Dood gaan gebeurt niet op een koopje
Ook de economische aspecten van sterven trekt de aandacht van economen. Dood gaan gebeurt maar zelden op een koopje, zo blijkt.
10% van de medische kosten waaraan je gedurende je hele leven betaalt, blijken in je laatste levensjaar te zijn gemaakt. Maar juist als de dood nabij is wil vrijwel iedereen nog zeker een kans hebben er aan te ontsnappen. Dat dat maar al te vaak niet blijkt te lukken doet aan dat streven niets af, want je leeft maar zo kort en je bent zo lang dood. Om het eens popie te zeggen.
Het meest onprettige aan dit interview is dat je er uit afleest dat hier nagedacht wordt en voorgesorteerd op het inperken van de zorg in de laatste levensfase. Toch zou de gestelde vraag wie uiteindelijk betaald niet relevant mogen zijn – aangezien dat de belastingbetaler is, is hier sprake van een de facto omslagstelsel zoals de AOW dat ook is. Aangezien we er dus met zijn allen collectief aan mee betalen, heeft iedereen zijn aandeel al geleverd op het moment dat je zelf aan de beurt bent. Tegelijk heeft de familie van niemand die gedachteloos onder de bus loopt op zijn 43e recht op een uitkering wegens teveel vooruitbetaalde kosten.
Zo lijkt het mij, in ieder geval.
Publicatie 25 oktober
De belastingbetaler betaalt? Leg dit even uit. Ik ben 79 en kandidaat. Maar als ik tegen een boom knal, er staan er hier genoeg, dan betaalt niemand iets. Mijn bevrijde vrouw draait er voor op en uiteindelijk heb ik dit geld zelf gereserveerd voor dit te voorziene gebeuren. Mocht ik in ziekenhuis belanden dan betaalt mijn gezondheids-organisatie de kosten. Ook hier heb ik mijn hele leven aan bijgedragen en, geloof me nu maar, tot nu toe hebben ze goed aan me verdiend.
@Dries Bovenkamp
Ik geloof dat we er in het stukje al iets over zeiden, maar mensen als u houden in zo’n geval het systeem overeind. Cru maar waar.