Digitale stress overvalt me op de vreemdste momenten. Niet zelden tegen alle reden in.

Met mijn mening geven op een site als deze heb ik geen problemen. Ik schrijf mijn stukjes, bekijk later of ik op eventuele reacties reageren ga en begin te denken wat ik een volgende keer eens zal schrijven. Dat gaat niet altijd even concreet; veel losse gedachten vormen zich op een bepaald moment wel tot stukjes. Forceren maakt ze niet beter, en als ik soms een aantekening maak met steekwoorden, zie ik later nog wel dat ik weer heel diep heb zitten overwegen, maar de precieze lijn kan me inmiddels ontvloden zijn. Of de wereld daardoor prachtige stukjes is misgelopen? Ik kan het me niet precies meer herinneren, dus misschien.

Maar wat ik met digitale stress bedoel is wat me net overkwam tijdens een potje tegen een onbekende tegenstander elders in de wereld. Trillende handen tegen een tegenstander die nauwelijks van mijn niveau is, en een allesoverheersende angst te verliezen. Onbegrijpelijk, want als ik achter een echt bord ga zitten heb ik daar geen last van. Vanwege de toeschouwers? Kom zeg, het is maar een potje schaken; je wint en je verliest. Er was ook geen reden voor, uiteindelijk won ik beide spelletjes die ik speelde vrij eenvoudig. Ik ben een vrij sterke speler die met snelschaak vroeger tegen de subtop van Nederland niet direct kansloos was. Maar een derde potje hoefde voor mij even niet meer: eerst even de adrenalinerush laten betijen.

Wat ik me afvraag is waar het vandaan komt dat ik er zo zenuwachtig van wordt. Het programma op mijn eigen computer is niet sterk genoeg om voldoende tegenstand te bieden, zodat een leuke stelling uitmelken meer een kwestie van voorspelbare maar noodzakelijke techniek is dan iets anders. Maar zodra ik weet dat er een echte tegenstander elders in de wereld achter diens eigen computer zit slaan de zenuwen toe. Het irriteert meer dan dat het een groot probleem is, maar vreemd is het wel.
.