Desintegratie van politiek links zet door – dwaalwegen?
Gisteravond was Jacques Monasch ook nog even bij Pauw aangeschoven om zijn zojuist opgerichte partij te promoten: Nieuwe Wegen.
Op de een of andere manier is het misschien wel het moeilijkste dat er is, een goede naam bedenken voor een nieuwe partij. “Nieuwe Wegen”, ik vind het niks. Op zich geen probleem, mijn partij zal het naar ik verwacht nooit worden. Maar het is toch van belang dat een partij in haar naam aangeeft waarvoor zij staat, en dat ze zich daaraan houdt ook, op straffe van het risico dat een naam op een bepaald moment potsierlijk gaat worden. Ik noem voor het gemak de PvdA en D66 even, en noteer in de kantlijn dat GroenLinks volgens de rekenaars van het CPB helemaal niet zo’n ‘sustainable’ programma heeft. Wellicht had Monasch zijn partij liever de Nieuwe Sociaal-Democratische Arbeiders Partij genoemd, maar dat geeft een afkorting op die de verkeerde associaties levert.
Enfin, de grappen daargelaten, wat wil Monasch? Mijn indruk is dat hij een partij wil die moet worden waartoe de PvdA zich had kunnen ontwikkelen zonder Tien over Rood, en de afsplitsing van DS70. Aardige verstandige sociaaldenkende mensen met een progressieve inslag maar niet geheel blind voor de internationale verhoudingen. Of daarvoor veel emplooi zal zijn kun je je afvragen. Maar wat ik zelf zeer interessant vindt is dat dit betekent dat de opsplitsing van de PvdA nu vrijwel voltooid is: vrijwel alle hoofdstromen die begin jaren negentig in de PvdA herkenbaar waren hebben nu een eigen politiek vehikel gekregen: de SP (arbeiders en hun belangen) 50Plus (solidariteit met de ouderen) DENK (voor allochtonen en hun verheffing) en nu dus Nieuwe Wegen, voor de realo-ambtenaar die een progressieve inborst heeft. Wat in de PvdA achterbleef zijn de restjes en de baantjesjagers van weleer. Sommigen zou je machtspolitici kunnen noemen als hun basis niet zo deerniswekkend smal geworden was.
Of die realo’s Monasch zullen her- en erkennen als hun logische keus? De tijd zal het leren, maar op dit moment lijkt de tijd er wel rijp voor. Alle mensen die ooit PvdA-gevoelens hadden zijn koortsachtig op zoek naar een sociaal aanvaardbaar alternatief. Wat dat betreft is de aankondiging van Monasch dat hij gaat voor twintig zetels in maart ietwat optimistisch, maar Wouter Bos werd ooit ook op circa 60 zetels gepeild, en geen mens die je vertellen kan waarheen die allemaal vertrokken.
Het commentaar op GeenStijl, dat Monasch als PvdA-kandidaat bij de vorige verkiezingen minder dan 3000 voorkeursstemmen haalde is mij te goedkoop. Er zijn wel vaker lijsttrekkers geweest die bij voorgaande verkiezingen niemand enthousiasmeerden. En wie had ooit gedacht dat meer dan 6% van de Nederlanders er nu over denkt op Henk krol te stemmen? Ik bedoel maar. Ik verwacht eerlijk gezegd niet meer dan een zetel of drie, maar redelijkerwijs is twee het minimum dat recht doet aan de politieke plaatsbepaling.
Jammer van die naam, anders had ik me er vast wel in kunnen vinden.
Inderdaad, de opsplitsing van de PvdA is zo goed als voltooid. Hoe moet dat straks met die tsunami van “PvdA”-burgemeesters en andere baantjesjagers? Ik bedoel: anders dan sommige hardnekkige twitteraars zie ik Aboutaleb niet als DENKfascist, maar is hij wél een Monaschist? Welk leven is er voor wie na de PvdA? Namen en rugnummers graag.
1. Monasch kan zich ook aansluiten bij VNL.
2. Hoedt u voor de PvdA-baantjes-jagers-plaag.
3. Aboutaleb ? Islamisten trekken altijd aan elkaar.
@ Dick Kraaij 13:12 Ja, we kunnen de PvdA bij de volgende verkiezingen wel het gat van de deur wijzen, maar je blijft zitten met hun agenten in de rechtbank, de ambtenarij, de media, de burgemeesterswereld en nog wat andere krochten van het baantjesjagerscircus. Die zullen nog niet als sneeuw voor de zon verdwijnen. En dat zou juist zo hard nodig zijn! We zijn er dus nog niet, maar het gaat in ieder geval de goede kant op.
Ik zie hier een analogie met 1979 toen na een verkiezingsnederlaag een boek verscheen van de hand van de voorzitter van de CPN.
Opzoek naar nieuwe wegen heette het, en stond voor het begin van de identiteitspolitiek die het land steeds verder uiteen zouden doen vallen.
Het ging om het bouwen van nieuwe meerderheden door het bundelen van alle mogelijke deelgroepen in de maatschappij.
Met als resultaat het uiteenvallen van de partij omdat de emancipatie van de arbeidersklasse inmiddels wel was verwezenlijkt en ze was opgegaan in de middenklasse.
De marxistische oppositie in de CPN betitelde het boekje spottend dan ook : opzoek naar nieuwe stegen.
Bij de PvdA hebben ze de teloorgang langer kunnen uitstellen door nieuwe proletariërs te importeren en daar rond de solidariteit te organiseren.
Er werd echter 1 cruciale fout gemaakt, men dacht de emancipatie van de achterlijke massa’s uit de 3e wereld te kunnen verwezenlijken via de moskeet en niet door scholing en arbeid en ontkerkelijking zoals eeen eeuw eerder was gedaan.
Inmiddels is de werkende klassse gillend weggelopen bij de PvdA en heeft een onderdak gevonden bij de PVV, SP en ouderen.
Die nieuwe wegen zijn stegen en zijn totaal onvoldoende ons land te doen herstellen van de immigratie tsunami.
De weggejaagde werkenden zullen nooit terugkeren naar mensen die als apparatsjik decennia verantwoordelijk zijn geweest voor de uitverkoop van Nederland aan de EU , het vernietigen van de zorg, de sociale voorzieningen en het onderwijs, alles om de massaimmigratie mogelijk te maken.
Die Soziaal demokraten haben uns immer verraten.
“Nieuwe wegen”. Kan het vager en nietszeggender? We hebben in het huidige tijdsgewricht realisten nodig en geen hemelbestormende windhandel (sic). Obama won het presidentschap met dezelfde holle retoriek van Change en yes we can.
Nieuwe wegen, pfff het zou wat. Nieuwlinkse hemelfietserij van ideologen die hun basis zijn vergeten of welbewust onder het tapijt hebben geveegd. En gaan de mensen daarin trappen nu?