collateral damage eveneens omgekomen – Inshallah. Ook in de USA werd er zo mee omgegaan, maar over hoe te handelen met de overlevenden is men minder eenduidig.

Dat onze aankomende regering nu dus spreekt van levenslang is werkelijk van een adembenemende hypocrisie. Er werden tijdens de laatste gevechten om Raqqa geen gevangenen meer gemaakt, en dat was niet per ongeluk. De laatste Arabische IS’ers mochten de stad een paar dagen voor dat laatste gevecht met een konvooi verlaten – de laatste uit Europa afkomstige jihadi’s moesten wachten op het onvermijdelijke: pang, pang, pangpangpang. Niets mee mis.

Waar wel wat mee mis is is de hypocrisie die in Nederland ten toon wordt gespreid als hierover iets openbaar zou worden gemaakt. Niet dat dat gebeuren gaat: de nasleep van de treinkaping onlangs heeft dat genoegzaam bewezen. Maar het jasje van heiligheid dat onze politiek zo graag aantrekt als het gaat om mensenrechten en wat dies meer zij is werkelijk weerzinwekkend hypocriet.

Enfin, aangezien we weten dat levenslang in Nederland ook al lang geen levenslang meer is, is het maar beter zo. Maar dat er van zowel links als rechts slechts wordt weggekeken is zowel verontrustend als ongewenst. We weten nu in ieder geval wat de Nederlandse regering doet met eventuele overlevenden van IS: ze maakt zich medeplichtig aan de zorg dat er geen overlevenden zullen zijn.