Discipline  en creativiteit zijn beide elementen die verantwoordelijk zijn voor veel menselijke successen, maar ze gaan zelden goed samen.

Creativiteit staat in die tweestrijd veel hoger aangeschreven, maar het eist ook meer. Een creatieve oplossing voor een moeilijk probleem kun je niet bestellen, zoals het broodje smakelijks dat desgevraagd per koerier aangeleverd wordt. Een gedisciplineerde aanpak behoor je in veel gevallen in huis te hebben, als resultaat van jarenlange dril, waarin iedereen zijn rol en plek kent.

Hèt voorbeeld van dit moment is het ministerie van Hugo de Jonge aka de clown. Het ministerie raakte bij het begin van de Corona-tijd acuut in paniek, en is daar nog steeds niet van los geraakt. Het gros van hun maatregelen ademt paniek, en een zoektocht naar de juiste aanpak. Die vereiste creativiteit wil maar niet op gang komen, met als gevolg dat meutes specialisten de media overstromen om hùn mening te geven. Was het ministerie daarentegen als een geoliede machine in een gedisciplineerde reactie geschoten, dan was veel van de chaos van de afgelopen anderhalf jaar uitgebleven.

Maar discipline vereist naast kennis van zaken tevens het vermogen vast te houden aan wat je zeker weet, en voorzichtig te onderzoeken wat mogelijk is. Niets van dat alles heb ik sinds begin 2020 kunnen bespeuren, en dus vertrouw ik ook niet wat ze uit- en invoeren. ‘God zegene de greep’ is weliswaar óók een tegenhanger van creativiteit, maar niet in het soort scenario waarin je graag belanden wilt. Toch is dat precies waarin we nu zitten. Wereldwijd, overigens. Overal puilen ziekenhuizen uit met probleemgevallen waar men geen weg mee weet.

De vaccinatiecampagne die op gang kwam was al niet veel beter. Van start af was duidelijk dat de gekozen aanpak er een zou zijn van God zegene de greep. Dat de producenten vervolgens beweerden dat hùn middel werkte verbaast niet, maar is iets dat je doorgaans graag even afwacht, alvorens je er aan te onderwerpen. In plaats daarvan begonnen overheden met een wat spastische benadering die tegen een verplichting aan hangt – niets waar je vertrouwen van krijgt het ook maar te proberen, derhalve. Qoud non, dus.

Wat zich hier wreekt, is de discipline van vertrouwen in de gekozen aanpak. Men ziet zelf dat de vereiste creativiteit van binnenuit niet betrouwbaar genoeg was, en sindsdien is de paniek eens zozeer toegenomen. En zo sukkelen we nog wel een tijdje door, ben ik bang. Onder leiding van een blatant incompetente minister moddert een al even incompetent ministerie door op het gekozen moeraspad. Soms luidruchtig gesteund door mensen die er al evenmin verstand van hebben, maar in een positie zitten middels de MSM al even incompetente maar luidruchtige steun te kunnen verstrekken.

Waar het eindigt zullen we moeten afwachten, maar meer aandacht voor het inbouwen van discipline in de aanwezige (of te creëren) routines zal in de toekomst noodzakelijk zijn.