De manier waarop in Nederland met Deugpunten wordt om gegaan is stuitend. Het is prachtig dat het welzijn van immigranten ons aan het hart gaat, maar we zijn aan het overdrijven.

De hijgerigheid waarmee asielmigranten worden verwerkt zou ze het idee eens kunnen geven dat we erg op hen zaten te wachten. Best mogelijk dat dat in ambtelijke kringen een bestaande overtuiging is, maar dan wordt het tijd voor therapie, en is dit niet het moment hen de prioriteiten te laten vaststellen. Een voorbeeld dat er bij de staatsomroep kennelijk doorheen slipte:

De 82-jarige Jopie Glas uit Egmond aan Zee is de wanhoop nabij. Ze lijdt aan reuma, heeft een vergroeide rug en komt nauwelijks nog de trap op en af van haar bovenwoning. Al twee jaar lang probeert ze via de woningcorporatie een woning op de begane grond te krijgen of een woning met een lift. Maar steeds grijpt ze ernaast. “Het is om moedeloos van te worden.”

Is het erg? Best wel:

Naar het verzorgingshuis mag ze nog niet. Daar is ze nog ‘te goed’ voor. En Jopie Glas uit Egmond aan Zee wil het ook nog niet. Met heel veel moeite kan ze met de trap naar beneden waar haar rollator klaarstaat als ze boodschapje in Derp wil doen. “Ik ben al een paar keer gevallen. Ik red het gewoon niet meer.”

En voor mensen van deze leeftijd worden de nieuwe Mieles niet in rotten van dertien uitgerold:

Want de trap is voor haar letterlijk een beer op de weg. Al eerder is ze gevallen. Twee verschoven ruggenwervels was het gevolg. “Mijn rug is daarna vergroeid”, vertelt ze aan NH Nieuws terwijl ze met moeite de trap oploopt. “Ik heb wel gevraagd of ze een lift konden plaatsen, maar dat was te duur. Een stoeltjeslift kon ook niet, want de muren kunnen dat niet houden.”

Het is een treurig verhaal. Wat het ook zeer treurig maakt, is dat men bij NH Nieuws blijkbaar tot de slotsom is gekomen dat alleen wat extra publiciteit deze vrouw nog helpen kan. Dat lijkt een juiste inschatting:

Kennemer Wonen betreurt de situatie van Jopie Glas. Ze laten weten het te begrijpen dat ze zo snel mogelijk gelijkvloers wil wonen. Er is inmiddels gebeld met Jopie en er wordt een afspraak gemaakt om bij haar langs te gaan voor een gesprek. “We hebben mevrouw uitleg gegeven wat de verschillende mogelijkheden zijn om een andere, meer bij haar huidige situatie passende, sociale huurwoning te bemachtigen. De verwachting is dat zij hierin op korte termijn kan slagen.”

Het hele verhaal ademt verwaarlozing van deze doelgroep. Ze heeft geen prioriteit, en mee denken is iets uit een grijs verleden, toen overheidswerkers minder dringende andere bezigheden hadden. Zo’n verhaal als dit krijgt pas prioriteit als media er opstandig over gaan doen. En inderdaad, de kans dat je op de grote hoop eindigt is het grootst als je behoort tot de eeuwig zwakste minderheid: die van de grootste groep.: Niet heel verrassend, maar daarom niet minder triest.

Verder erkent Kennemer Wonen dat de beschikbare woningen op verschillende manieren verdeeld worden. Er kunnen geen uitzonderingen worden gemaakt. Alleen woningzoekenden, die volgens de gemeentelijke- en wettelijke afspraken buiten SVNK om gehuisvest moeten worden, krijgen rechtstreeks een woning aangeboden. Alle andere woningzoekenden moeten reageren op het gepubliceerde woningaanbod.

En juist de mensen die niet geroutineerd iedereen tot last zijn, vallen dan buiten elke boot of hulp:

Jopie ziet de toekomst in ieder geval niet al te hoopvol in. Ze is bang dat ze vereenzaamt als ze zo meteen in de winter haar huis niet meer uitkomt. “Ja daar ben ik zeker bang voor”, vertelt ze met tranen in haar ogen. ” Mijn man is overleden en dat was mijn steun en toeverlaat. Je kunt ook niet altijd afhankelijk zijn van je kinderen, die hebben hun eigen sores.”

Dit is geen ongelukkige, toevallig zo ontstane situatie: dit is beleid. Instanties zijn volledig op de hoogte met hoe het functioneert met deze groep, en rekenen er op dat ze hen vrijwel oneindig aan het lijntje kunnen houden. Want veel statushouders huisvesten geeft wethouders Deugpunten, en woningcorporaties houden die wethouders graag te vriend. Daardoor vallen ouderen en anderen die te goedwillend zijn om overal over te willen klagen vanzelf buiten de boot.