Ben ik een digibeet? Nauwelijks, maar voor het gemak zal ik me voortaan vaker zo presenteren. Want eindelijk is er een club die zich iets aantrekt van mensen die de digitalisering van het OV tegen de borst stuit.

Organisatie OV-loket trekt zich het lot aan van mensen die verweesd ronddwalen in het OV, omdat ze de digitalisering niet begrijpen. Zei de Metro van vandaag – in het OV. Onwilligen zoals ik moeten daarvan gebruik maken; we worden al genoeg uitgebuit! Elke keer 50 cent omdat ik mijn OV-kaart moet opladen bij een loket (het zoeken alleen al), want mijn bankpas stottert bij de apparaten die in hun ellendigheid door de NS worden gepresenteerd als gebruiksgemak. En wie zielig is moet slim worden, dat is een waarheid waaraan niemand onderuit komt..

Voortaan moet ik me dus één voelen met andere ouderen, laaggeletterden, en nieuwkomers in Nederland. Toepasselijk, want integreren wil ik inderdaad niet. Dus voortaan ben ik Digibeet – met hoofdletter.

Op dezelfde wijze was ik jarenlang Vegetariër – als dat me beter uitkwam. Bij sportwedstrijden was in mijn jeugd – ja, lang geleden – bij het inschrijfgeld twee broodjes inbegrepen: een met kaas, één met ham.

Ham, gatver.

Wist dat er in Nederland drie hoofdsoorten ham worden verkocht? Achterham, schouderham en tostiham. De eerste was de duurste en beste (zei men) en tostiham waren de geperste langwerpige blokken die men maakte van het vleesafval dat niet het kattenvoer in ging. Ik ging er slecht van slapen, dus nee. Gelukkig waren er bij dergelijke evenementen altijd vriendelijke mensen die medelijdend knikten als je je meldde als Vegetariiër.

Tegenwoordig ben je vooral een lastpost – en terecht ook nog. Je laten aanpraten dat het vegetarisme een goede zaak is? Dar heb ik een mening over. En van nature is niemand vegetariër, tenzij je niet in staat bent van de jacht te leven of doodeenvoudig te arm om vlees te kopen. Of rond de ramadan om het uit de kinderboerderij te jatten. Flappie en zo.

Het is overigens opvallend dat weinig vegetariërs digibeet zijn – U ziet dat ik me al thuis begin te voelen in mijn nieuwe minderheid.